Domek Hany

- Uważaj, nie, to znaczy... Mam złamaną rękę i skręcona kostkę... spróbowała go jakoś podeprzeć, ale zrobiła to odruchowo i chyba niepotrzebnie.
Usiadła z powrotem.
- Mnie nie było, wróciłam jakieś dwa dni temu z czego jeden dzień siedziałam śledziem na kanapie, bo ból nie pozwalał mi funkcjonować, a potem zaatakowali nas Żniwiarze... nie wiem co działo się, kiedy mnie nie było... - zmrużyła oczy.

Zacisnął szczęki coraz bardziej wkurzony. Udało mu się jakoś opanować.
- Wyleczę to... chodź...
Przyciągnął ją tak, że usiadła obok niego. Zaczął najpierw leczyć jej rekę.
- Wybacz, że nie zauważyłem... zachowuję się jak idiota.
Był na siebie wściekły.

[zw xP]

- Ja tak nie uważam, chociaż... ja już sama nie wiem co uważam, a co nie... - spojrzała na niego.
- Dzięki... - zmarszczyła lekko brwi, niezbyt pewna czy to powiedzieć. - Tęskniłam...

Milczał. Dopiero kiedy skończył leczyć jej rękę, przeniósł wzrok w bok, nie bardzo pewien, co powinien odpowiedzieć.
- Ja też...
Zawahał się.

Spojrzała na niego i jeszcze bardziej zmarszczyła brwi. Ręka przestała ją boleć.
- Zmieniłeś się czy to tylko efekt zmęczenia? - spytała go, doskonale pamiętając jego ostatnie zachowanie u niej w domu.
Oddychała spokojnie i rytmicznie, nawet nie zważając na cholernie piekącą ranę na plecach. Ostatnim ruchem delikatnie chwyciła jego dłoń.
- Coś jest nie tak? - zamrugała dwa razy.

- To tak jak z tym twoim klejnotem... - powiedział niepewnie. Jakoś nie mógł spojrzeć jej w twarz - Czuję się, jakbym tracił zmysły... to jest miecz, którym w akcie furii wyrżnąłem połowę walczących... zupełnie, jakbym nagle oszalał. Nie potrafiłem się powstrzymać.
Zdjął z pakunku materiał i pokazał dziewczynie piękny miecz.
- Zabrałem go jednemu z walczących. Potem napadli nas Żniwiarze.

Spojrzała na miecz i nagle usłyszała w głowie dziwne dźwięki. Jakieś obrazy zaczęły mieszać z rzeczywistością. Na szczęście trwało to tylko chwilę.
- Wyrżnąłeś połowę? - zobaczyła przed oczami jak zaczęła wybijać Quincy - Te przedmioty są dziwne... Nie uważasz? - zmrużyła oczy.

- Nie wiem, co o tym myśleć. I prawdę mówiąc, nie jestem pewny czy chcę o tym myśleć...
Przypomniał sobie coś nagle.
- A właśnie. Mam coś dla ciebie ^. Z tego, co wiem, to dzisiaj masz urodziny, prawda?
Zaczął grzebać w kieszeniach.

- Ja nawet jak staram się o tym nie myśleć, to i tak nic z tego nie wychodzi... - zaczesała grzywkę do tyłu.
- He? Mam urodziny? - zastanowiła się. - Tak? Zapomniałam... kiedy je mam ^^ Wybacz... - chciała poprawić bluzkę, ale przy ruchu ręką przypomniała sobie, że rana je w tym chyba przeszkadza... Skrzywiła się nieznacznie.

- No tak, to dzisiaj ^^ - zawahał się - Przez ciebie zwątpiłem
Przestał szukać drobiazgu. Już od kilku minut zauważał, że Hana jakoś dziwnie się poruszała.
- Jesteś ranna? Tylko nie kłam - zmartwił się.

- Ja nie pamiętam kiedy mam urodziny, na serio ^^ Przepraszam... - potrząsnęła lekko głowa.
- Co? No tak, mam skręconą kostkę? I... - złapała za kosmyk swoich włosów. - ranę na plecach, ale wątpię, żebyś ją uleczył, wcześniejszemu medykowi to sie nie udało...
Puściła włosy, bo w końcu sobie uświadomiła, że sa odrobinę krótsze.

- Nie udało mu się uleczyć rany? Niby jakim sposobem Wiadomo, że to wymaga czasu, ale mi powinno pójść szybko.
- Pokażesz?
Postanowił na razie zostawić sprawę prezentu i wręczyć go w nieco lepszym momencie.

- Niee... Jest straszna ^^ - cofnęła sie troche na kanapie. - Nie udało mu sie, po prostu... Zaczął ją leczyć, a potem sie powiększyła, a nawet jeszcze bardziej rozszerzyła... Miał podobne zdolności do ciebie... - przełknęła głośno slinę.

"Nie pozwól... chce cie zabić... nie pokazuj...", głos znów zabrzmiał w głowie. Spojrzała na chłopaka z szeroko otwartymi oczami.
- Ona sie sama zagoi, nie martw się ^^ poradzę sobie... - oparła dłonie o kolana.

