Domek Hany

Mały domek na przedmieściach.

Pięknie urządzony salon, funkcjonalna kuchnia, dwie wygodne sypialnie i dosyć duża łazienka. W salonie stoi fortepian, na którym Hana dosyć często gra, jeśli oczywiście ma czas.

Małe, ale bardzo przytulne mieszkanko .

Pojawiła się z Fiore w domu. Wreszcie...
- To ja idę spać i ani myśl mnie rano budzić - zamruczała mu coś pod nosem i od razu pobiegła do sypialni.
Przykryła się po szyję kołdra i tak zasnęła.
- Może się trochę wykurujesz... - szepnął do siebie wilk, a sam zasnął gdzieś na legowisku obok fortepianu.

[nmm]

Fiore cicho wszedł do pokoju, drzwi lekko skrzypnęły w rytm stąpania jego łap.
- Hana... - odezwał się po chwili i szturchnął ją nosem.
Odpowiedziała mu tylko lekko odchyloną powieka i chrypnięciem.
- Śpisz już ponad 24 godziny... Może tak byś wstała? Najlepiej odetchnęła świeżym powietrzem. Wypełnię za ciebie dzisiejsze papiery. - odparł i poszedł do pokoju.
Otworzyła druga powiekę i wstała, przecierając oczy.
- Bynajmniej czuje się lepiej... ^^ - powiedziała sama do siebie, przebrała się, założyła prążkowany płaszcz i wyszła z domu.

Przyszła do domu, ale tym razem jeszcze bardziej skołowana... Chwyciła się za czoło, był jak istny kaloryfer. Ledwo chwyciła za klamkę i weszła do pokoju.
- Gdzie byłaś? - odezwał się Fiore z pod fortepianu.
- Oszczędź... - rzuciła gdzieś torbę, pociągnęła nosem i szybko położyła się do łózka... Nawet nie wiedziała, kiedy zasnęła...

Hanabi obudziła się, jak zwykle ledwo żywa... Gorączka dopiekła jej tej nocy. Otworzyła powieki na bezpieczną wysokość, żeby przynajmniej móc zobaczyć sufit. Fiore stał obok niej z tabletkami i termometrem z pysku.
- Co to? - spytała niemrawo.
- Jesteś chora, tak? Przyniosłem ci leki... I list od Yary... - położył to wszystko na stoliku sypialnianym i odszedł.
Hana wstała niemrawo, łyknęła tabletki i zabrała się za czytanie listu. Faktycznie, po tym przespanym dniu czuła się jakby dobrze, ale list po prostu ją dobił... Yara przepraszała ją za jej zachowanie i pochopnie wyciągnięte wnioski i ogólnie atak... A może to była tylko przykrywka? No cóż, bynajmniej była już spokojniejsza... Ubrała się najcieplej jak mogła i wyszła. Fiore wyszedł za nią...

Przyszła, skacząc, dziwnie wesoła. Po drodze pomachała jednemu staruszkowi, dwóm kobietom ze swoimi mężami i paru dzieciom, a wszystkim odpowiadała do tego szczęśliwe "ohayo" .
Stanęła przed domem i zaczęła grzebać w torbie.
- Gdzież to one są? ^^ O, mam - wyjęła klucze i otworzyła nimi dom.
Wpadła do środka, było pusto, a świece które stały na stole dawały mdlą poświatę. Na stole leżał list "Droga Hano, jak ci już mówiłem, konflikt wywołany Yara został już zażegnany, ale ofiar niestety trochę było. Obiecuję, że wrócę jak najszybciej. PS. W całej okolicy nagle zabrakło prądu. Do zobaczenia, Fiore".
- Wyjechał, no cóż... poradzimy sobie bez niego... Yare, yarre... Rozgość się ^^

Wszedł do środka, zdjął płaszcz, powiesił go w miejscu do tego przeznaczonym . Rozejrzał się.
- Nie ma prądu?
Usiadł na kanapie.

- Nie, nie ma prądu, ale za to mamy jedną lub dwie świeczki! Cudownie - zaśmiała się i wpadła do kuchni.
Wzięła mleko i wyżłopała z niego ze dwa łyki xP. Z powrotem wślizgnęła się do salonu i walnęła wygodnie o kanapę.
- No? Co powiesz? Ładnie tu, nie?

- Całkiem ładnie... - zgodził się z dziwnym uśmiechem - Ale pewnie mógłbym powiedzieć to z większym przekonaniem, gdybym widział więcej .
Było dość ciemno. Nie zauważyła go. Walnęła się na niego .
- <zaciesz>

Wymacała jego głowę i zamrugała parę razy.
- Wiesz co? Ja osobiście uważam, że trzymasz swoja rękę na moim biodrze, ale to tylko moje osobiste spostrzeżenia - zaśmiała się, ale było ciemno, więc nie odepchnęła jego ręki. W gruncie rzeczy nie miała jak, a w macanki bawić się nie chciała .

