Domek Hany

- Wybacz... nie zmieniłem się w ogóle ^^ To tylko zmęczenie
Wyszczerzył ząbki jak zwykle i pocałował ją w policzek.
Odchylił głowę do tyłu i przymknął znów powieki. Uświadomił sobie, że koszula, którą sobie tylko narzucił na ramiona była teraz cała wilgotna.
- Będziesz miała mokrą kanapę

- Ych - podniosła powieki z rozbawieniem i wzruszyła nieco ramionami. - Się wysuszy To nie skóra, nic jej nie będzie... Mi zmoczyłeś za to rękawy od bluzy, ale to też nie skóra, jej też nic nie będzie
Objęła go mocno z boku i splotła mocno palce.

- Taa, jakoś przejdzie
- A tobie nie zimno?
Dostrzegł obok swojej głowy złożony w kostkę koc, rozwinął go i okrył nim Hanę i siebie.
Nagle przypomniał sobie o czymś. Zesztywniał .

- Nie, nie zimno... Co się stało? - spytała z lekko zdziwiona miną. - Rode? Przerażasz mnie

- Co? Eeee... na pewno? Jak chcesz to mogę cię odkryć...
- To nic takiego, przepraszam... przypomniało mi się o czymś...
Odprężył się znowu i wtulił w nią.

- Nie trzeba - spojrzała na niego badawczo. - No powiedz... Chyba, że wolisz zachować to dla siebie... jeśli to tajemnica - wzruszyła ramionami i przymknęła oczy. - Jak nie chcesz to nie mów, mi to wszystko jedno - odparła i ziewnęła cicho.

- Teraz nie powiem, ale dowiesz się w swoim czasie ^^
Uśmiechnął się.
Wciąż myślał intensywnie o tym, o czym mu się przypomniało .
- Lubisz kwiaty? - zaryzykował nagle pytanie.

- Czy lubię? No chyba każda dziewczyna lubi kwiaty, nie? Rode, głuptasie, to logiczne - dała mu lekkiego kuksańca w bok.
Ułożyła się wygodnie na jego ramieniu i wyciągnęła dłoń, żeby znów mierzwić jego włosy. Przymknęła powieki, nagle naszła ja ochota na spanie...

Jak zwykle pozwolił się targać bez żadnych spreciwów. Uśmiechnął się z rozbawieniem.
- W porządku...
Pocałował ją łagodnie i spojrzał na jej twarz.
- Chcesz spać? ^^

- Ale mi tak wygodnie... ^^ Nie ruszaj się, zakaz... - uśmiechnęła się ledwo, już prawie przez sen.
Oddychała spokojnie, warkocz spłynął jej na ramiona. Palce zostały na dobre w jego włosach. Zamknęła oczy i zasnęła...

Jeszcze przez kilka długich minut przyglądał się jej sennej twarzy. Delikatnie poprawił kosmyk włosów na jej czole, by nie opadał na powieki. Potem, nie ruszając się za bardzo, ułożył się wygodnie i również z przyjemnością zasnął.

Obudziła się i odruchowo ziewnęła lekko. Otworzyła szerzej powieki i spojrzała na chłopaka. Chyba spał w najlepsze... Uśmiechnęła się do siebie i, wstając, naciągnęła na niego koc. Zwinnym krokiem wpadła do łazienki i, rozebrana, wskoczyła do wanny. Po jakichś kojących 15 minutach wylegiwania się w wodzie, przebrała się i zaparzyła kawy w kuchni. Najwidoczniej prąd już wrócił... Chwyciła do ręki filiżankę kawy i stała przed oknem, gapiąc się na przechodniów, dzieci, jakiegoś chłopaka pędzącego z pudełkiem czekoladek, parę przechodzącą za ręce przez chodnik...
-

Obudził się, przeciągnął i zorientował, że Hany nie było obok niego. Usłyszał jakiś ruch w kuchni.
Przypomniał sobie o czymś.
Koszula, na której spał wciąż była trochę wilgotna, ale prawie niezauważalnie. Założył ją, zapiął, ubrał swój płaszcz i wymknął się niepostrzeżenie.