- W porządku... - powiedział cicho, niezdecydowany - Wiesz, ja lepiej już pójdę. Kiedy jestem ranny, czuję się jak idiota siedząc w jednym miejscu.
Wyciągnął z kieszeni mały przedmiot, położył go na stoliku obok.
- To tylko taki drobiazg... znalazłem go na froncie. Nie mam dla ciebie nic wartościowszego.

Wstał z trudem i wyszedł.

Kiedy wyszedł spojrzała na niego ze strachem w oczach. Podbiegła szybko do drzwi, mając nadzieję, że jeszcze go zawoła, ale już go nie było w pobliżu.
- Rode... - szepnęła do siebie.
Odeszła z rezygnacją od drzwi i usiadła na kanapie. Przez chwilę z błogością przyglądała się kamykowi, ale potem wzięła go do ręki... Naszyjnik schowała pod bluzę, a kamyk wsadziła do kieszeni.
Wstała, ubrałą płascz i wyszła z domu.

Wbiegła do domu od razu trzaskając drzwiami. Na wstępie przewróciła ozdabiany, porcelanowy wazon, potem mały regał, leżące na stole książki... Widać było, że dostała ataku szału, nie mogła się powstrzymać... Ciągle słyszała piski, ale te po pewnym czasie ustały. Z biegiem czasu coraz bardziej sie wyciszyły, tak samo jak dziewczyna. Podeszła do małego zakątka pomiędzy fortepianem a ścianą, skuliła sie i tak siedziała ze wzrokiem szaleńca. Ręce i nogi jej drżały, rana na plecach piekła...

Otworzyła lekko oczy. Przetarła je i rozejrzała po salonie. Zmarszczyła brwi i zaczesała grzywkę do góry, wciąż nie mogąc uwierzyć, że najnormalniej w świecie spała. Spała.. i to parę dobrych godzin. Wstała, przeciągnęła się i wyszła z domu, ignorując cały bałagan w nim panujący.

Pojawiła się przed domem, otworzyła drzwi i weszła do niego. To co zobaczyła zostawiła bez komentarza... Potrząsnęła głową, zamknęła drzwi i położyła się w sypialni na łóżku. Miękkim wygodnym łóżku, nawet nie wiedząc kiedy, zasypiając...

Obudziła się... Lekko otworzyła oczy, rozglądając się po pokoju. Przez duże okno wlatywały smugi wiosennego słońca. Wstała i poszła do łazienki, żeby się umyć. Po relaksującym pobycie z wanny i wysuszeniu włosów posprzątała cały bałagan w pokoju, ubrała się i zniknęła za drzwiami domu.

Wszedł niosąc Hanabi na rękach, zamknął drzwi i padł na kanapę z dziewczyną blisko siebie. Przytulił ją czule.

- Ojej - zaśmiała się, przytulając się do niego. - Aż tak bardzo tęskniłeś? W takim razie musiałam się mylić co do tamtego, że ja tęskniłam bardziej... - zamknęła oczy, obejmując go mocno.

- Nie miałem wyjścia... śmierć daje do myślenia - powiedział z uśmiechem - Rozumiałem, że nigdy więcej cię nie zobaczę i dlatego tęskniłem bardziej.

Uśmiechnęła się półgębkiem.
- Czyli... ty... - zawahałą się na moment. - kochasz mnie? - zmarszczyła brwi. Nie był pewna swojego pytanie. Zapytała dla pewności.

Uśmiech na jego twarzy zbladł, Rode przygladał się jej twarzy z wyrazem niedowierzenia.
- Ty... wątpisz w to? - zapytał cicho.

- Nie... - uśmiechnęła się trochę szerzej. - Chciałam się tylko w tym utwierdzić.
Jej oczy może nawet lekko się śmiały. Wciąz wyraziste i szerokie uśmiechały się najlepiej jak mogły.

- To dobrze... - uśmiechnął się blado.
Odchylił głowę do tyłu, przymknął powieki.

Mruknęła tylko coś w stylu "yhm" i wtuliła się w niego.
- Chcesz tak spać? - zaśmiała się.

- Mogę spać nawet głową w dół - uśmiechnął się, ale nie otworzył oczu.

- Aha, czyli to znaczy, że ci jest tak wygodnie? - nie mogła wytrzymać i zaczęła się śmiać.
Bądź co bądź chciała się z nim podrażnić x].

- Yhm... wygodnie. Mam nadzieję, że tobie te...
Nim zdążył dokończyć, zasnął.

Spojrzała na niego jeszcze raz.
- Mi też - zachichotała i położyła głowę na jego ramieniu, układając sie wygodnie, ale żeby on czasami sie nie obudził.
Zamknęła oczy i sama po kilku minutach zasnęła.

Obudził się i po kilku sekundach otworzył oczy. Popatrzył na głowę Hanabi na swoim ramieniu i pogładził ją po skroni, potem ostrożnie zdjął ją ze swoich kolan i położył na kanapie.
Bezszelestnie wyszedł przed dom, usiadł na jakiejś ławce czy krześle, oparł łokcie na kolanach i odgarnął włosy z twarzy. Wciął głęboki oddech. Chciałby, żeby znaki wypalone na klatce piersiowej przestały zadawać tyle bólu.

