Domek Hany

- No ale... - westchnęła. - Może to tylko migrena...
Szybko próbowała to przemyśleć. W pierwszej chwili jakoś to do niej nie przemawiało, ale potem uległa.
- Dobrze... pójdę. Teraz? Sama? Czy mam poczekać aż ból wystarczająco się nasili? - wzruszyła lekko ramionami.

- Po co czekać na większy ból? Chodź.
Podniósł się i pociągnął ją za rękę, żeby wstała. Przez cały czas bacznie jej się przyglądał.

Skrzywiła się nieznacznie, westchnęła. Wstała i oboje zniknęli.
-

*szpital

z/t

Szła chodnikiem prowadzącym do jej domu, oglądając sie co chwila. Wiedziała, że dwóch gości w czarnych płaszczach za nią szło. Przestraszona, trzęsąc się, poprawiła pasek od torby i cichaczem pobiegła do domu. Zamknęła drzwi na cztery spusty. Płuca odmówiły jej jakiejkolwiek współpracy... żebra i ręka z resztą też...
Stanęła przy drzwiach, dysząc ciężko.
- Mogłabyś otworzyć nam drzwi... - powiedział jeden, pukając.
- Nie mogłabym! - wrzasnęła. - Już wam to mówiłam, ale powtórzę jeszcze raz... Nie obchodzą mnie wasze pieprzone warunki!! Idźcie stąd i powiedzcie waszemu szefowi, że i tak wam nie pomożemy! Słyszycie?! Idźcie stąd! - krzyczała cały czas zrozpaczona.
Jeden spojrzał na drugiego, potem po prostu wzruszyli ramionami i odeszli kawałek.
- Będziesz nas miała na ogonie... pamiętaj... - potem całkowicie zniknęli za zakrętem.
Osunęła się i usiadła pod drzwiami na podłodze, przyciskając ranę na plecach do zimnych dębowych drzwi.

Wędrowała właśnie chodnikami Karakury, gdy ujrzała dom Hany.
- Ciekawe kto tu mieszka ;> - zatrzymała się.

Nie miała i ochoty, i siły, żeby wstać. Przełknęła slinę, ale potem zebrała sie w sobie i wstała, kaszląc odrobine krwią. Podeszła do małego okna przy drzwiach. Od razu zauważyła Torę. Zmarszczyła brwi i złapała sie za płuca. Odeszła kawałek od drzwi, może jej jezcze nie zauważyła...

Zauważyła, zauważyła Może i zachowywała się jak psychicznie chora, ale taka nie była.
- Ohayo Quincy! - podbiegła do okna z uśmiechem.
Przez chwilę wydawało jej się, że dziewczyna jest wystraszona.

Gdy dziewczyna podeszła do okna, aż się zahcłysnęła. Przez chwilę kaszlała, a potem podeszła do okna. W bezpiecznej odległości... po tym co przezyła, nie miała najmniejszej ochoty na zabawy z ta dziwna organizacją. Cała drżała.
- Czego tu chcesz? - spytała oschle.
Faktycznie była przestraszona...

Uśmiech jej zbladł.
- No o co ci chodzi? - zdziwiła się - Coś nie tak?
Przekrzywiła głowę na prawy bok.

Spojrzała na nia przez okno. Udawała, że nie wie o co chodzi, czy chciała ją zagonić do ślepego zaułka?
- O... nic, nic szczególnego... - jeszcze raz przełknęła śline.
- Hej - wydukała z bladłym, ledwo widocznym uśmiechem.
Zdziwiła się... i to porządnie.

Podeszła bliżej do okna. Oparła ręce o parapet.
- Jej Wydawałaś się wystrasznona... - powiedziała z łagodną miną.

- Nie, to tylko sie zlękłam... Wybacz... - palnęła. - Wiesz, przepraszam, że cię nie wpuszczę, ale zamek sie zaklinował i nie mogę otworzyć drzwi wejściowych - wytłumaczyła sie szybko.
Udaje? W dodadtku chorą psychicznie... wiem, że to ona ich nasłała..., pomyślała, znów łapiąc sie za płuca.

