Domek Hany

Znowu się do niego przytuliła.
- Przykro mi... - mruknęła. - Mnie też bili... nawet za byle błahostkę, typu zostawienia małego śladu błota na wycieraczce.
Znów zabrała się za jego włosy, lekko oplatając je wokól palca.
- Każdy uczy się na swoich błędach, a tych błędów i tak się nie zapomni... a co gorsze już przeminęło

- Dobra, zmieńmy temat...
Zacisnął bardziej powieki. Był zdecydowanie smutny.

- Na co? - oparła brodę o jego plecy.
Coś ją olśniło . Przez chwilę wytrzeszczała oczy, ale potem jej przeszło.
- A... hmm... - zastanowiła się jak to sformuować. - Nie żebym miała jakieś wątpliwości czy coś, ale... sądzisz, że... - znów się zawahała.
- Uważaliśmy, prawda?

Otworzył nagle oczy i spojrzał na nią zaskoczony. Dopiero po chwili dotarło do niego, co miała na myśli.
- Yyyy... nie pamiętam No ale... chyba nie...?

- - oderwała sie od krzesła i też na niego spojrzała.
- Nie? Jesteś pewny? - zastanowiła się nad swoim stanem zdrowotnym. Czuła sie normalnie.
- Cholera... A jeśli... - nie wiedziała czy śmiać się czy płakać.

- Jak coś to sobie poradzimy, w końcu jesteśmy małżeństwem... ale... no bez jaj Nawet do posiadania domu nie mogę się przyzwyczaić.
Pochylił się z Haną na kolanach i stuknął czołem w stół.

Zaczęła szybciej oddychać.
- Ale ja nie jestem gotowa na bycie matką co my zrobimy, jeśli... jeśli to się stanie? >< - wstała i podeszła do lodówki.
Wyjęła z niej lód i przyłożyła do czoła, żeby czasami nie zemdleć. Złapała oddech, układając to wszystko w głowie.

Trzymał czoło przy chłodnym blacie stołu. Milczał przez dłuższy czas.
- Idiota...

- Ale to nie są jeszcze pewne informacje Dobra, spokojnie, tylko spokojnie, bez paniki... - osunęła się po szafce, patrząc ślepo w podłogę.
- Nie jestes idiotą... Poczekamy trochę, a potem pójdę do lekarza i się przekonamy

- Jest w ogóle sens? Wiem, że jestem niedoinformowany i nie wiem o tym praktycznie nic... ale to chyba widać dopiero po kilku tygodniach T.T.
Nie odrywał czoła od blatu.

- Co?! Skąd ty to wiesz? Jak to? Niiieee... ale ze mnie szczęściara... - nie sądziła, że to tak szybko sie potoczy.
otworzyła usta, ale potem je zamknęła. Nie miała najmniejszej ochoty na relacjonowanie tego co czuje.
- Poradzimy sobie?

- No wiem... jestem medykiem, nie?
Uniósł niepewnie głowę.
- Oczywiście, że sobie poradzimy. Nie wiem jak psychicznie ==...
Nagle poczuł się jak niewolnik. Walnął czołem w blat z taką siłą, że aż stój zatrzeszczał.

- No tak... wybacz, jestem jestrem tro... - zlękła się odrobinę. - Spokojnie, to nic pewnego, tak? Jeśli coś zauważę, to ci powiem... Na pewno, masz moje słowo
Zacisnęła na chwilę powieki.
- Przepraszam... - skuliła kolana.

- Nie masz mnie za co przepraszać .
Uniósł głowę i uśmiechnął się do niej, ale wrażenie ciepła musiało prysnąć z powodu wąskiej strużki krwi na czole.
- Oj...
- To ja przepraszam, nie powinienem tak reagować.
Wstał i podszedł do niej, żeby ją przytulić.
- Muszę się tylko oswoić

Ciągle patrzyła się w podłogę. Zachciało jej się płakać, a nie mogła sie powstrzymać, kiedy ją przytulił. Pociągnęła cichutko nosem i wtluliła się w jego ramię, ściskając z tyłu z jego koszulę.
- Wiedziałam, że coś się nie uda, że coś może sie skomplikować. - przygryzła dolną wargę, ocierając łzy z policzka.

Zesztywniał. Mimowolnie drgnął.
- Ty... uważasz, że to komplikacja? Że to błąd?
Wpatrywał się w czubek jej głowy z niedowierzaniem.

- Nie wiem... - tyle myśli biegało jej po głowie. - Ja po prostu się boję...
Dalej się do niego tuliła.
- Nigdy wcześniej o tym nie myślałam, nie wiem jak to jest mieć dzieci. Nie wiem czy zdołamy je wychować To trudne... tak do normalnego okiełznania.

