Domek Hany

Uśmiechnęła się delikatnie.
- Yhm... - pokiwała głową. - Rosną jak na drożdżach...
Podeszła do Rode'a i chwyciła go za rękę.
- Tęskniłam za tobą - cały czas się uśmiechała. Jakoś dziwnie... takim matczynym sposobem.

- Ja za tobą też... nawet nie potrafisz sobie wyobrazić, jak bardzo... - powiedział jękliwie - Nie zasłużyłem na to wszystko... nie po tym, jak zostawiłem was na tak długo...

Naciągnął rękawy, kryjąc nadgarstki.

Zbliżyła się do niego na tyle, żeby jeszcze raz spojrzeć mu w oczy.
- Zasłużyłeś. Cokolwiek by się stało, zasłużyłbyś, uwierz. - przytuliła się do niego jeszcze raz, trochę wcześniej całując w policzek.
- Zostawiłeś, ale wróciłeś i to jest najważniejsze. - wyszeptała.

- Ale ty... byłaś z tym wszystkim sama...
Przytulił ją mocno. W pewnym momencie zagryzł wargi z bólu, ale szybko zmienił ułożenie, by niczego nie zdradzić.

- Nie, moi ludzie mi pomagali. Ishero też czasami przychodził i inni też. Nash przyszedł na kawę - zaśmiała się cicho.
Chwilę potem Shila zaczęła płakać - na tyle cicho, żeby nie obudzić brata, ale na tyle głośno, żeby Hana i Rode mogli ją usłyszeć.
- O, chyba domaga się odrobiny uwagi - wstała i wzięła małą na ręce. - Coś ci jest, prawda?

Patrzył na swoją córeczkę oniemiały z zachwytu, ale też troszkę przestraszony - dlaczego płakała?
Potem dotarło do niego pytanie Hany. Normalnie łgałby, że wszystko jest okej, ale w końcu przysięgał jej szczerość.

Podwinął rękawy ukazując poranione dłonie i przedramiona. Na nadgarstkach miał silne otarcia, aż do krwi - ślady po zardzewiałych i ciasnych kajdanach. Ropiejące stupy zdradziły, że nikt tego należycie nieopatrzył.
- Wróciłbym już dawno... ale dopiero teraz uciekłem - powiedział.

Odwróciłą się w jego stronę, żeby Shila - zajęta włosami swojej matki - nie zauważyły krwistych śladów.
Normalnie teraz rzuciłaby się do kuchni po jakieś opatrunki, ale z dzieckiem nie było mowy.
- To normalne, że dziecko płacze. Własnie płaczem chce zwrócić na siebie uwagę. - nie chciała pytać co mu się stało.
Wolała tego po prostu nie wiedzieć.
- Rode... - rozpłakała się, najzwyczajniej w świecie się rozpłakała.

Naciągnął z powrotem rękawy i przytulił żonę od tyłu. Pocałował ją we włosy.
- Każdego dnia o was myślałem...

Uśmiechnęła się przez łzy. Teraz spokojnie mogła wypłakać się komuś do ramienia.
- Z jednej strony płaczę ze szczęścia, bo wróciłeś, a z drugiej...
Shila zaczęła coś mamlać pod nosem, coś bardziej niezrozumiałego, ale potem wyszło, że... wymamrotała "tata", gdy spojrzała na Rode'a.
-

- Instynkt niemowlaka...? Coś takiego istnieje?
- A z drugiej...?

Puścił Hanabi i popatrzył niepewnie na córeczkę.
- Mogę... ją potrzymać? - zapytał półszeptem.

Spojrzała szeroko otwartymi oczami na Rode'a i oddała mu córeczkę. Pokiwała głową z powoli odsłaniającym się uśmiechem.
- Zawsze jak wracasz to coś musi się zmienić ma lepsze
Shila śmiała się co chwila.

- Dlatego, że zawsze wracam po długim czasie... - powiedział ze smutkiem.
Wziął Shilę na ręce i objął ją ostrożnie. Był raczej silny, a ona wprost przeraziła go swoją kruchością i delikatnością. Bał się, że jednym nieostrożnym ruchem zrobi jej jakąś krzywdę.