Obudziła się parę minut później. Lekko otworzyła oczy i usiadła na kanapie.
- Dzień dobry? - mruknęła do siebie sennym głosem. Zauważyła, że Rode'a już nie było. Uśmiechnęła się lekko i wstała z kanapy.
Ledwo zdążyła złapać się oparcia, bo znowu zakręciło jej się w głowie. Doszła do kuchni i wyjrzała przez okno na ogród. Widok jak widok, może niezbyt ładny, bo o ogród dawno nie dbała, ale jednak drzewa wyglądały coraz świeżej. Ciekawskim spojrzeniem powędrowała dalej i zobaczyła, że na ławce ktoś siedzi. Postukała parę razy w szybę, śmiejąc się lekko.

Wyprostował się gwałtownie, żeby dać pozór dobrego stanu rzeczy, obrócił się i skinął jej głową z uśmiechem. Nie wstał jednak z ławki. Poprawił kołnierz, bo zrobiło mu się gorąco.

W między czasie, kiedy w kuchni parzyła się kawa, Hana poszła się ubrać. Narzuciła na siebie jakiś bordowy golf i spódnicę. Wzięła kawę i wyszła na podwórko.
- Hej - przywitała go, obchodząc krzak róży
- Wyspałeś się?

- Tak, czuję się już dobrze - uśmiechnął sie do niej i rozparł się wygodnie na ławce. Odchylił głowę do tyłu, by popatrzeć na nią, aczkolwiek do góry nogami .

Podeszła do krzaku róż czy czegoś co ten krzak przypominało... .
- To dobrze - uśmiechnęła się jak zwykle i wstała z ziemi. - Co tak patrzysz? Coś mam na spódnicy? - obróciła się w miejscu, przypatrując się materiałowi. Kto wie, może nie zauważyła jakiejś plamki.

- Nie... tak patrzę . Wiesz, chyba już pójdę. Narka!
Zniknął, pojawił się obok niej, pocałował ją szybko w policzek i zupełnie zniknął.

- Yhm... - pomachała w jakimś kierunku. Potencjalnie w tym, gdzie zniknął Rode.
- Do zobaczenia... - poszwędała się jeszcze trochę przy różach, wypiła kawę i również zniknęła.

Przyszedł, niosąc ją na rękach. Otworzył drzwi (jakimś sobie jedynie znanym sposobem - może po prostu znalazł klucze w jej torbie ) i zaniósł ją do sypialni. Położył ją ostrożnie na łóżku.

Usiadł na fotelu, zamknął oczy.

Dom był pusty. Fiore pewnie gdzies znowu wybył. Hana nawet nie drgnęła, kiedy Rode położył ją na łóżku, ale po paru sekundach ruszyła ręką. Lekko, ale jednak ruszyła...

Dostrzegł ten lekki ruch.
Uniósł wzrok i nie mógł się powstrzymać, by nie podejść do łóżka.
Usiadł na ziemi, złapał dłoń Hanabi i tak oparty leżał.

Wzięła ostatni głęboki wdech na resztę... śpiączki. Nie można ukryć, tak po prostu nie zasnęła. Skóra wciąż nie bladła. Wszystko było w jak najlepszym porządku. Leżąc tak dalej, zasnęła na dobre.

Po kilku godzinach czuwania także zasnął.

Po dośc długim czasie, z godziny na godzinę, jej dłonie robiły się coraz bardziej lodowate. Pomimo tego, że głowa nadal bardzo ją bolała, i Hana nadal to czuła, zerwała się gwałtownie, ściskając chłopaka za rekę. Spróbowała złapać jakiś większy, głębszy oddech.

Kiedy się zerwała on także obudził się gwałtownie i usiadł, wpatatrzony w nią z lękiem.
- Wszystko w porządku? O.O - zapytał szybko.

Spojrzała na niego, nadal trzymając goza rękę.
- E... tak - ustabilizowała oddech. - To tylko... koszmar...
Odchrząknęła parę razy.
- Długo spałam?

- Kilka dni - odpowiedział, wciąż przyglądając jej się nieprzekonany.
Sam fakt, że tak nagle zasnęła i nie budziła się przez długi czas był dla niego niepokojący.

Zaczesała grzywkę do tyłu i wzięła głęboki oddech. Uświadomiła sobie, że wszystko pamięta. Od momentu, w którym zasnęła po sam moment końca koszmaru.
- Ej, wszystko już dobrze... - dotknęła miejsca na głowie, w którym wciąz pulsował lekki ból.
- Jeszcze trochę głowa mnie boli, ale jest ok... - usiadła na brzegu łóżka i poczochrała go troche po włosach.

- W tym momencie może i jest ok, ale to wcale do mnie nie przemawia - powiedział stanowczo - Powinnaś iść do szpitala. Tu jest coś nie tak.