[zaraz wrócę xP]

A ona stała w kuchni, patrząc ze zmarszczonymi brwiami na to wszystko co działo się na ulicy... Jakieś dziecko podbiegło bliżej okna i z czerwonym balonikiem w kształcie serca pomachało do Hany. Z grzeczności dziewczyna odmachała.
- Jestem bardzo ciekawa co się dzieje na dworze... - z kawą w dłoni odsłoniła firanki, żeby lepiej wszystko widzieć.

- To naprawdę dziwne święto... - mruknął pod nosem, wchodząc z powrotem do domu Hany jakieś pół godziny później.
Wziął głęboki oddech, zniknął i pojawił się za jej plecami z wielkim bukietem białych orchidei i czarnym prostokątnym pudełeczkiem. Uśmiechnął się dziwnie [nigdy nie musiał obchodzić tego dnia ], nie bardzo wiedział, czy powinien coś powiedzieć.

Słowa chłopaka za jej plecami kompletnie zbiły ja z zamyślenia.
- - najpierw zerknęła na kwiaty z szeroko otwartymi oczami, potem na pudełeczko, a na koniec na Rode'a. - Który dzisiaj jest? - o mały włos nie wybuchnęła śmiechem, bo myślała, że jest styczeń. Zima zawsze okropnie ja opóźniała .
- I czy w ogóle to dla mnie jest? Tak? - nie wytrzymała i zaśmiała się lekko, odstawiając filiżankę.

- 14 luty...
Załamał się - doszedł do wniosku, że zrobił z siebie idiotę .
- Nie, no co ty. Dla ciebie? Pff, sobie kupiłem

Zaśmiał się głośno i wręczył dziewczynie kwiaty i upominek w czarnym pudełeczku. [naszyjnik i kolczyki]

- ... - zatkało ją, kompletnie .
Wzrok biegał od kwiatów do jego twarzy. Przygryzła dolna wargę, nigdy nie dostała niczego na walentynki.

14 luty... ... Walentynki? - pomyślała.

- Dzięki ^^ - zmarszczyła brwi w dziwnym, trochę zagubionym geście. - Ja nie wiem co powiedzieć ^^ Naprawdę... - odstawiła wszystko i rzuciła mu się na szyję.
- Arigatou! Skąd wiedziałeś, że uwielbiam orchidee? Wiedziałeś?

[zgadłem?! ]

- Nie wiedziałem... Kiedy wszedłem do kwiaciarni, to właśnie orchidee przyciągnęły moją uwagę. Jak je zobaczyłem, od razu pomyślałem o tobie.
Jak na niego skoczyła to z wrażenia aż usiadł. Przeniósł wzrok na czarne pudełeczko.

[instynkt samobójcy, jak to mój brat dzisiaj rzekł ]

- Yay Gratulacje, zobaczmy co jest w tym pudełeczku... czarne - zaśmiała się i siedząc mu na kolanach sięgnęła po pudełko.
Spojrzała na chłopaka i otworzyła je lekko. Gwiazdki w oczach .
- Śliczne *_*

- Naprawdę? - ucieszył się - Nawet nie masz pojęcia, jaki u tych wszystkich jubilerów jest wybór, a ja jeszcze nie znam twojego gustu
Objął ją w pasie i oparł brodę na jej ramieniu. Pocałował ją w policzek.

- Ja nie mam gustu, mnie cieszy wszystko to co jest błyszczące, białe lub srebrne Ale naprawdę... Podobają mi się, piękne - pochwaliła prezenty jeszcze raz i uśmiechnęła się szeroko.
Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi.
- Poczekaj, sprawdzę kto to ^^ - zeskoczyła z jego kolan i podeszła do źródła niespodziewanie cichych szeptów. Otworzyła je i... stado małych dzieci wleciało do domu.
- Hanabi-sama! Hanabi-sama! Wszystkiego pszego z okazji Walentynek! - krzyczały wszystkie dzieci.
- Ojej, wy też? Gdzie ja to wszystko pomieszczę? Dziękuję, dziękuję ^^ - dzieci skakały i po kolei dawały dziewczynie po małym bukieciku białych i herbacianych róż.
Po złożeniu życzeń, obściskaniu i ucałowaniu dzieci odeszły z radością.
- Uff... Inwazja ^^ Wszyscy mnie dzisiaj za bardzo kochają

- Najwyraźniej wzbudzasz sympatię - zaśmiał się.
Wziął jeden kubek z kawą i przeszedł do salonu, gdzie uwalił się na kanapie. Od swego pierwszego wejścia do tego domu, zdołał się już rozgościć .

