Park

Uśmiechała się.
- Trenowałeś, prawda? - spytała.

- Tak, sporo trenuje. A Ty co tu robisz?

- Um... Nic takiego... Przyszłam na spacer z nadzieją, że spodkam mojego pana - odparła.

- Swojego pana?
Spojżał na Nią badawczo
- Co masz na myśli?

Zamrugała.
- Kiedy mówię "mojego pana", to mam na myśli mojego pana - osobę, której podlegam i służę - odparła.

- Ja po prostu nie spotykam zwykłych ludzi..........
Pokręcił głowa, wyciągnoł kija z ziemi i pomachał nieznajomej
- Narazie, mam coś do zrobienia.
Odchodzi

- Bywaj - powiedziała. Podeszła do ławki i usiadła.

Przechodziła sobie, jak zwykle robiąc sobie spacer. Wsadziła ręce do kieszeni, przechadzając się po parku i nucąc dopiero co nauczoną melodię.

Spostrzegła Hanabi.
- Heejooo - zawołała machając ręką.

Przywtanie dziewczyny kompletnie zbiło ja z tropu i przstała nucić. Podeszła bliżej Nizer.
- Ohayo - uśmiechnęła się na powitanie.

Usmiechnęła się.
- Co tam? - spytała.

- Nic ciekawego, po staremu - odparła z szerokim usmiechem na ustach.
- Miło, że wiosna idzie, co nie? - spostrzegła i rozejrzała sie dookoła. Ku jej miłemu zaskoczeniu słyszała coraz częściej ptaki.

- Uhuumm... Widziałam dzisiaj... eemm... takie małe, latające w paski... - powiedziała, zastanawiając się jak dokładniej opisać to co zobaczyła.

Pojawił się niedaleko, w miejscu, skąd nie był widziany przez dziewczyny. Wziął głęboki oddech, wciąż nie był pewien, czy był sens robić to, co on zamierzał...
Czuł się jak idiota.

- Latające w paski? - zastanowiła się przez chwilę. - Orzeł? Sowa? Jaskółka? Sikorka? Wróbel? - wymieniała wszystkie ptaki po kolei, teraz to naprawdę nie wiedziała o co chodzi dziewczynie.
- Łasica? Ale łasice nie latają... - przyłożyła dłoń do ust.

- Nieee... To nie takie zwierzę... To było malutkie... - powiedziała.

- No dobra... najwyżej mnie zabije - pocieszył się półszeptem - No dalej Rode, gamoniu...
Wziął głęboki oddech, walnął się pięścią w klatkę piersiową... co zaskutkowało silnym ukłociem bólu, ale to inna sprawa...
Wyszedł z ukrycia, podszedl szybkim krokiem do dziewczyn, wyciągnął zza pleców bukiet orchidei i padł na kolana przed Haną.
- Wybacz mi! - krzyknął.

- No to nie wiem... O... - odwróciła sie gwałtownie widząc przed soba Rode. -... sa? Ro-de? - zamarła .

- ... - odchrząknęła i przełknęła ślinę, kompletnie nie wiedząc jak się zachować. - Nie gniewam się - wzięła od niego kwiaty i pomogła mu wstać. - Są... banalnie piękne!

Spojrzała na Nizer.
- Poznajcie się... Nizer to Rode, Rode to Nizer - zostawiła ich samych, wwąchując się w kwiaty .

Pozwolił się pociągnąć w górę i stanął na nogach.
- Hej ^ - przywitał Nizer - Miło mi.
Obejrzał się na Hanę zakłopotany.

Powąchała kwiaty jeszcze raz, delektując sie ich zapachem, po czym spojrzała po nich. Nizer chyba sie zamysliła. Pomyślała, że Rode był chyba bardziej zakłopotany niż ona. Podeszła do niego i mocno przytuliła.
- Dziękuję! - potem stanęła obok i uśmiechnęła się jak zwykle, ciepło i szeroko.

- Witaj - powiedziała do chłopaka uśmiechając się.

Uściskał Hanę mocno i stanął obok. Uśmiechał się szeroko - wreszcie czuł się lepiej.
- No... ale ja chyba przerwałem w rozmowie .

- Nie, nie Nie przeszkodziłeś... - odparła i czubkiem buta narysowała coś bardzo podobnego do osy. - To było to? - zwróciła się do Nizer.
Cały czas, z szerokim uśmiechem przyglądała się kwiatom jak zahipnotyzowana .

- Trochę grubsze - powiedziała. Wyciągnęła pluszowego królika. Chwyciła zębami jego ucho i zaczeła je memłać.

- Mimo to... będę stąd uciekał Chciałbym znaleźć Ronniego i z nim porozmawiać. Jego też muszę przeprosić. No i trzeba wyjaśnić sobie kilka spraw.
Objął Hanabi, pocałował ją w kącik ust.
- Narka - pożegnał się.
Zniknął.

- Sayo - zdziwiła się... lekko. - Ech... pokręciła lekko głową z rozbawieniem i poprawiła "rysunek" czubkiem buta.
- Czyli osa - spojrzała za nim ostatni z uśmiechem i spojrzała na dziewczynę. - Ale osy o tej porze?

Wzruszyła ramionami.
- Widocznie tak - powiedziała niewyraźnie. Wypuściła ucho królika z ust. Zaczęła oglądać trochę oddartą jego łapę. Wyciągnęła iglę i nitkę i zaczęła zszywać.

