Puszcza

Gęsty las, pełen ciasnych zakamarków, bujnej roślinności oraz, przy odpowiedniej pogodzie - grzybów! Na jednym z leśnych szczytów można przyjemnie spędzić dzień, ale trzeba uważać na żyjące tu dzikie zwierzęta.

Spaceruje po lesie niewiele sobie robiąc z niebezpieczeństw puszczy, co chwila rzucam okiem na mape, widać że czegoś szukam.


-----------------------


Po kilkunastu minutach znajduje małą jaskinie. - Gotcha ^^
Chowam mape i wchodze do środka, okazuje sie być bardzo mała. Rozglądam sie - Więc znalezienie tego miejsca to nie wszystko...

-----------------------



Po chwili rozglądania sie i rozkminiania - Czyżby to było tak proste?
Zamykam oczy i składam ręce jak do modlitwy, stoje tak przez chwile.
- A jednak ^^ - powiedziałem z sadysfakcją i zniknołem, jaskinia sie zawaliła.

Pojawia się w śród drzew lasu. Z saszetki obwiązanej na nodze wyciąga kilka shurikenów. Na drzewach są już porozstawiane tarcze. Wyskakuje w górę robiąc obrót w powietrzu trwający kilka sekund. Ląduje na ziemi kuckiem i sprawdza wyniki. Co prawda trafiła w każdą tarczę, lecz nie precyzyjnie. Tym razem spróbowała czegoś innego. Skupiła chakre w stopach i z rozbiegu wbiegła na drzewo. Gdy już była na znacznej wysokości odepchnęła się nogami i rozrzuciła kunai'e. Odbiła się od kilku drzew i znów wylądowała na ziemi. Każdy kunai trafił w cel prawie idealnie. Gdy siedziała kuckiem zaczęła kaszleć krwią.
- O nie... Nie poddam się z powodu tego - wyciąga chusteczkę. Kaszle w nią parę razy i już jest dobrze.
- Nie mogę się przemęczać - zbiera tarczę i broń. Po chwili znika.

Błądziła przez jakiś czas ubrana w stroju A.N.B.U. prowadząc półprzytomnego towarzysza. Sama ledwo szła. Jedyne co słyszała to swój płytki oddech i łomotanie dwóch serc.
W pewnym momencie poczuła, że jej towarzysz nie dawał już rady. Ostrożnie położyła go na ziemi. Przez kilka chwil oddychał jeszcze, lecz maska na jego twarzy nie zdradzała, co w tej chwili czuł.
Gdy było po wszystkim Ichi położyła dłoń na jego głowie.
- Spoczywaj w pokoju, Niro... - powiedziała cicho. Przycisnęła łokieć do brzucha.

- Kuso... Ichi... nie możemy się... ruszyć...
Mimowolnie osunęła się na ciało przyjaciela. Z tego wszystkiego, nie zdążyła nawet opatrzyć własnej rany. Przez upływ dużej ilości krwi z trudem się poruszała. Bolało ją wszystko.

Pojawiam sie przy Ichi - Chyba przyda Ci sie pomocna para rąk... - po chwili koło mnie pojawiła sie Kasumi - ...bądź dwie Kasumi, zajmij sie Ichi, ja zobacze co da sie zrobić z Jej toważyszem.

- Yosh! Hokage-sama!! - Kasumi odciągneła Ichi od Jej toważysza, którym natychmiast sie zajołem (reaminacja, te sprawy) Kasumi w tym czasie leczy Ichi

- Opowiadaj... jak tylko bedziesz w stanie rozmawiać.

Otworzyła oczy, przed sobą zobaczyła Kasumi. Niedaleko rozpoznała Okamiego.
- Nie mieliśmy szans... - mruknęła - Podczas walki rozwalili nas wszystkich... zarówno nas i naszych sojuszników... jak również... wroga... Pojawiła się trzecia strona...
Zasłabła znowu.

- Nie daj Jej stracić przytomność, musze wiedzieć co sie działo! - krzyknołem do Kasumi, która tylko kiwneła głową i wzmocniła efekty lecząco... leczące

Tymczasem ja skupiłem sie i wykonałem kilkadziestąt skomplikowanych pieczęci, po czym z góry mimo że jest noc wystrzelił snop światła oświetlając czoło toważysza Ichi, maska na Jego twarzy sie rozkruszyła, a stan gościa stał sie stabilny. Dosłownie sekundy po tym, na moich plecach pojawiła sie około setka płytkich rozcięć rozcinająca ciuchy i skóre. Syknołem cicho, ale nie przejolem sie ranami.

- To, co wszyscy tam widzieliśmy, nie było normalne... większość ludzi na froncie zwyczajnie zginęła... - ciągnęła po chwili - Ale, my same nie do końca jesteśmy pewne, czy to nam się nie przywidziało. Ci ludzie... chociaż nie... to nie byli ludzie... przyszli spokojnie we trzech, zatrzymali się w samym centrum walki i wysadzili wszystko... mało kto zdołał to przetrwać...