- Przepraszam. Ale to ty na mnie spadłaś
Zabrał rękę, ale nie mógł się powstrzymać i objął ją znowu. Przyciągnął do siebie jej twarz. Zawahał się...

- Moja wina? Tak, bo to tak zawsze jest, że jak nie ma na kogo zgonić to zawsze jest moja... Rode? - zaśmiała się, ale tym bardziej nie opierała. - Wiesz? Jaa... - żachnęła się, ale nawet nic nie robiła, bo, niestety lub stety, było za ciemno .

Przytrzymał ją tak, bardzo blisko, ciągle ze sobą walcząc. Nie chciał zrobić nic głupiego.
Ale przegrał tę wewnętrzną walkę.
Przyciągnął ją jeszcze bardziej do siebie i pocałował delikatnie.

Przestała się śmiać, kiedy jej i jego twarz były coraz bliżej siebie. Serce waliło jej jak młot, więc nici z ukrywania swoich uczuć. Kiedy ich usta się spotkały, ona nawet się nie opierała. Delikatnym ruchem wczesała jedną dłoń w jego włosy i przymknęła oczy.
W salonie okno było otwarte, zawiał mocniejszy wiatr, świeczki zgasły.
-

Nie przestając jej całować, posadził ją sobie na kolanach i mocno ją przytulił. Chciał ją po prostu mieć jak najbliżej siebie ^^.
Nie zwracał uwagi na wiatr. Ale teraz nawet kiedy otwierał oczy nie widział Hany .

Odruchowo przysunęła się bliżej, też nie przestając go całować. Przewróciła oczami przez salon i lekko się przestraszyła. Okno zaskrzypiało i z hukiem uderzyło o framugę, automatycznie się zamykając. Hana odkleiła się i z szeroko otwartymi oczami wtuliła w chłopaka. Mhm, wtuliła, raczej chyba chciała go udusić .
- Boję się... - mruknęła, ze strachu cała zaczęła drżeć.

- Ygh... - spróbował zaczerpnąć tchu. Nie spodziewał się takiej pointy pocałunku ^^.
Udało mu się jakoś uwolnić szyję.
- Nie bój się ^^.
Ściągnął ją z siebie, zamknął okno (którego szukał dobrych kilka minut) i ostrożnie wrócił na kanapę.
- Zaraz zapalę świece...
Głos miał dziwny.

- Nie, nie pal... - zachichotała i skuliła się na kanapie.
Teraz dopiero była wdzięczna elektrowni, że nie było prądu, przynajmniej nie widział jej czerwoniastych rumieńców .
- Kiedy dałeś mi to jedno życzenie, to chciałam... żebyś mnie pocałował... - uśmiechnęła się jakby do siebie. - Ale chyba byłabym zbyt głupia, gdybym ci to zaoferowała

Uśmiechnął się.
- Naprawdę? ^^ Zabawne... mi wtedy przeszło przez myśl, żebyś wypowiedziała takie właśnie życzenie, ale sądziłem, że to nie realne...
Na jej życzenie zostawił świece w spokoju. Usiadł na krawędzi kanapy i odgarnął włosy do tyłu.

Westchnęła cicho, ledwo słyszalnie i wymacała jego ramię, żeby się na nim oprzeć. Tafla długich blond włosów zleciała na jego ręce.
- A ja ci zapomniałam o czymś powiedzieć! Tylko nie krzycz, dobra? - zaśmiała się na samą myśl o własnej głupocie.

Przechylił głowę na bok. Objął ją jednym ramieniem i oparł crodę na czubku jej głowy.
- Yhm, ciężko mnie zdenerwować ^^

- To dobrze, bo wiesz... Ja nie mam prysznica, mam tylko wannę Wybacz, zapomniałam... - chwyciła go za rękę i objęła ja mocno. - I ja wiem, gapa ze mnie

Zaśmiał się cicho.
- Gapa No ale nie szkodzi, myślałem, że chcesz mi coś strasznego powiedzieć .
- Ale jeśli pozwolisz, to chętnie się wykąpię...

- Nie, to tylko brak prysznica, na nic innego nie było mnie stać - puściła go i jako tako wstała.
- Więc idź, ja spróbuje znaleźć jakąś świeczkę i zrobić kawę, a nie twierdzę, że mi się uda . - potknęła się o jakąś swoją cześć garderoby, która okazała się lawendową bluzką i po omacku doszła do kuchni.