Pobiegała chwilę po domu za jakimiś wazonami, wsadziła kwiaty do wody, a orchidee postawiła na samym środku.
- Okropnie mi się podobają, wiesz? Jak cię nie będzie w domu to je zjem, ok? >] - zaśmiała się w niekontrolowany sposób i uśmiechnęła złowieszczo. Znów wślizgnęła mu się na kolana.
- A mi jest tak wygodnie! I to bardzo - uśmiechnęła się szeroko.

Uśmiechnął się i przytulił ją.
- Cieszę się, że ci się podobają ^^ Ale nie jedz - zaśmiał się - Kosztowały fortunę

- I dobrze, że ci tak wygodnie. Bo mi też.
Wyściskał ją mocno.
- Nie puszczę

- Nie zjeść? A ja tak chciałam, wyglądają smakowicie - wpadła na niego, kiedy mocno ją ścisnął. - Nie puścisz? To ja też nie - ścisnęła go mocniej, ale sądząc po nim to pewnie nawet tego nie poczuł .

- O dobrze Zobaczymy, kto pierwszy puści
Ścisnął ją moooocnoooo

"Kaszlnęła", ale nie poddała się, więc też ścisnęła go mocniej. Nagle pobiegła wzrokiem do małej karteczki, która wyleciała z sypialni.
- - spojrzał na nią. - Kuso... Kongres ^^ - odtuliła się[] trochę i spojrzała na niego. - Ja zapomniałam ci powiedzieć ^^ Gomene... - nie myślała o niczym innym jak tylko o tym zapomnianym kongresie.
Fiore by ją chyba udusił...

- Nie przejmuj się, rozumiem ^^ - uśmiechnął się i puścił ją - Pędź
- Jaaa... lepiej też już pójdę.
Wstał i zakładając płaszcz pożegnał się.
- Narazka
Wyszedł.

Aż się zdziwiła. No nic, zeskoczyła z niego i z szeroko otwartymi oczami pomachała mu lekko.
- Sayonara...? - opuściła dłoń i uśmiechnęła się, gdy wychodził.
- Taa... Narazka, miałam tam być wieczorem, a nie nocą -_-' - westchnęła do siebie i pobiegła do sypialni.
Wyjęła z szafy walizkę i zaczęła wciskać w nią najpotrzebniejsze rzeczy. W ostatecznym wyniku spakowała się w jakieś niecałe 15 minut. Stanęła nad bagażem i podsumowała, że niczego nie zapomniała... chyba niczego. Szybko się przebrała, nałożyła na siebie ulubiony prążkowany płaszcz i wybiegła przed dom.
- Nie dał mi mu czegoś powiedzieć, no cóż, powiem mu potem - w pośpiechu zamknęła dom i akurat wypatrzyła przejeżdżającą taksówkę. Wskoczyła w nią, znikając za zakrętem...

Szła środkiem chodnika, póki nie pojawiła się u progu drzwi. Był już wieczór, słońce zaszło ze horyzont, więc nikt na szczęście nie miał okazji spotkać Hany. Niezbyt świeża, ale jeszcze nie zasklepiona rana widniała na plecach, lewa ręka była złamana, a prawa kostka skręcona. Dziewczyna wracała z wojny... Nie miała wystarczająco dużo sił, bo ledwo co medycy zdążyli uzdrowić chociaż niektóre rany, to już nastepni próbowali odebrać jej Oko Cyklonu. A naszyjnik swobodnie wisiał na szyi Hany.
Weszła do domu i od razu na wstępie przewróciła się o próg.
- Au... - syknęła cicho. Kostka i ręka zapiekły okopnie.
Była już chyba przyzwyczajona do bólu, więc jako tako podniosła się z ziemi i doczołgała do kanapy. W gruncie rzeczy nie spała od dwóch dni, ale bała sie zamknąć oczy, bała się wizji. Nie zasnęła, po prostu leżała śledziem...

Wyprostowała się gwałtownie. Kolejna wizja... Szybko przetarła oczy, jakby sprawdzając czy naprawdę jest u siebie w domu. Była. Obrazy, drzwi i wszystkie rzeczy były na swoich miejscach, a noga i ręka wciąż piekły okropnie. Wstała, ubrała się i zniknęła.