Tora nie była idiotką. Może czasem się tak zachowywała, ale to tylko wtedy, gdy demon był bardzo aktywny. Często się tak zdażało.
- Boisz się mnie - spostrzegła szybko. Zorientowała się, że Hana podejrzewa ją. I słusznie. Jednak dalej grała na zwłoke - No, no... Powiedz co cię gryzie. Może zmienie to w sobie i nie będę już tak straszna? - uśmiechnęła się niewinnie.

- Nie, nic, naprawdę... Nic sie nie stało... Uwierz., wszystko jest ok, ja... jestem tylko troche chora. - odpowiedziała równie szybko.
Była dość zdenerwowana.
- Przepraszam, że się tak zachowuje, ale uczestniczyłąm w dość dużym buncie. Troche poturbowana jestem - znów lekko odkaszlnęła.
- Nie boję... się ciebie - zawahała się przez moment.

- No... skoro tak mówisz - jak na jej gust, Hana się trochę za bardzo tłumaczyła.
Wiedziała, że Hana wie, że Tora wie
- Więc coś musiało się stać - spojrzała na nią niewinnie. Kolejny raz.

Teraz zaczela tłumić nerwy w sobie. Coraz płyciej oddychała.
- Owszem, stało się... ale podejrzewam, że na pewno cię to nie zainteresuje. To tylko moje problemy. Sama sobie powinnam z nimi poradzić - podsumowała.
Już miała dość tajemniczego, ale równie drastycznego zachowania i działania tej dziwnej grupy... jej grupy...
Teraz zastanawiała ją jedna rzecz. Wzrok Tory. Ten sam co tamtych facetów... ten sam co tych wszystkich idiotów...

- Na co czekasz? Przecież ona wie... - odezwał sie głos w jej głowie.
Tora, aby odpowiedziec musiałaby sie odezwać, ale wtedy i Hana by ją usłyszała. Przemilczała to.
- Dobrze Już nie bedę wtrancać sie w sprawy, które nie dotycza mojej osoby - puściła jej oczko.
Zrobiła kilka kroków w tył, zostawiając parapet w spokoju.

Przełknęła ślinę, stojąc cały czas w tym samym miejscu, trochę oddalonym od okna przy drzwiach.
- - uśmiechnęła sie tylko dziwnie.
Nie chciała wpaść w nietakt i powiedzieć "Tak, tak, idź sobie" albo "Nie, nie przeszkadzasz" znów zrobić minę odwortna do emocji.
- Nic się nie stało, naprawdę... - odparła po chwili.

- Co ty wyprawiasz!? Zaatakuj!
- *Jeśli zaatakuje, strcę przychyność Quincy* - udało jej się ogarnąć myśli i wszystko wyjaśnić demonicy.
Tora potrząsnęła głową.
- Dobra Wiem, że wiesz.

Kaszlnęła porządnie na dźwięk słów. Zmarszczyła brwi, spojrzała na drzwi. Były zamknięte na wszelki możliwy sposób...
- Wreszcie raczyłaś sie ujawnić? I tak sie nie zgodzę... - ostrzegła na początku.

Uśmiechnęła się łagodnie i niepozornie.
- Dlaczego?
Ugięła nogi, a na kolanach ułożyła dłonie. Śmiała się beztrosko.

Właśnie ten śmiech ją gnębił.
- Wy jesteście chorzy psychicznie... - oświadczyła.
Spojrzała na Torę, czułą, że znowu zaraz dostanie furii...
- Zemsta nie jest najlepsza, a zawładnięcie bądź zlikwidowanie Shinigami jest równie idiotycznym pomysłem.

- Chorzy psychicznie? v_v Widzisz Rei... Wiedziałam, że wszyscy tak myślą ._. - usiadła na ziemi ze smutną miną.
Po chwili jednak spoważniała.
- Ale słuchaj... Gdbyśmy zdobyli przychylność Quincy, to pokonanie SS byłoby banalne Z pewnością ci wszyscy dziwni Arrancarzy, Hollowy i Vizardzi też by się zgodzili.
- Shinigami nie zrobili ci jeszcze nic złego...