- Spoko...
Wstał z kanapy, odszukał łazienkę. Wlał do wanny lodowatą wodę, pozwolił sobie wziąć jakiś ręcznik, żeby nie zawracać jej głowy i wszedł do wody. Przyjemny chłód pomógł mu się zrelaksować.

Po omacku poszła do kuchni, w drodze kilka razy się o coś przewracając. Wymacała ekspres do kawy, czuła się jak niewidoma, a podejrzewała, że prąd wróci dopiero w południe, jak zawsze. Przesunęła pstryczek i nic nie wydarzyło, zrobiła to jeszcze kilka razy i znów nic.
- Baka... Prądu nie ma -_-'''' Obejdzie się bez ^^ - odchrząknęła i znów weszła do salonu. Jakoś doszła do okien i odsłoniła sztory. Do domu wlały się smugi księżycowego światła.
Hana wreszcie mogła cokolwiek zobaczyć, co nie znaczy, że i tak po drodze potknęła się o lawendową bluzkę. Usiadła wygodnie na kanapie i związała włosy w długi warkocz zlewający się z pleców. Oparła głowę o oparcie kanapy i przymknęła oczy, oddychając spokojnie i rytmicznie.

Gdy kąpiel w lodowatej wodzie orzeźwiła go na tyle, że powieki przestały same mu się zamykać, wyszedł z wody i owinął się ręcznikiem. Posprzątał po sobie ślicznie, wziął swoje rzeczy i wrócił do salonu.
- Szybko poszło ^^ Nie lubię się wylegiwać - uśmiechnął się do niej.
Potarł się po przedramieniu z tatuażem.

- Aha... - nadal leżała z zamkniętymi oczami. - Ja bym mogła tam leeeeżeć ile wlezie Ewentualnie mogłabym wyjść, kiedy byłby jakiś alarm wojenny czy coś - wpięła swoje palce pod szyję i odetchnęła swobodnie.
- Odsłoniłam sztory, bynajmniej coś widać - uchyliła jedną powiekę i spojrzała na niego. - Ładny tatuaż

- Tia...
Wygrzebał ze swoich rzeczy koszulę i narzucił ją na nie do końca wysuszone ramiona.
- Ja wiem czy ładny... nie miałem wiele do gadania, kiedy mi go robiono ^^ To jest nasz tatuaż klanowy.
Usiadł na kanapie.

- Ładny, ładny - w prawdzie spać jej się nie chciało, ale ziewnęła. - Cała energia ze mnie uleciała... Tak po prostu - zaśmiała się i otworzyła oczy na całą szerokość.
- Lepiej? Jak będziesz chciał się iść położyć to właśnie obok łazienki są drzwi do pokoju gościnnego... Łóżko jet pościelone, więc nie musisz się krępować - oparła nogi na stole.
- Ja tu sobie jeszcze poleżę! - spojrzała na niego i wyszczerzyła się.

- Ja tam się już ożywiłem ^^ No ale skoro mówisz... to potem chętnie się prześpię, skoro taka jesteś gościnna.
Przeniósł na nią wzrok. Założył spodnie .

Spojrzała na niego od góry do dołu .
- Tak, jestem gościnna... Chyba aż za bardzo - opatuliła się bluzką, zapinając ją po szyję.
Podeszła do niego przez kanapę i wślizgnęła mu się na kolana.
- To dobrze, że dobrze się tu czujesz - znów się wyszczerzyła.

Ułożył się w półsiadzie na kanapie (że niby leży, ale opiera się plecami o oparcie ) i trzymając ją wciąż na swoich nogach, objął ją w pasie.
- No, fajnie tu masz ^^. Zwłaszcza ten brak prądu robi swoje
Smagnął palcami jej szyję, patrząc głęboko w oczy.

- Fajnie? No, bynajmniej to nie ten sam dom co 2 lata wcześniej Zapewne nawet nie poznałeś, że dom mieści się dzielnicę dalej? - podniosła wysoko brwi z rozbawieniem.
Niesforny kosmyk włosów zleciał jej zza ucha, ale Hana szybko go poprawiła.
- Co masz na myśli mówiąc, że "brak prądu robi swoje"? Że jest ciemno i nic się nie widzi czy może coś innego? - uśmiechnęła się zawadiacko.

