Domek Hany

- Ja też nie umiem Nigdy z resztą nie umiałam... - westchnęła.
- No proszę... Nie pomyslałabym nawet. A jak ci się żyję? Od kiedy jesteś w Karakurze?

- Przed założeniem organizacji również żyłem w Karakurze. Ale teraz, gdy organizacja została "zniszczona" [] wróciłem. Więc myślę, że... od kilku dni
Odłożył kawę na stół, przypominając coś sobie.
- A... Ishero? Co z nim? Żyje?

- No to wesoło tam u ciebie było - zachichotała cicho.
- Ishero? No jasne... wciąż jest Otokage Trzyma się jak za starych, dobrych czasów - pomyślała o czymś.
- Żenię sie niedługo z jego bratem. Czuj sie zaproszony - przyznała po chwili.

- Wciąż Otokage? T.T Ja zdążyłem zwiać z wioski, założyć organizację, rozwalić ją i wrócić T.T
- Ślub? Z bratem Ishero? To on ma brata!? - poczuł zaskoczenie.

- No, zdolniacha Ja zdążyłam odejśc od Quincy, pochować kogoś, załatwic formalności i wrócić do Quincy .
- Tak, ma brata. - spojrzała na niego. - Nie wiedziałeś o tym? To tak jak wszyscy... no, prawie wszyscy .

Upił kolejny łyk kawy.
- Ja to jestem mało poinformowany - przyznał.
- Opowiesz mi, co się działo tutaj w okolicy podczas mojej nieobecności?

Najpierw zastanowiła sie nad tym jak to wszystko skrócić, ładnie ubrać w słowa i zrozumiale opowiedzieć.
- Yhm... - przytaknęła, upiła kawy i zaczęła. - Więc... na początku było normalnie, jak w każdym normalnym mieście, w którym mieszkają normalni ludzie. Potem przybyli Żniwiarze, ludzie posiadali dziwne artefakty, które zmieniały ich życie nie do poznania. Była wojna pomiędzy nami a nimi.

Zachłysnął się na kilka sekund, ale potem zdążył się opanować.
- Żniwiarze? Artefakty? Wojna? T.T Ominęło mnie... to?

- - zerk na niego, a potem do swojej kawy.
- No... tak... Ominęło cie to i owo, ale nie musisz tego żałować... Całe zajście było mocno pogmatwane .

- Szkoda... - dopił kawę.
- Jeśli pozwolisz, to ja już sobię pójdę Muszę... Chcę pozwiedzać jeszcze to i owo.
- Dzięki za zaproszenie i za gościnę.
Wstał, skierował się do wyjścia, ale zatrzymał się w drzwiach,
- Nikomu nic nie mów i jak coś, jestem Nash Do zobaczenia.
Znikł.

- Nie ma za co... jasne, nic nie powiem - odparła i pomachała mu, gdy wyszedł.
Posprzątała wszystko ładnie, a potem sie przebrała. W salonie posiedziała jeszcze z godzinę, czytając jakąs lekturkę i przykładając zimny lód do klatki piersiowej.
Wzięła bluzę w ręke i znów gdzieś wybyła.

[dobra, miejmy to już za sobą xP]

Przyszedł, niosąc Hanabi na rękach, wniósł ją do domu, zamknął drzwi i położył małżonkę na łóżku, po czym usiadł na krawędzi
- Yo, żono

[ ]

- Nie żebym czuła sie jakoś inaczej A ty? - pobiegła wzrokiem po pokoju. - No, yo, mężu
Uśmiechnęła się, jakby do siebie.

- Czuję się... dziwnie - stwierdził bez pewności - Pewnie dlatego, że nigdy nic nie przysięgałem. Troszkę mnie to niepokoi Ale nie przejmuj się tym.
- A w ogóle, ślicznie wyglądasz

- Na pewno spróbuję. - mruknęła.
Usiadła, objęła go za szyję i oparła się brodą o jego ramię.
- Tak myślisz? A ty i tak będziesz przystojniakiem i bez tego "odświętnego" garnitura

- Chyba nie muszę mówić nawzajem?
Nachylił się nad nią... i tak to już się dalej potoczyło -> cenzor .

Obudził się kilka godzin później, potargany i pozbawiony pewnych elementów stroju

[ Długo to nie trwało ]

Obudziła się parę minut później, nie ukrywajmy, była w takim samym stanie jak chłopak . Ziewnęła cicho.
- Dobry

- Bardzo dobry
Objął ją ramieniem i położył się na plecach.
- I jak się czujesz?

Położyła brodę na jego klatce piersiowej.
- Nie powiem, że źle - ujęła to krótko.

- No to dobrze
Odchylił głowę do tyłu i nagle o czymś sobie przypomniał. Podniósł lewą rękę, by obejrzeć swój tatuaż.
- Jesteś chyba pierwszą osobą, która nosi nazwisko In'nari i nie posiada tego znaku Czuj się zaszczycona .