Jej sposób myślenia ją powalił.
- Ale... gdybyśmy sie zgodzili, to... nikt nie utrzymywałby równowagi duchowej. Nie zgdzoę się, nawet jeśli wszyscy sie ode mnie odwrócą. - drążyła.
- Tora... to głupie z twojej strony, wręcz nieodpowiedzialne. Nienawidzę Shinigami tak jak ty, ale wyniszczenie ich zniszczyłoby nasz świat. Nie wyobrażam sobie tego. Vizardzi pewnie od razu sie zgodzą. Hollowy... hm...
- Nie zrobili? A kto wybił prawie cały ród Quincy? Przez nich została nas tylko garstka...

- Oooo Widzę, że nie tylko wam Shinigami wyrządzili krzywdę - zaśmiała się cicho.
- Ja sobie wyobrażam świat bez nich: cudowny, beztroski. Shinigami to zuo. Wyrządzili już krzywdę każdej rasie. Nie zostawię tak tego.

- Może i tak, ale zniszczenie ich nie przyniesie n... - zawahała się. - ...ci żadnej korzyści. Zgina i już. Nie jestem pewna, co oni ci zrobili, ale ja nie zostawię całej sprawy. Daj sobie z tym spokój... to naprawdę nic nie da. - oparła sie o ściane, ścisakjąc bolące ramię.
- Ja bym na twoim miejscu dała... - przypomniała sobie jak Shinigami zabili jej kuzynkę. - no... może i bym nie dała, ale realizm jest inny.

- Nic mi nie da? - zaśmiała się - Mylisz się... Da mi to satyswakcję... i to jaką
Na wspomnienia o Shinigami niedobrze jej się robiło.
- Zabiję ich co do jednego
Zakołysała się na boki.
- Dalej Hanabi. Wiem, że ty też byś tego chciała.
Dalej się kołysała jak małe, niewinne dziecko. Rozmyślała nad tym, co by się stało gdyby Hana się nie zgodziła. Pewnie musiałaby ją zabić, bo za dużo wie. Ale tak naprawdę Tora nie chciała tego.

Spojrzała na nią jeszcze raz, kiedy bujała sie na boki. Zemdliło ją od tego dziecinnego zachowania, jęknęła, kaszląc.
- Słuchaj, mam dość waszych gierek! - krzyknęła. - Odczepcie sie ode mnie, dajcie mi się zastanowić, ok? Mam tego wszystkiego po dziurki w nosie! Jeśli sie zastanowię, poślę do was kogoś...

Uniosła wysoka brwi na słowa "dajcie mi się zastanowić".
- Dobrze. Dam ci 3 dni - wstała z łagodnym uśmiechem - Jeżeli twoja odpowiedź będzie negatywna lub wciągu 3 dni nie otrzymam żadnej wiadmości od żadnego posłańca... zabiję cię - zaśmiała się cichutko - Nie to, że jestem zła i na wszystkich wszystko wymuszam, ale już za dużo wiesz, a mogłabyś kogoś zawiadomić i zorganizować coś przeciwko nam. Wierzę, że dotrzymasz tajemnicy i nikomu nie powiesz o tym zajściu.
Pomachała jej małą łapką, bo przecież Tora miała dopiero 15 lat. Rozpłynęła się w dymie.


[z/t]

Spojrzała na nią ostatni raz. Potem Tora zniknęła... Znów usiadła przy drzwiach, płytko oddychając.
- Chrzanić taką sytuację... - mruknęła, patrząc się ślepo po mieszkaniu.
Zastanawiała się co będzie z innymi. Czy komuś o tym powiedzieć. Może wioski, one pewnie też prędzej czy później i tak się dowiedzą... będzie musiała coś szybko wymyślić, jeśli chce jeszcze żyć...

Akiś swobodnie poruszał się po całej Karakurze. Starał sobie przypomnieć dawne czasy, miejsca i osoby. Przez chwię wydawało mu się, że zna tą okolicę.

Hana poszła do łazienki, żeby doprowadzic się do jakiegoś normalnego stanu. Wykąpała się, umyła włosy i wyszła w jakichś jeansach i bluzie "kangurku". Poszła do kuchni, zaparzając sobie kawę.

- Bez jaj ^^
Zbliżył się do małego i niepozornego domku. Zajrzał przez okno patrząc na kobietę w długich, jasnych włosach.
- Orihime?

W kuchni dosłyszała jakiś szelest dobiegający od okna w salonie, nie poznała głosu. Zostawiła ekspres i uchyliła nieznajomemu drzwi, z ręcznikiem na szyi.
- Tak słucham? - odezwała się, wychylając ostrożnie głowę.