- Hej... zawsze musi być to pierwsze, nie? Ze mną może być problem, bo nie jestem zbyt odpowiedzialny, ale ty chyba będziesz miała jakiś instynkt macierzyński, czy coś... no nie?
Pogłaskał ją po głowie.
- Poza tym, uważam, że to za wcześnie, żeby o tym myśleć. Minęło dopiero kilka godzin .

- No niby tak... - uśmiechnęła sie półgębkiem.
Rusz co rusz, pocieszył ją.
- Dobra, jakby co, to sobie poradzimy... jakoś. - nawet spróbowała się zaśmiać, co wyszło jej w małym stopniu. - W końcu dzieci to nie samo zło. Chyba

- Będzie dobrze...
Nie wiedział, co jeszcze mógłby na to powiedzieć.
-

Pomyślała o czymś i od razu rozbawienie zakwitło na jej twarzy.
- Ale popatrz na to... jeśli urodzi nam się dziecko, to Ronni będzie wujkiem - zaśmiała się. - Zrobimy z niego nianię, jesli będziemy bardzo zajęci

-
- Będzie miał kolejny powód, żeby mnie zabić
Wyobraził sobie Ronniego otoczonego gromadką dzieci i nie udało mu się powstrzymać wybuchu śmiechu.

- Taaak i przy okazji mnie - też sie zaczęła śmiać. - No wiesz, komu innemu moglibyśmy zaproponować opiekę nad maluchami niżeli jemu? Przecież to taki odpowiedzialny facet!

- Jeszcze o tym porozmawiamy
- A teraz przepraszam, ale muszę coś załatwić Narazie skarbie.
Pocałowął ją w policzek i wyszedł.

- Będę musiała mu o tym powiedzieć... kiedyś - mruknęła do siebie.
- Pa, kotek - pożegnała go, nadal siedząc na podłodze w kuchni.
Wygodnie jej tak było, no, ale cóż... trza się wziąć za siebie. Wstała, doprowadziła dom do stanu używalności, przebrała się i zniknęła.

W domu było cicho. Letni wiatr poruszał firankami w pokoju gościnnym. Teraz, w pokoju dziecinnym... Dwie kołyski poruszały się rytmicznie i spokojnie, a pod wpływem cichego śpiewu bliźniaki spały twardym snem. Pomimo słonecznego dnia, w pokoju było ciemno. Wszystkie okna były zasłonięte, a delikatny fiolet na ścianach zrobił się ciemniejszy.
Hana odeszła od dzieci, kiedy była pewna, że śpią. Prawie w ogóle się nie zmieniła... tylko włosy. Były o połowę krótsze. Oparła się o futrynę, przypatrując się brzdącom.

Postanowił odwiedzić Hanabi. Był ciekawy, jak tam z jej brzuchem. Podszedł do drzwi i zapukał trzy razy bardzo cichutko.

Obróciła głowę w stronę drzwi. Może faktycznie ktoś ją odwiedził...
Cichutko zamknęła drzwi od sypialni maluchów i podbiegła do drzwi wejściowych. Gdy zobaczyła Nash'a od razu się rozpromieniła.
- Ohayo! - szeroki uśmiech.

- Jej - aż zrobił jeden krok do tyłu - Nikt mnie nigdy tak promiennie nie witał, Hime ^^
Skrzyżował ręce na klatce piersiowej przyglądając się jej uważnie.
- Jak tam po ślubie?

- No to jestem pierwsza Chodź, zapraszam! - otworzyła mu drzwi na oścież i zaciągając go do środka.
- Dzięki, że mnie odwiedziłeś - stanęła w pół kroku do kuchni, gdy zapytał o ślub. - Dobrze... Jakiś miesiąc temu urodziłam bliźniaki Zaparzyć ci kawę? - cały czas mówiła półszeptem, żeby czasami nie obudzić dzieci.

Nim zdążył się zorientować, został wciągnięty ^^
- Spoko - odpowiedział. Zaniemówił, gdy powiedziała, że urodziła XD - T...t.. tak, zaparz ^^
Aż bał się zapytać.

Wyczuła w nim coś niepokojącego. Podeszła do niego.
- Coś nie tak? - wywnioskowała, że to przez bliźniaki. - Chcesz je zobaczyć? Akurat teraz śpią

- Może najpierw napijemy się kawy? ^' - zaproponował.
- Oj, Himcia, Himcia

- Jasne
Zdziwiło ja jego zawołanie.
- Oj, Aki, Aki Masz coś do mnie czy co?

Po dobrych 10 minutach przyszła z dwiema filiżankami ciepłego espresso.
- Proszę sie częstować - na stole położyła też talerzyk z pieguskami

- Nie... i nie mów tak do mnie - tyknął ją palcem w czoło nim jeszcze odeszła.
Zajął miejsce na fotelu. Posłodził swoją kawkę dwoma łyżeczkami cukru. Zamieszał trunek.
- Gdzie masz swojego męża, co? xP - mrugnął nieznacznie.