- Yyyy! - wzięła głęboki oddech i przysunęła sie bliżej jego twarzy. - Naprawdę? Co za zaszczyt! Cieszę się, że znalazłam się w waszej rodzinie

- Cieszysz się? Nasza rodzina nie jest jakaś szczególna - powiedział to z nutką ironii, a nawet pogardy - Poza tym, należenie do tej samej rodziny co Ronni nie jest niczym przyjemnym .

- Ooo, kolejny argument na to, że sie kochacie - zaśmiała się. - Dobra, omińmy to... zmiana nazwisa nic dobrego nigdy nie wróżyła .
- mam nadzieję, że wiesz, że od tej pory ten dom jest także twoim domem?

- Żartowałem Ze strony mojej rodziny nie musisz się niczego spodziewać. Ani niczego złego ani niczego dobrego Zupełnie, jakby nie istnieli. Cóż.... dla mnie już dawno przestali istnieć

- Eeee... no tak Nigdy nie miałem swojego domu, daj mi trochę czasu, żeby się oswoić xP.

- Ufam, że nigdy byś tako swoim bracie nie powiedział Kobieca intuicja No cóż, ja też będę musiała sie przyzwyczaić...
- Masz go teraz bardzo dużo Przyzwyczajaj się ile chcesz. - położyła głowę na jego ramieniu, bawiąc się kosmykiem włosów.

[zw takie dłuższe ]

- Ja o Ronnim złego słowa nie powiem, ale zdaje się, że on nie darzy mnie szczególną sympatią. Nie dziwię się mu
Opuścił znów rękę i objął nią Hanabi.
- Jeżeli czasem nie będzie mnie w nocy, to wybacz, potrzebuję trochę czasu

- Dlaczego tak uważasz? Ja sądzę, że oddałby za ciebie życie - znów się odwróciła do niego.
- Spokojnie, Rode, ja sobie tu radę dam A jak będziesz wracał, to będziemy radzić sobie oboje, ok? - uśmiechnęła się lekko.

Uśmiechnął się troszkę ponuro.
- Nie byłbym o tym taki przekonany
- Ok - pocałował ją w czoło.

- A ja jestem - znów położyla glowę na jego ramieniu, żeby nie widział jej lekkiego zakłopotania.
I tak się bała o swoje życie... o życie wszystkich Quincy. W końcu nie rozmawiała jeszcze z Torą, ale chwilę później uśmiech jej powrócił.
- No, trza sie chyba ubrać, co? - zaśmiała się.

Zajrzał pod kołdrę.
- Eeee... no
Rozejrzał się w poszukiwaniu swoich ubrań i zrozumiał, że do wyboru miał jedynie pożyczony od brata garnitur (nie miał zbyt wiele własnych rzeczy).
- Oj... Tylko nie to znowu...

Opatuliła sie kołdrą i rozejrzała po pokoju. Suknia leżała gdzieś obok łóżka, o reszcie nie wspominając .
- No... mam jakąś koszulę w szafie. Chyba Czekaj. - Założyła na siebie bieliznę, jakąś bluzę wyciągniętą spod łózka [co ona tam jeszcze miała! ] i zajrzała do garderoby.Troche grzebała, grzebała i wyciągnęła stare jeansy i białą koszulę w zielone paski.
- Proszę - uśmiechnęła się i poszła do łazienki.
Po jakichś dobrych 10 minutach wyszła z niej, przebrana w mokrych włosach, kierując sie do kuchni i w końcu zaparzając kawę .

Ubrał się w troszkę przyciasne rzeczy.
- Skąd to masz? - zaciekawił się, gdy wszedł do kuchni i usiadł przy stole.

Odwróciła się do niego z lekkim uśmiechem. Nie, żeby miała jakieś wspomnienia... już prawie nic nie pamiętała.
- To rzeczy brata, ale nie martw się, nie mam z tego powodu jakichś wspomnień... po prostu leżą tu - postawiła na stole dwie filiżanki kawy, a sama skuliła się na krześle.

- Masz brata? - zdziwił się - No tak... z tego wszystkiego, że nie znoszę mówienia o swojej rodzinie, nawet nie pytałem o twoją.
Przyciągnął do siebie filiżankę kawy.
- Ostatecznie okazuje się, że niewiele o sobie wiemy . Na przykład... jaki jest twój ulubiony kolor?

- Nie, nie mam brata... zginął... kilkanaście lat temu - uśmiechnęła się gorzko. - I tak niewiele o nim pamiętam, gorzej utkwili mi rodzice. Ich to na pewno nie zapomnę, w tym negatywnym sensie
- Kolor? Turskusowy A twój? - zaczęło się. - Ulubiona potrawa - spaghetti coś jeszcze? - upiła trochę kawy i zerknęła na włosy, znowu zaczęła sie kręcić na końcówkach.

