Dolina

Chwilę Kid trwał w bezruchu. Jedyna część ciała, która poruszała się, była powieką. Jednak chłopak zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Wdech, wydech, wdech, wydech... Tak, to była podstawa na uspokojenie się. Kiedy otworzył ślepia, gałki były znów naturalnie białe. Zdjął dłoń z rękojeści i wsadził z powrotem do kieszeni. Zdjął kaptur z głowy, gdyż było mu w nim zbyt ciepło. Mrugając kilkukrotnie, Kid odpowiedział swoim monotonnie spokojnym głosem:
-Wybacz, ponosi mnie kiedy słyszę takie zuchwałe pytania... Zabawne, odpowiedziałbym na wszystkie twoje pytania, gdyby nie to, że jesteś pionkiem Rady 46... Z resztą jak całe Seireitei...- odpowiedział ze spokojem. Warui, również mrugając, spojrzała na exPorucznika.
-Desuza-san, dlaczego tak łatwo rezygnujesz z moich planów?- zapytała z udawanym smutkiem dusza Zanpakutou. O nie, Death the Kid, czy też "Desuza", był odporny na te gierki Zanpakutou...
-Nie mam zamiaru cię słuchać od kiedy w mojej duszy ciągle jest... on...- nie dokończył Kid. Nie, nie chciał tego ujawniać kapitanowi, który zapewne i tak już się domyślił. Na pytanie co do "oczu" odpowiedział wymijająco:
-Moje tęczówki zawsze takie są... A jeśli chodzi o białka... To coś mi wpadło do oczu...

Dosłownie obok Akiry otworzyła się powoli brama SenKai. No może nie tak dosłownie, gdyż 5 metrów. Z bieli powolnym krokiem i ze złożonymi rękoma na piersiach wyszła kobieta z czarnymi włosami, niebieskim kwiatkiem we włosach, miała nałożone białe haori na kimono. Zwykłe sanadały na nogach. Wyszła całkowicie i zaczęła się rozglądać. Jej haori zaczęło powieewać leciutko na wietrze. Spojrzała na shinigamiego.
-Ohayo Ati-taichou. -przywitała się z leciutkim uśmiechem na twarzy. Spojrzała Kyouki.- Ohayo...Shinigami-san...Ohayo nieznajomy. -powiedziała "przewracając" kierunek wzroku na Vaizarda. Dalej sie uśmiechała, spojrzała na swojego zanpakutou, który spokojnie sobie jakby to powiedzieć "wisiał". Znowu spojrzała na kobietę.- Pozwolisz, że się przedstawię...Onamori, a jak sie ty nazywasz? - zapytała idąc powolnym krokiem w stronę Shinigami.

Spojrzała na przybyłą Shinigami uśmiechając się lekko. Sprostowała ręce wzdłuż tułowia. Przeglądała się jej chwilę po czym dotarło do niej przywitanie Kobiety.
- Ohayo. - przywitała się. Kiedy kobieta się przedstawiła, Koyu wyszczerzyła chwilowo kiełki
- Miło mi Cie poznać, Onamori. Jestem Koyuki. - powiedziała a szczerzenie zastąpił lekki uśmieszek. Po chwili jednak przeciągnęła się.
- Gome, jednak na mnie czas - powiedziała cicho i powoli się oddaliła.

[z/t]

Zaczęła się rozglądać, zobaczyła tylko Ki'a i kapitana XII dywizji.
- Sayonara-odpwoeidziała spokojnym i miłym tonem otwierając bramę senaki. Weszła do niej i zniknęła.

[zt]

//Post krótki, słaby, ale słabo się czuję i ogólnie nie mam sił...//

Wsadził ręce do kieszeni i bez słowa odszedł. Wiatr tarmosił jego włosy niemiłosiernie. Zniknął w końcu z horyzontu.

(z/t)

Pojawiła się na rozległym polu, widocznie wyczerpana. W dłoni trzymała kamień z rzemykiem.
- Uh... Teraz dobra wymówka dla Okami'ego i będzie cacy - położyła się na ziemi.

Pojawiła się na rozległym polu, widocznie wyczerpana. W dłoni trzymała kamień z rzemykiem.
- Uh... Teraz dobra wymówka dla Okami'ego i będzie cacy - położyła się na ziemi.

Przechodziła niedaleko Aiko. Co chwila poprawiając pasek od torby. W pewnym momencie zauwazyła dziewczynę.
- Ohayo, Aiko - podeszła bliżej, stojąc nad nią. - Wyglądasz jak pół cała od śmierci, co się stało?
Zauważyła. Patrzyła sie na nią uważnie.