Zebrała resztki sił i spróbowała podnieść się do siadu.

Odwracam sie przodem do Ichi tak żeby nie widziała moich ran, kucam przy Niej - Oby tylko im nie chodziło o mnie... Kasumi, ja sie Nią zajme, weź tego tam - wskazałem na świerzo przywróceonego do życia - i zanieś do szpitalu w Konoha. - Zauważam że Kasumi chce zająć sie moimi ranami - Poradze sobie, prosze. - Przygryzła wargi i zabrała go

- No a teraz sie uspokój, teraz już nic Ci nie grozi

- Nie wiemy, czy nie przyszli po ciebie. To całkiem możliwe...
Spojrzała na niego z poważną miną. Podpierała się od tyłu rękami, które w pewnym momencie ugięły się pod jej ciężarem i znowu opadła do tyłu.
- To nie byli ludzie. Mimo że wszystko zostało wysadzone, oni stali tak, jakby ich ten wybuch nie dotyczył. Nazwali się Żniwiarzami. I odeszli...

Rzuciła spojrzeniem za swoim towarzyszem. Zdjęła maskę, otarła krew z kącika ust.

- Ciężko powiedzieć... - wzruszam ramionami - choć przyznaje że wolałbym żeby nie mieszali w swoje sprawy niewinnych dusz. - Podnosze Ją delikatnie do pozycji siedzącej i przytrzymuje, przy okazji powoli lecze Ją swoją chakrą - Ciesze sie że jesteś cała... Udało mi sie uratować tego którego niosłaś... Jeśli powiesz mi gdzie nastąpiła ta katastrofa to sprubuje sie tam dostać i poszukać ocalałych.

- Całkiem daleko, na głównym polu bitewnym. Zdaje się, że to gdzieś na północ stąd, za lasem... ciężko nam to tak wyjaśnić... Możemy cię... zaprowadzić...
Poczuła się lepiej, nie tylko dzięki jego leczeniu, ale głównie dlatego, że jej człowiek został uratowany. Pomyślała o tych wszystkich innych, którzy nie mieli tyle szczęścia. Ale nie mogła przecież zabrać tu wszystkich...
Oparła głowę na jego ramieniu.
- Cieszymy się, że tu jesteś, Wilczku - uśmiechnęła się lekko. Zasnęła z wyczerpania.

(czas lulu, rano do szkoły branoc)

Obejmuje Ją delikatnie i biore na ręce, podnosząc jednak syknołem cicho z bólu i zakręciło mi sie w głowie - Pieprzone skutki uboczne... - skomentowalem swoje rany i poważną trate krwi, po czym zniknolem pozostawiając po sobie małą kałuże krwi.

Przyszedł z grubą księgą w dłoniach. Usiadł pod jakimś drzewem i zaczął uważnie czytać.

Pojawił się nagle za nim. Patrzył co on czyta.

Zamknął szybko książkę, bo wyczuł wyraźnie jego obecność
-Nande?

Uśmiechnął się.
-Ohayo...-nie dokończył, gdyż nie wiedział kim on jest.

-Hoshi Kuroi, porucznik I dywizji...- przedstawił się krótko i wrócił do czytania

-Aha... Ja jestem porucznikiem X dywizji, Akira Ati -powiedział i spróbował spojrzeć co to za książka.

Żeby go zniechęcić do spojrzenia w książkę, dalej czytając powiedział:
-No więc Andreas i Pati w końcu się pobiorą Ach te brazylijskie książki na podstawie seriali xDDD

Zrobił takie coś ==''. Wpadł w niecodzienny śmiech.
-To... to jest....-znowu nie dokończył. Ale to było tylko dla niepoznaki. Nadal spoglądał kątem oka na okładkę.

Na okładce nic nie było, tylko czarny kolor ^^ Ale w środku pisało o przeszłości wszystkich kapitanów SS jacy istnieli a także o ich dokonaniach.
-Nie gap się, nie twoja sprawa co czytam xP- powiedział i dalej czegoś szukał

-No pokaż. Wydaje mi się, że szukasz czegoś co by cię wzmocniło...pokarz, proszę!-powiedziała i przestał się śmiać.

-Baka Szukam tzw. "3-dniowego sposobu na BanKai". Obiło ci się o uszy?

Zaczął gwizdać sobie.
-No co nieco to mi się obiło, ale wtedy byłem podlotkiem i mało wiem...-powiedział.

-Ta...
Czytał, czytał i znalazł coś.
-Bla bla bla...- czytał uważnie
-I to jest do cholery wszystko!? >< I ja się tak męczyłem żeby to szukać! Zdzierstwo...
Zamknął księgę

<Znajdź w necie >
-Sam chciałbym osiągnąć bankai, ale trochę to potrwa. Co najmniej 3... lata. Mogę się dołączyć do twojego zgrupowania chętnych bankai.-powiedział z uśmiechem.