- Rozumiem. Nie musisz o tym mówić, jeśli nie chcesz. Ale kiedyś będziesz musiała, skoro jestem twoim mężem
Dziwnie to zabrzmiało, więc umilkł na moment.
- Eeee... czerwony. Makaron z sosem meksykańskim o.O. Lubisz zwierzęta?

- Miałam patologiczna rodzinę, rodzice pili, tak właściwie to wychowaniem mnie zajmował sie Sora. Nie wspominam swojego dzieciństwa zbyt dobrze, i tak dziwię się, że nie wyrosłam na kogoś pokroju tych co nie mają za co kupić chleba
- Lubię. Fiore jest żywym przykładem Ha! Twoja ulubiona pora roku? Zima! - zaczęła się smiać.

- Czyli ty też z niewesołej rodziny, co? Rozumiem cię. Ja praktycznie wychowywałem Ronniego.
Wypił swoją kawę nim wystygła.
- Masz mnie. A twoja pewnie wiosna?

- Mhm... zgadza się. Może i moje dzieciństwo nie było takie szczęśliwe, ale cieszę się, że zostałam wychowana na Quincy... - uśmiechnęła się półgębkiem.
- Wiosna... i lato po części. Wiosną wszystko wraca do życia, a latem robi się coraz cieplej - wypiła kawę do końca i oplotła rękoma kolana.

Uśmiechnął się połgebkiem bez wesołości.
- Taa... na szczęście mojej rodzinie nie udało się wychować mnie wedle własnego uznania. Wychowany na mordercę... dzieki za takie życie.
Sięgnął po łyżeczkę i zaczął mieszać w kawie bez zaangażowania.
- Sama jesteś jak taka wiosna Z dnia na dzień wydajesz mi się kwitnąć.

Odstawiła filiżankę na stół, a łyżeczkę położyła na podstawce. Nim zdążył się obejrzeć, Hana siedziała mu już na kolanach.
- Dziękuję . Ale chyba teraz wiosnę polubię jeszcze bardziej. Coraz częściej się uśmiechasz - splotła dłonie na jego szyi i wyszczerzyła się ładnie, machając lekko nogami.

- Kiedyś uśmiechałem się non stop - przypomniał jej o czasach, kiedy sie poznali - Być może jestem od Ronniego sporo starszy, ale on dojrzał o wiele wcześniej ode mnie przez troski związane z chorobą i potem przez wysoką funkcję w wiosce. Ja dojrzałem dopiero niedawno
Objął ją w pasie uśmiechając się szeroko.

Przytaknęła mu.
- To on wcześniej też był taki? Nie mogę sobie tego wyobrazić Taki... Ronni... - wzdrygnęła się ze śmiechem i przytuliła się do niego mocno.
- Ale ja i tak się cieszę, że cię mam

- Byliśmy identyczni Rozrabiaka jakich mało, nim się rozstaliśmy bywał strasznie problematyczny.
Uświadomił sobie nagle, że ostatnio dużo mówił o swoim bracie. Spochmurniał trochę.
- Ja też się cieszę, że cię mam.
Oparł głowę na jej ramieniu.

- Teraz to omija problemy tak jak my wszyscy... tak mi sie zdaję, z mojej obserwacji. W każdym razie mogę się mylić - szepnęła, ale na tyle głośno, żeby usłyszał.
- Boisz się o nim mówić czy to po prostu czysta niechęć? Albo coś innego...

- Omija problemy? Nie zwróciłem uwagi... ale ostatecznie, znam go chyba najmniej z otaczających go ludzi. Nie czuję do niego niechęci. Nie chcę się mu narażać
Przymknął powieki.

- Rozumiem... - owijała sobie delikatnie na palec kosmyk jego włosów.
- Nie narażasz mu się. Zdaję mi się, że wy oboje próbujecie się ochraniać. Jeden nie chcę się drugiemu narażać i odwrotnie

- Nie chodzi o tego typu narażanie się. On mnie nienawidzi Hana Kiedy rozmawiamy, widzę, że z największą przyjemnością rzuciłby mi się do gardła, ale bez trudu się kontroluje. Nikt inny tego nie widzi.

Spojrzała mu w oczy.
- Przesadzasz... - spoważniała. - Nie wydaję mi się. To znaczy... inaczej to spostrzegałam. Jakoś bardziej w tym pozytywnym sensie. Jednak się myliłam Dlaczego cię niby nienawidzi?

- Powód jest dość oczywisty. On nienawidzi nikogo z naszej rodziny, ja też się wliczam. Kiedy byliśmy mali to przeze mnie zawsze obrywał od rodziców. Lali go do krwi. Jak się dowiedzieli, że jest chory to prawie go zabili, bo miał "zepsute geny". Zresztą, nie rozstaliśmy się bez powodu, ale o tym nie chcę teraz mówić.
Nie otwierał oczu.