Pojawiła się razem z Rode. Lekko popchnęła drzwi nogą i weszła do środka. Pomogła mu usiąść na kanapie, a sama pobiegła do kuchni po opatrunki. Pogrzebała w szafkach, wyrzucając całą ich zawartość i przyszła do salonu. Wzięła jakieś krzesło i usiadła na nim przed chłopakiem.

- Daj spokój, nie musisz mi pomagać...
Spróbował poprawić się w fotelu, ale ból w klatce piersiowej był taki silny, że zrezygnował. Ręką upewnił się, że zawiniątko leżało obok fotela.
- To tylko kilka żeber... nie warto zawracać sobie głowy.

- Tylko kilka żeber... Rode, nie przerażaj mnie... Po prostu siedź, ja się tobą zajmę, nie martw się ^^ - mruknęła i przeanalizowała jego stan.
Zaczęła od opatrzenia klatki piersiowej.
- Skoro jestem Mistrzem to muszę umieć zając się swoimi rannymi ludźmi. - dotknęła dłonią jego czoła. Zmarszczyła brwi i zrobiła mu zimny okład.
Zamoczyła ręcznik w wodzie i zaczęła obmywać mu ranę.

- To dobrze - mruknął - Tylko, że ja nie jestem twoim człowiekiem.
Wziął głęboki oddech i zacisnął powieki, kiedy zabrała się za opatrywanie jego klatki piersiowej. I tak przemilczał wiele innych ran, ale były one na tyle poważne, że i tak prędzej czy później musiała je zauważyć.
Jego uwadze nie umknęło jednak, że zachowywała się jakoś dziwnie.
- Coś tu się stało? - zapytał przez zęby.

Nie mogła zatrzymać nigdzie wzroku. Z jego klatki piersiowej przechodziła w inne miejsce, potem w inne. W gruncie rzeczy już nie wiedziała za co ma się wziąć. Co rusz sprawdzała czy kompres jest jeszcze zimny.
- Czy coś się stało? - powtórzyła po nim. - Nie...
Zapomniała wziąć z kuchni jakiegoś zioła. Szybko wstała, ale musiała potknąć się o nogę krzesła. Pisnęła cicho, ale szybko przybiegła z powrotem. Nie chciała sobie i mu przysparzać nowych problemów.
- Nie, nic się nie stało...

Kiedy się potknęła, złapał ją za rękę i przyciągnął ją do siebie tak, że usiadła obok niego na skraju fotela. Udał, że w ogóle go to nie zabolało, kiedy niechcący go trąciła.
- Przecież widzę, że coś jest nie tak - powiedział zdecydowanie - Zostaw mnie i moje problemy i powiedz mi, co się dzieje.
To był jeden z tych niezwykle nielicznych momentów, kiedy się naprawdę martwił.

- Nic się nie dzieje, naprawdę... Nie okłamałabym cię, uwierz... - mruknęła.
Sama nie była przekonana czy rzeczywiście teraz go nie okłamała. W głowie miała straszny mętlik. Zacisnęła mocno powieki, żeby czasami nie zaczęła płakać. Nie mogła wytrzymać... Kilka łez pociekło jej po policzku. Podparła czoło ręką.
- Wróciłam z wojny... i ja... ja naprawdę zabiłam trzydziestu swoich ludzi...

- Zabijałaś... swoich ludzi?
Przyglądał jej się. Po krótkiej chwili przemógł ból, usiadł prosto i mocno ją przytulił.
- Dlaczego?!

Objęła go, ale pamiętała o jego bólu.
- Ja... walczyłam o Oko Cyklonu i musiałam stanąć po jednej stronie konfliktu. Wspierałam tych, którzy chcieli zachować kryształ... Zabiłam ich, a teraz po prostu tego żałuje... - nie płakała tak chaotycznie, po prostu płakała. - Chciałabym cofnąć czas...

- Na pewno byś chciała.
Puścił ją, żeby nie porudzić krwią jej rzeczy.
- Ale nie cofniesz czasu, Hana... nikt tego nie potrafi. Bądź silna... zrobiłaś co musiałaś zrobić.
Nie był tego pewny, ale chciał ją jakoś wesprzeć. Na pierwszy rzut oka było widać, że to co zrobiła, było dla niej ciężarem, którego nie mogła unieść sama.
- Co to za Oko Cyklonu?