A ona jednym delikatnym ruchem pociągnęła go za włosy. Zrobiła to tak mocno, że mogłaby te włosy wyrwać.
Hana właśnie wyjmowała Jean'a z kołyski, bo też zaczynał płakać.
- Nie bój się... Shila jest zbyt silna, jak na takiego malucha, żebyś coś jej zrobił
Chłopiec był jeszcze troche zaspany, ale dziewczyna chwyciła za wcześniej przygotowaną butelkę i zaczęła go karmić.
- Jean ma po tobie ma charakter...
W myślach modliła się, żeby Shila nie zaczęła kaszleć.

- Łooo, niezła ^^ Po mamie.
Bawiąc się z Shilą, zerknął na Jean'a.
- Mały obieżyświat, co? To nie najlepiej ^^ Powinien osadzić się w jednym miejscu, ale jak podrośnie i się zgodzisz to może wezmę go w jakąś pozbawioną niebezpieczeństw podróż.

Shila zakasłała nagle i popłakała się.
- Co jest, przeziębiła się?

- Jak chcesz - spojrzała na Shilę.
Skrzywiła się lekko.
- Przyłóż jej husteczę do ust - wskazała na mały pojemniczek na szafce.
Hana wsadziła Jean'a do łóżeczka, a sama pobiegła do kuchni. Do butelki wsypała specjalny proszek i wróciła. Wzięła od Rode'a córeczkę i zaczęła ją karmić.
- To nie jest przeziębienie To choroba... Tylko się nie denerwuj, dobrze? - spojrzała na niego porozumiewawczo.

Zmarszczył brwi, przyglądając się Hanabi. Już chyba wiedział, o co chodziło.
- Jaka choroba? Tylko mi nie mów, że... - urwał, przerażony samą perspektywą.

- Tak, to to, ale nie denerwuj się, słyszysz? - podeszła do niego, mówiąc szeptem.
Shila jak zwykle zadowolona piła mleko.
- To da się wyleczyć, chocaż będzie to trwało latami. Na początku to też było dla mnie trudne, ale umiem sobie z tym radzić - mówiła jak najwolniej, żeby go nie przestraszyć.
Trzymając małą, chwyciła go lekko za rękę.
- I błagam cię, nie idź do Ishero

- Jak to... da się wyleczyć? - mruknął - U Ishero stwierdzono, że choroba jest nieuleczalna.
Usiadł na jakimś fotelu i ukrył twarz w dłoniach.
- Wiem, co on przeżywa. Nie chcę, żeby moja córeczka cierpiała tak samo jak on...

- U niej wykryli to wcześniej, więc lekarz podjął się terapii... Au - Shila znowu pociągnęła za włosy. - No, koniec samowoli, dobranoc - położyła Shilę w łózeczku i włączyła bliźniakom ich kołysanki w zabawkach, które wisiały nad nimi.
Usiadła obok Rode'a i objęła go delikatnie za szyję, opierając brodę o jego głowę.
- Nie martw się, poradzimy sobie. - uśmiechnęła się.

- Gdybym wiedział, że moje kg może ją uratować... - powiedział cicho - Ale to jest choroba klanowa, odporna na nasze umiejętności. Nie mogę nic zrobić. Tylko patrzeć...
Pochylił głowę.

- Możesz pomóc. Możesz być tu ze mną i możemy oboje patrzeć jak nasze dzieci rosną... - wzruszyła lekko ramionami.
Podwinęła pod siebie nogę, siadając wygodniej.
- Ja wciąż cię kocham i tego raczej nic nie zmieni. - pocałowała go w policzek.

Uśmiechnął się lekko.
- Raczej
Przytulił ją mocno.
- No dobra... nie ma, co się rozczulać. Wróciłem i nigdzie się nie wybieram. Ale... masz może wodę utlenioną? x.X

Podwinął rękawy.

- Chyba mam, nie wiem, ostatnio wielu rzeczy w domu nie mam x__X - podskoczyła do kuchni od razu zaglądając do apteczki.
Stwierdziła małe braki w bandażach i plastrach .
- Nooo... - przyniosła mu wszystko co jej zostało. Usiadła obok niego.