Przypatrywała się dziewczynie. Zmarszczyła lekko brwi.
- Słuchaj, a czy ty masz... w ogóle dom? Skoro nie możesz znaleźć swojego pana, to gdzie mieszkasz? - przy siadła obok niej, trzymając wciąż kwiaty w rękach.

- Nigdzie nie mieszkam... - powiedziała zszywając rozprutego pluszaka.

- Aha... Wiesz, pójde się przejść ^^ Pójdziesz ze mna? - nie czekając na jej odpowiedź rusyzła przodem.

* Puszcza

Schowała królika i poszła za Hanabi.

Przyszła w rozpiętym płaszczu z jakąś żelką w ustach, usiadła sobie na krawędzi mostku przypatrując się wodzie.
- Ale dzisiaj ciepło Aż się miło robi.
Machała sobie nogami wesoło, pogryzając żelkę. Wyciągnęła jakąś książkę.

Pojawiła się obok dziewczyny siedząc na mostku.
- Ohayo - mruknęła.

- Hm?
Uniosła wzrok i uśmiechnęła się do Aiko.
- Yo Jak się czujesz? Twoja rana już wyleczona?
Gryzła żelkę, ale książkę schowała do torby.

- Wyleczona? Nie, zszyta i zabandażowana - powiedziała i uśmiechnęła się.
Zamachała nogami nad taflą wody.
-A ty jak się czujesz?

- Ja czuję się dobrze. Moją ranę uleczył ten chłopak z Oto, Khaine... boli mnie tylko przy gwałtowniejszych ruchach.
- Może powinnaś pójść do Otokage-sama, lub jego brata?

- Do Ishero? - zraziła się lekko - Nie sądzę... Prędzej by mnie dobił
Zacisnęła dłoń przy ranie. Patrzyła na swe żałosne odbicie w lustrze wody.

- Dlaczego miałby cię dobić? Przecież jest bardzo miły.
Zdziwiła się bardziej.

- Ponieważ, eh... Co tu mówić... Nieważne...
Uśmiech skierowała w stronę dziewczyny, aby pokazać jej, że wszystko jest już w porządku. W rzeczywistości jednak tak nie było.

- No to... skoro nie chcesz zgłosić się do niego, to może chociaż do jego brata? Słyszałam, że jest równie zdolnym medykiem.
Przyglądała jej się nieprzekonana.

- Pomyślę nad tym...
Wstała, otrzepała sie.
- Bywaj - zniknęła.
Zresztą nie pierwszy raz dziś tak zrobiła

- Do widzenia...
Po chwili sama również zniknęła.

Wokół jednej z ławek pojawił się dym. Z niego wyłoniła się Aiko, która usiadła na niej. Oddychała głęboko. Podniosła bluzę i zdjęła bandaże. Jej rany nie było.
- Uff.. Ale nadal nie czuje sie na siłach - mruknęła.
Podkuliła nogi i ułożyła na nich głowę okręcając ją w bok.

Wróciła znowu do tego samego miejsca, bo uznała je za niezwykle przyjemne. Zauważyła znowu Aiko.
- Oo, cześć Coś się stało?
Podeszła bliżej.

(wcześniej neta mi odcięło )

Podniosła szybko głowę.
- Nie-e - zorientowała się, że może już mówić. Nie kaszlała nawet krwią - Wszytko w porządku. Jak zawsze
Głowę ułożyła z powrotem na kolanach.

[Szpox]

- Nie jestem taka przekonana... - odpowiedziała.
Usiadła na ławce naprzeciwko, przyglądając jej się z niepokojem.
- Nie jesteśmy przyjaciółkami i nie sądzę, byśmy miały nimi zostać. Ale nie mogę przejść obojętnie, jeśli widzę, że coś jest źle. Jeśli to nie moja sprawa to po prostu powiedz mi to najbardziej bezpośrednio jak ci się podoba, ale jeśli mogę pomóc, to pozwól mi . Tak uczyli nas w wiosce Oto.

- Czemu miał byśmy nimi nie zostawać? To, że jesteśmy kunoichi innych wiosek, nie znaczy że nie może tak być.
- Nie, naprawdę nic mi nie jest A jeśli nawet, to po co komu o tym mówić? Nikt na to wpływu nie ma - puściła jej oczko pokazując, że lepiej czuć się już nie może.

[Idę umyć głowę, to trochę potrwa ^^ Więc możesz sobie zrobić cherbatkę czy coś ]

- Załóżmy, że to dlatego, że nigdy nie miałam przyjaciół Mój mistrz zawsze powtarzał, że w życiu shinobi nie ma na nich czasu. Zmieniłam już swoje poglądy w tej sprawie, ale... jakoś nie udało mi się odzwyczaić.
- Skoro tak uważasz - uśmiechnęła się łagodnie - Ale w razie czego, to mów

(ok )

- Gomene... Pewnie chcesz, abym była twoją przyjaciółką, ale czujesz się odrzucona, bo Ci nic nie mówię... Wybacz, nie pomyślałam o tym.
Opuściła nogi. Dłonie zawiązała w luźny koszyczek, przymykając oczy. Po kilku chwilach na jej ramieniu siedział już kruk, który przyleciał nie wiadomo skąd. Tyknął ją trzy razy w polik.

[Teraz suszonko ]

- Nie o to chodzi... masz prawo nie mówić mi o niczym. W zasadzie to ja tu jestem raczej ta natrętna, nie uważasz?
Zaśmiała się cicho.
- Jeżeli chcesz, pójdę sobie.
Wstała.