- Mhm... - szepnęła tylko.
Zdjęła z szyi dość długi naszyjnik i dała mu go do ręki. Kiedy to robiła jakoś poczuła się lepiej... ale tylko na krótki moment. Olała to, że jej bluzka była trochę brudna.
- Mam go chronić... - odparła i zawiązała mu bandaż na klatce piersiowej.
- Powinno przestać bolec ^^ - potem zabrała się za inne rany.
- Wybacz, ale wolę, żeby tych ran nie było widać - starała się to obrócić jakoś w żart, ale chyba jej nie wyszło.

[muszę iść do miasta, dokończymy kiedy indziej x] ]

- Ciężki - stwierdził - Nosisz to na szyi?
Spojrzał na jej kark, by zobaczyć, czy nie miała śladu po ciężkim łańcuszku, ale niczego takiego nie zobaczył.
- Dziwne...
Przez następną chwilę cierpliwie znosił, jak go opatrywała. Prawdę mówiąc szczerze wątpił, by od bandaża połamane żebra i głębokie rozcięcie na piersi miało przestać go boleć.
Nie znosił tego.
- Przestań... - mruknął.

Spojrzała na niego i zatrzymała się w połowie opatrywania.
- Skoro wolisz... - walnęło prosto z mostu i wzięła mu z ręki naszyjnik. Zrobiła to nawet z lekkim, ledwo widocznym, uśmiechem.
Usiadła na kanapie i skuliła się.
- Ja po prostu się martwię albo... przestałam normalnie funkcjonować po 4 dniach bez ani minuty snu... - oparła głowę na kolanach. - Przepraszam...

Zamknęła oczy. Znów zobaczyła krótką wizję...

- Oto prezent dla ornamentu człowieczeństwa! Dla Królowej Wschodnich Krajów! - krzyczał pięknie ubrany chłopak.
Podszedł do niej i założył jej Oko Cyklonu na szyję. W sali tronowej rozległy się owację i fanfary.

- To ja przepraszam... - odwrócił wzrok, usiadł prosto - Odkąd uciekliśmy z klanu, zawsze byłem sam i po każdej wojnie nigdy nikt mnie nie opatrywał. TO dziwne uczucie. Przepraszam.
Zerknął na nią.
- Co ci? - zapytał zaskoczony.

- Nie, ty nic nie zrobiłeś... - odparła cicho.
- Mi? - podniosła głowę. - Nie nic, odkąd bronię tego naszyjnika, zawsze mam jakieś dziwne wizje... I nie mogę prze nie spać, cokolwiek bym robiła i jakkolwiek bym się starała... Mam wrażenie, że albo zaczynam się przyzwyczajać, albo po prostu tracić zmysły i głupieć... - oparła głowę na oparciu fotela i wpatrzyła w sufit.
- Czuję się jakbym z dnia na dzień powoli ginęła... Jakby ktoś coraz głębiej wbijał mi sztylet w miejsce, gdzie wisi kryształ...
Wyprostowała się lekko, bo rana na plecach znów zapiekła okropnie... Skrzywiła się lekko z bólu.

- Wizje? - powtórzył. Zerknął kątem oka na pakunek obok fotela. Był to miecz. Wciąż pamiętał to uczucie, gdy walcząc nim na froncie dostał szału i zaczął zabijać wszystkich, którzy znajdowali się w pobliżu. Również tych, którzy walczyli po jego stronie. Czuł się z tym fatalnie.
Szybko odwrócił wzrok.
- Hana... bądź silna. Co to za klejnot?

- Taa... - odparła.
- Nie wiem... Wiem tyle, że cokolwiek by się stało nie mogę go zniszczyć... Chociaż szczerze w to wątpię, że go nie zniszczę... - zerknęła na zawiniątko.
- A to co? - spytała już ledwo słyszalnym głosem.
Podeszła do kanapy i usiadła obok niego.
- Słuchaj, ty możesz leczyć, co nie? Bo ja mam problem... Nawet dwa ^^ - mruknęła.

- Jesteś ranna?!
Poruszył się w fotelu tak gwałtownie, że aż jęknął z bólu i opadł z powrotem. Uniósł wzrok na dziewczynę.
- Gdzie? Co tu się cholera działo jak mnie nie było? ><