- Sam zacząłeś - już nie chciała przypominać, żeby nie mówili do niej "Hime". Fiore machnął ogonem pod stołem.
- Zniknął i do tej pory go nie widziałam. - zerknęła za okno, żeby nie zobaczył jej smutku na twarzy.
- Noo... co tam słychać? Dawno cię nie widziałam

- Uciekł od ciebie tak szybko? Aż to peszek xP - zastanowił się na chwilę - On jest samotnikiem, nieprawdaż?
Pokręcił głową.
- Nic ciekawego... Tak się zastanawiam, jak by to było, gdyby Suna jeszcze istniała
Zauważył ten smutek, jednak nie skomentował tego.

Podniosła brwi trochę wyżej, kiedy to powiedział.
- Cieszy cię to? Może i jest samotnikiem... Miłość jest ślepa, może tak, ale nie w moim przypadku - dodała coś od siebie.
- Pewnie zawarlibyście kolejny sojusz z Oto xP

Zignorował jej uwagę.
- A więc samotnicy to samotnicy xP Lubią być samotni. Chociaż z drugiej strony... Słyszałaś coś o jakiejś organizacji łączącej samotników? ^^
Nie wiedział, czy żartuje czy mówi poważnie
- Ale Hanka - podkreślił - to była wojna

Jakbym tego nie widziała... , pomyślała.
- No dobra, wiem, że to była wojna - zaśmiała się. - Nie znam się na waszej polityce

Z pokoiku dobiegł cichy płacz. Pewnie Shila sie obudziła...
- Ojć, to ja przepraszam - przeskoczyła przez kanapę, a gdy doszła do łóżeczka córki [ale to śmiesznie brzmi ] i wzięła ją na ręce, uspokajając

Wziął swoją kawę i powędrował za Hanką.
- ? - wzdrygnął się na widok dzieciaka - Ja nigdy nie będę miał dzieci - wyszeptał.

- Co ty taki? To tylko dziecko - co chwila bujała małą na rękach.
Była strasznie podobna do Hany, tylko oczy miała jakies turkusowe x___X
- Nigdy nie mów nigdy

- Taaa... I sterta brudnych, śmierdzących pieluch do tego xP Poza tym dzieci to samo zUo
Uśmiechnął się półgłębkiem. Jakoś nie widziało mu się to wszystko w kolorach.

- Czy ja wiem, ja jakoś na razie sobie radzę xP - uśmiechnęła się do Shili. - Dzieci usprawiedliwia ich słodkość
Posadziła Shile w kołysce.

- Ymm... ^^ - zapomniałby - Bliźniaki? Jak mają na imię?
Przyjrzał się bachorowi, który leżał w kołysce. Uśmiechał się lekko do czasu, kiedy wydało mu się, że maluch wytkał mu język. Zmarszczył niepewnie brwi i zrobił zniesmaczoną minę.

- To jest Shila, a Jean jeszcze śpi. - kiwnęła głową na chłopczyka o Isherowatych włoskach i zielonych oczach
- Ej, Shila, tak nie wolno - zawołała do córki. Shila zaśmiała się cichutko i zaczęła gryźć ucho swojego misia.
- Pusto się zrobiło, nie? Wszyscy wyjechali?

- Słodziaki - skrzywił się lekko i popatrzył na chłopczyka - Istny Ishero
Pokiwał głową.
- Taaa... Pusto... - dokończył swoją kawę.
- Ja już chyba pójdę Ja ne - odniósł swój kubek do kuchni i wyszedł, przedtem żegnając się z Hanabi.

[z/t]

Zaśmiała sie, kiedy powiedział, że to słodziaki. Oparła się łóżeczko, przyglądając się pociechom.
- Narazie... - pożegnała go, odprowadziła i znów wróciła do pokoju.
- Tylko, żeby Rode kiedykolwiek je zobaczył - uśmiechnęła się półgębkiem do siebie, usypiając małą.
Shila już dawno spała...
[zt]

Pojawiła się razem z Rode'm.
- Tylko po cichu, ok? - weszli razem do mieszkania, a potem weszli do sypialni maluchów.
Śliczny, dziecinny pokoik z różnymi obrazkami na fioletowych ścianach.

Wszedł za nią poruszony do pokoiku. Kiedy zobaczył swoje dzieci, co może nie tyle się rozpłakał, co poczuł łzy w oczach. Przykucnął przy łóżeczkach.
- Jean wygląda zupełnie jak Ronni - powiedział cicho, patrząc na synka z czułością - Shila wygląda zupełnie jak ty...