-Ta...
Podrapał się po głowie.
*Teraz rozumiem... Będę musiał się tylko nauczyć jednej rzeczy...*- pomyslał

-A... wiesz już coś na ten temat?-zapytał się i zaczął dla zabawy machać swoim nietypowym zanpaktou.

-Niezupełnie...- skłamał lekko
-Kiedy indziej nad tym popracuję...

-Skoro tak bardzo tego pragniesz to na pewno coś wiesz...-stwierdził dosyć niepewnie.

-Póki co nic nie wiem- odrzekł jednak

-Szkoda... Jak twój kapitan? Mój to jakiś menel... Leży upity w karczmie...-powiedział i ze wstydu drapał się po głowie.

Zaśmiał się
-Nie każdy menel kto upity... Chyba Rukia od czasu do czasu się pojawia, a kiedy jej nie ma to...
Błysk w oku
-Jestem władcą Seireitei, niahahahaha niahahahaha!- zabójczy śmiech

Spojrzał dziwnie.
-No niby nie każdy menel kto upity. Ale on usypia w miejscach publicznych.-powiedział wstydząc się za niego.

Zasalutował na pożegnanie. Powolnym krokiem odszedł.

-O jeja, ja też trochę czasem sypiam w karczmie
Zniknął

Przyszła wolnym krokiem. Naszyjnik swobodnie wisiał na szyi. Hana założyła na ręce rękawiczki i wsadziła dłonie do kieszeni płaszcza.

Wyszedł z gąszczy do miejsca, gdzie drzewa rosły rzadziej. Poruszał się ostrożnie, utykając na jedną nogę, wspierał się ramieniem o drzewa. Za sobą ciągnął długie zawiniątko, które pozostawiało w ziemi głęboki rowek, jakby pakunek był niezwykle ciężki.
Owinięty szczelnie płaszczem, jedną rękę przyciskał do klatki piersiowej.

Szła cały czas prosta ścieżką. Skręciła za jednym z drzew, zauważając chłopaka. Stanęła jak wryta. Nie wiedziała co powiedzieć, nawet nie myślała, żeby otworzyć usta. Popatrzyła na niego. Serce zaczęło walić jej jak młot.

Usłyszał coś [nie, nie walenie serca ], więc uniósł wzrok. Zauważył dziewczynę, szybko zasłonił swoją klatkę piersiową, usiadł pod drzewem.
- Hanabi...? - powiedział cicho, wpatrując się w nią.

Zamrugała jeszcze raz i teraz była pewna, że to Rode. Odruchowo podbiegła do niego i podparła go ramieniem.
- Mhm... Matko... - spróbowała pomóc mu wstać, a że jakoś poszło, to pomogła mu iść w stronę domu.
- Nie pytam co ci jest...

* oboje zniknęli - domek Hany xP

Pojawiła się biegnąc z kruczkiem na ramieniu. Dzięki Henge no Jutsu zamienia go w wisiorek i wkłada go do kieszeni. Na co drugim drzewie zawiesza karty wybuchowe. Ukrywa się w zaroślach, oczekując pogoni.
Gdy pogoń jest tuż tuż, używa Kori Shinchuu no Jutsu, aby zmylić przeciwnika. Będzie miał wrażenie krążenia po danym obszarze.

- No co ty? Nie skrzywdzisz chyba biednej, malej dziewczynki? - zrobiła na prawdą smutne i słodkie oczka, a z boku kumulowała chakre w dłoniach.
Niezauważalnie wydała z siebie cichy pisk, który to miał zwabić Sachiego.
Gdy skumulowała wystarczająca ilość chakry zaatakowała otwarcie, uderzając chłopakowi w twarz. Wilk, który przybył po chwili zajął się ogarami.

Po jej policzkach spłynęły łzy. Gdyż miała obezwładnione ręce, wyskoczyła i sprzedała mu kopniaka w brzuch. Uwalniając się chwilowo, odwiązuje katanę i wymierza mu ostrze w brzuch.
- Zdechł - powiedziała przed a atakiem - Shine! - powiedziała po ataku, nie wiadomo czy udanym.

- *Jestem bezużyteczna i bezsilna* - powtórzyła sobie w myślach. Chwilowo nie wiedziała co ma robić. Siedziała tak poraniona i myslała, patrząc na niego jak się zbliżał.
- Chronię go, ponieważ jest Wam potrzebny... A coś co jest Wam potrzebne, jest zbyt silne...! - krzyknęła.
Po przemyśleniach wykonała pieczęcie. Nagle znikła.
Gdy Żniwiarz był zdezorientowany, za nim pojawiło się drzewo -dwu, -trzykrotnie większe niż on. Drzewo oplotło go swoimi gałęziami tak, że nie mógł się wgl ruszyć. Postać Aiko wyłoniła się z drzewa aż do pasa. Przytrzymywała katanę przy jego gardle bardzo blisko.
- A Wam do czego on potrzebny, co? - zapytała coraz bardziej przysuwając katanę do gardła. Jej ostrze dotykało już go.