Otworzyła oczy.
- I tak się czuje
Ułożyła dłonie na brzuchu. Wyglądała na smutną... znowu

Obeszłą ją dookoła z podniesioną jedną brwią.
- A gdzie ty byłaś, że taka poturbowana jesteś, he?
Usiadła obok niej po turecku.

- Nie poturbowana, a o ile zmęczona
Podniosła się na łokciach.
- Co będę owijać w bawełne Byłam w Podziemiu i przyszedł po mnie Okami

- Ah...
- Okami? No to nieźle To on ci to wszystko zrobił? Łooo...
Co chwila przesuwała pierścionek na palcu.

- Nie, nie on - zaśmiała się mimo bólu w płucach. Ale potem przestała.
- Zaraz umrę T.T A muszę wymyślić pożądną wymówkę ;_;

- Na co wymówkę? Zrobiłaś coś za co powinnaś... ponieść karę? - zdziwiła sie trochę.

- Nie... Ale muszę się wytłumaczyć, dlaczego wróciłam do podziemi...
Umilkła na chwilę, ale ciszę zastąpił kaszel.

- No to powodzenia... - oparła sie o trawę, zamykając oczy i ciesząc się w duchu ciepłymi słonecznymi promieniami.
- Na miejscu Okamienia bym ci... darowała, mimo wszystko Ale przecież na jego miejscu nie jestem. - uśmiechnęła sie półgębkiem.
- Wiesz... w kwestii Podziemia nie jestem zbytnio obyta

- To i tak dobrze, bo to wszystko się właśnie skończyło - podniosła się. Kiedy stanęła na równych nogach, zakołysała się.
- Źle mi o__O Muszę... odpocząć... Narka - odeszła chwiejnym krokiem.

[z/t]

- No, wreszcie... - przyznała.
- Sayo - pożegnała ją i sama też zniknęła.

Przyszła tanecznym krokiem, rytmem przypominającym poloneza, okręciła się wokół własnej osi i poszła dalej.
- Gdzie są wszyscy...

- Zniknęli w tajemniczych okolicznościach - Aiko pojawia się niedaleko Ichi machając jej.

- To chyba nienajlepiej - zauważyła - Dobry wieczór.
Okręciła się znów, ale tym razem zatrzymała się twarzą do Aiko.
- Ymm, potańczyłybyśmy sobie, Ichi... Ale nie ma z kim.

- Hm... może znajdzie się dla nich jakiś ratunek
Usiadła sobie po turecku, jednak z lekko uniesionymi kolanami.
- A co z ślubem Hanabi i Rode'a?

- Nic nie wiemy Dostałyśmy tylko od Hanki smsa (), że nie ma wesela, a z samym ślubem nic nie wiemy.
Obróciła sie.

- Ese... mesa? [napisałam tak, żeby podkreślić to przeciągnięcie ] - zawiesiła się - A co to?

- Co wy wszyscy tacy opóźnieni? Okami was zamknął w tej wiosce, że nikt z Konohy nic o cywilizacji nie wie?
Wyciągnęła z torby komórkę (Sony Ericsson K770i ) i podała jej, żeby sobie obejrzała.
- Smsy to wiadomości

Odchyliła się do tyłu, jakby się bała
- Właściwie to mnie zamknął - spojrzała na księżyc - Późno już, a ja mam godzinę policyjną Narazka - wstała i pomachała jej.
Zaczęła odchodzić. Kiedy była w znacznej odległości można było usłyszeć jak mówiła coś tam, że też musi sobie taką sprawić

- Ah, Konoszanie. Uroczy w swej niewiedzy .
Schowała telefon i znów zawirowała w tańcu.

Zniknęła.

Po Dolinie przechadzała się jakaś postać ...

Osoba, ubrana w czarny płaszcz, z wysokim kołnierzem, który zakrywał mu połowę twarzy.Drugą połowę skrywał cień Hakkatu, z białymi wstążkami.Mężczyzna, po chwili usiadł gdzieś pod drzewem.Po świeżym awansie, musiał odpocząć.Spoglądał na niebo, które teraz było jasne od gwiazd.Lekki uśmiech, można było zauważyć na jego twarzy.Cieszyła go myśl, o tym, że ma choć chwilę spokoju, co zapewne niedługo się zmieni.Rozpętać chaos, to było jego zadaniem.Z nocy Utkany, aby umrzeć za dnia.

Chwilę później po dolinie rozległ się psychopatyczny śmiech ...

Po kilku godzinach rozmyślań Mężczyzna wstał, otrzepał się z pyłków, i ruszył w inną stronę ...


[zt]