Sanktuarium

- Sama w to nie wierzę... ale wolę być przygotowana na wszystko. - oparła brodę na kolanie i zaczęła tworzyc rózne kształty z małej kulki reiatsu. - No, najśmieszniejsze jest to, że zostaniesz wujkiem
Wzruszyła ramionami.
- Nie wiem co powiedzieć... chociaż... - zawahała się. - Rode uważa, że go nienawidzisz... to prawda?

- Ja tam nie widze w tym nic śmiesznego.
Nie podobało mu się, że znienawidzona rodzina się powiększała.
- Bądźcie łaskawi i nie mieszajcie mnie w ich wychowywanie, ok?

Nim odpowiedział, dobrze się zastanowił.
- Nie nazwał bym tego nienawiścią. To zbyt proste określenie. To jest raczej... żal i brak wybaczenia.

- Jasne, skoro nie chcesz - na razie o tym nie myślała.
- Aha... nie chcę wchodzić w wasze sprawy rodzinne, i tak już za dobrze sobie nawarzyłam... Rode źle to odczuł, kiedy go wypytywałam o takie rzeczy. Nie sądzisz, że powinnyście sami o tym pogadać?

- Nie sądzę, dotąd nasze próby rozmowy kończyły się złamanymi żebrami jednego i atakiem choroby u drugiego, więc dawno ich zaprzestaliśmy. Lepiej żebyśmy się do siebie nie zbliżali

- Aaaa... delikatni wobec siebie jesteście - uśmiechnęła się gorzko.
Od jakiegoś czasu wzięła sobie za cel, żeby ich pogodzić. Teraz widziała, że marne ma szanse.
- Będę chyba lecieć, muszę jeszcze zrobić obchód po okolicy... Narazie, szwagier - zeskoczyła z kamienia, odeszła kawałek i rozpłynęła się w powietrzu.

- Narka, bratowa.
Westchnął. No cóż, przynajmniej z żoną Roda był w przyjaznych stosunkach. Nie uśmiechała mu się cała ta sytuacja.
Ułożył się w półsiadzie na murku.
Jakiś czas później zmył się niespiesznie.