Drgnął narwowo odsuwając się kilka kroków w tył.
- Usłyszała? ._.
- Ja chyba pomyliłem mieszkania ^^ - szybko się wytłumaczył.

Patrzyła na niego cały czas. Włosy zaczęły schnąć i przy okazji kręcić przy końcówkach...
- A kogo pan szuka? Może pomogę, znam dobrze tą okolicę - nie poznawała go, nawet przez głowę jej nie przeszło, że to mógłby być Aki.
- Hanabi, miło mi - przedstawiła się.

Speszył się.
- Nie szukam nikogo konkretnego... Wydawało mi się, że znam tę okolicę. Ale cóż, wydawało mi się
Przyjrzał jej się uważnie.
- Tak, wiem... E! - syknął - Znaczy miło poznać! - postarał się wyluzować - Ak... Nash ^^

- Aha, rozumiem... - uśmiechnęła sie lekko.
Zauważyła, że chłopak jakoś dziwnie sie zachowywał, a to zawahanie też zauważyła.
- Ak... - przyjrzała mu sie uważnie, próbując cos odnaleźc w swojej głowie. - Aki... Aki Nomura?! - patrzyła na niego z wytrzeszczem.

- O.O - zaczął machać rękoma i cofać się nerwowo w tył. W końcu potnknął się o jakiś kamień. Przewrócił się i leżał bezwładnie na ziemi
- Nie v_v Au...

Przyjrzała mu się jeszcze raz, teraz była tego pewna, że to Aki .
- Uważaj... #.O - już leżał na ziemi.
Podeszła do niego i wyciągnęła rękę, żeby pomóc mu wstać.
- Wszystko w porządku?

Złapał ją za dłoń, aby móc swobodnie wstać.
- Proszę cię, nie mów nikomu - rozmasował kark.

- Jasne - odparła. - Ech, chodź, skoro juz tu jesteś to zapraszam cię na kawę. Właśnie zaparzyłam. - otworzyła szerzej drzwi, zapraszając go do środka.
- Dużo się zmieniło... opowiesz mi co nie co

- No... Dobra - wylazł do środka - Tylko mała prośba. Jestem Nash i... nie znasz mnie
Zajął miejsce na fotelu w salonie.
- Nic się nie zmieniło

- Ok - poszła do kuchni, po dwa kubki, do których później nalała kawy. Wzięła tez postawek ze śmietanka i cukrem.
- Ahaa... nic się nie zmianiło
Postawiła wszytko na szklanym stole, a sama usiadła wygodnie na kanapie.

Wziął łyżeczkę i wsypał do kubka trochę cukru.
- No, jednak muszę przyznać, że pozmieniało się Ale również nie sądziłem, że mnie poznasz, a tym bardziej, że wpuścisz.

- A ja nie sądziłąm, że jeszcze cię spotkam. Sporo minęło. Nie poznałabym cię, w życiu, gdyby nie twoja pomyłka - zaśmiała się, biorąc do ręki kubek i wlewając do niego śmietankę.
- Jesteś nadal Kaze... kaze... hage? Czy jak to tam sie u was mówiło. - starała to sobie przypomnieć. - Kazekage, tak

Kiwnął głową.
- Nigdy nie byłem skory do kłamst... Nawet takie małe mi się nie udało, jak sfałszowanie własnego imienia Idiota...
- Kazekage? - zaśmiał się, poprawiając ją i od razu kpiąc z tej rangi - To... to ty nie wiesz, co działo się jeszcze dwa lata temu?

- Każdy sie czasami myli, nie przejmuj się - przyznała się.
- Nie, nie wiem... skąd miałam niby wiedzieć? Byłam na drugim krańcu świata, załatwiałam różne sprawy... Takie jest życie. - pomieszała kawę łyżeczką.
Speszył ją trochę.
- Przepraszam, jeśli cię to uraziło

- Ale ja nie umiem w ogóle kłamać v_v - przyznał się otwarcie. Zamieszał kawę łyżeczką.
- Nie uraziło. W skrócie? Odszedłem od wioski i założyłem organizację płatnych zabójców
Umoczył wargi w kawie, przykładając kubek do ust.