- Chyba czas na małe zakupy '...
- Dzięki.
Wziął wodę utlenioną i ostrożnie polał nią największą ranę. Zabarł się za oczyszczanie z ropy, czemu towarzyszył niewielki upływ krwi.
- Nie musisz patrzeć. To mało przyjemny widok ^ - uśmiechnął się niewinnie do małżonki.

- Też tak sądzę... - zaśmiała się.
- Wiem, ale wolę patrzeć - usiadła na podłodze, podwijając pod siebie nogi. - W razie czego będę w gotowości

- Jak chcesz.
Kiedy oczyścił najgroniejsze rany, zmniejszając tym samym ryzyko gangreny, uważnie obandażował nadgarstki.
- No... jeszcze trochę poboli i będzie dobrze

Na kolanach trzymała całą apteczkę, żeby w razie czego mu pomóc.
- To dobrze - ucieszyła się.
Związała włosy i odrzuciła je za plecy. Zauważyła, że nastała jakaś niepokojąca cisza...
- A mogę się na ciebie po cichu rzucić?

Pytanie nieco zbiło go z tropu, a zwłaszcza to "po cichu".
- Pewnie Ale może w pokoju obok?
Wskazał śpiące dzieci.

Zerknęła na bliźniaki i wzruszyła ramionami.
- Mi to obojętne I tak by nie usłyszały... - odstawiła apteczkę i powoli weszła mu kolana.
- Usłyszały? - i takim oto sposobem sie na niego rzuciła x)

Zaśmiał się cicho i zaczął łaskotać żonę.
- Zaraz zobaczymy, czy usłyszą
Zdwojony atak super-łaskotek w boczki .

- Nie, nie, tylko nie łaskotki! - jęczała ze śmiechu. - No dobrze, dobrze, tylko przestań! Proszę!
Skuliła się na jego kolanach tak, że zdołała zatkać sobie dłonią usta.

Przestał ją łaskotać. Kiedy była skulona, mógł ją objąć całą, co też uczynił.
Ukrył twarz w jej włosach, milcząc.

Nie zdziwiła się jego reakcją. Jej ręka bezwładnie opadła na jego włosy i po chwili też się do niego przytuliła. Zaśmiała się bezgłośnie, a jednocześnie poczuła ulgę, czując jego ciepły oddech na swojej szyi.
- Pamiętasz to jedno życzenia, które mi zostawiłeś? To od Rode'a - złotej rybki? - szepnęła mu do ucha.

Pokręcił milcząco głową.
- Przypomnisz mi?

- To było kiedy chciałeś, żebym weszła do źródełka. Nie chciałam, więc powiedziałeś, że w zamian spełnisz moje 3 życzenia. Ja się upierałam, ty mnie wciągnąłeś do wody i w końcu z trzech życzeń zostało mi jedno. - uśmiechnęła się, przymykając oczy i lekko mierzwiąc jego włosy.
- To ci miałam przypomnieć?
Oparła się wygodnie o jego ramię.

- Nie... przypomnij mi, co to za życzenie.
Nie podniósł głowy.

- Wtedy chciałam, żebyś mnie pocałował, a teraz... nie zmieniam zdania
Nie zmieniała pozycji, bo akurat tak jej było wygodnie, a czuła się znacznie bezpieczniej, kiedy ją przytulał.

Uśmiechnął się kącikiem ust. Przesunął dłonią po jej plecach i pocałował ją łagodnie.

Przysunęła swoją głowę jak najbliżej, zatapiając swoje wargi w jego. Może i to było dziwne życzenie, ale chyba za bardzo się stęskniła...

Mógłby tak jeszcze długo... ale kiedy poczerniało mu przed oczami, oderwał się od niej z trudem.
- Chyba muszę troszkę pospać ' - uśmiechnął się lekko.

Wiedziała co mu jest i całkowicie rozumiała jego apelację x).
- Jasne, rozumiem - puściła go. - Ja chyba jeszcze posiedzę.
Nie chciała mu zdradzać, że źle sie poczuła. Przecież ogólnie czuła się źle od kilku tygodni. Znała powód, ale sądziła, że jej przejdzie... kiedyś...