- Poznałem okolicę Choć z pewną trudnością, bo ostatnio, kiedy tu byłem to dźwigałem z Ronnim fortepian.
- Atmosfera, oczywiście. Siedzenie tak po ciemku jest o wiele przyjemniejsze niż w świetle lampki czy innej żarówki

- Bystrzak, ja jak tu pierwszy raz przyjechałam to miałam problemy z odnajdywaniem się w terenie, ale teraz już tego problemu nie mam A fortepian cały czas stoi w salonie - oparła łokcie o jego ramiona, a o dłonie oparła policzki.
- Atmosfera, hm? Czyli to ci pasuje? Ja mniemam, że wszystkie okna są zamknięte

- Pewnie, że pasuje. Taki mam charakter.
Pocałował ją delikatnie w kącik ust i ułożył tak, że na nim leżała. Zamknął oczy.

Znów wplotła swoje palce w jego włosy i mierzwiąc je delikatnie, uśmiechnęła się łągodnie przez pocałunek. Ułożyła się na nim wygodnie wciąż opierając łokcie o jego ramiona, przymknęła oczy.

Uniósł powieki i wpatrzył się w oświetlony księżycowym światłem sufit nad ich głowami. Wydał z siebie coś na podobieństwo cichego westchnienia.
- Nie przeszkadza ci to? - zapytał, głaszcząc ją po ramieniu.

- Co? - otworzyła oczy i spojrzała w jego - też otwarte.
- Rode... Ty... - skrzywiła się nieco, ale chyba było za ciemno, żeby mógł coś zobaczyć. - Ty się tu nie czujesz zbyt dobrze, hm? - przejechała palcami po jego włosach i przechyliła głowę na bok.
- W każdym razie mogę się mylić... Ale poza tym to nic mi innego nie przeszkadza.

- Nie, to nie tak. Czuję się tu naprawdę dobrze - uśmiechnął się łagodnie, wciąż wpatrzony ślepo w sufit - Ale... nie przeszkadza ci to, że ja nie potrafię tkwić wciąż w jednym miejscu? Pewnego dnia nie wytrzymam i zniknę. Będę wracał za każdym razem, ale... na jakiś czas będę znikał. To silniejsze ode mnie.
Przymknął oczy i przypomniał sobie, do czego zawsze uciekał przez całe życie. Przytulił się mocniej do dziewczyny.

- Nie, to mi nie przeszkadza... Jesteś samotnikiem, a ja wciąż jestem Mistrzem Quincy. Ty masz wiele spraw i ja mam wiele spraw, oboje jesteśmy "zapracowani", a to, że będziesz od tak znikał nic nie zmieni. Wiesz? Dam ci coś... - ułożyła głowę na jego ramieniu i swobodnie odpięła bransoletkę, która cały czas nosiła na nadgarstku.
Zwykła bransoletka ze srebrnymi kuleczkami na druciku, zbyt mocnym, żeby nawet rdza go dosięgła. Zapięła ją na jego ręce.
-

Podniósł rękę, żeby spojrzeć na bransoletkę. Uśmiechnął się i gorąco przytulił dziewczynę.
- Dziękuję. Za to i za to, że rozumiesz.

- Au, au! ^^ - zaśmiała się i też go objęła. - A miałabym nie zrozumieć? No coś ty? Mówiłam, że umiem się dostosować... Jak jutro znikniesz, to wiesz jaka będzie moja reakcja? - zaśmiała się i odrobinę podniosła.

- Jaka?
Przyglądał jej się z zaciekawieniem.

- Wzruszę ramionami, pójdę do kuchni, zrobię sobie kawę i będę czekać aż wrócisz. Oczywiście w między czasie zdążę zająć się dziećmi, potrenować młodzież, zrobić kilka misji i pozmywać naczynia - uśmiechnęła się i znów zaczęła bawić się jego włosami.

Uśmiechnął się.
- Cieszę się... nie chcę mieszać w twoim życiu - powiedział - Ale będziesz czekała, prawda? A jaka będzie twoja reakcja, jak wrócę?
Przyglądał jej się wciąż.

- No jasne, że będę... O to to się nie martw. - podniosła głowę i przyjrzała mu się badawczo. - A zgadnij, teraz twoja kolej, ja się wystarczająco nagadałam

- Ale ja lubię słuchać, kiedy mówisz ^^ Zawsze się uśmiechasz.
Pogładził ją po ramieniu.
- Nie wiem, jak ty zareagujesz. Ale ja, gdy wrócę, to w pierwszej kolejności przyjdę tutaj i mocno cię przytulę ^^

- Muszę cie pocieszyć, bo ja też - uśmiechnęła się szerzej. - Ale ty się coraz mniej uśmiechasz ^^ A wcześniej to tak ciągle tylko wyszczerz miałeś na twarzy, a teraz to tylko ja się uśmiecham za nas dwoje - zaśmiała się i skrzyżowała ręce na jego klatce piersiowej, nie spuszczając z Rode wzroku.