Sanktuarium

- O.k. Mam nadzieję, że się zrozumiałyśmy
Ogarnęła ją wzrokiem i wszystko to, co była za nią.
- A może ty masz jakieś propozycje?

- Mhm
- Propozycje? - zastanowiła sie na moment. - Musiałabym pomyśleć, z reguły nie jestem świetnym strategiem. Za to jedna osoba w moich szeregach doskonale obrysowuje każdy szczegół Pomyślę.. na pewno dam ci znać, jeśli coś przyjdzie mi na myśl. - uśmiechnęła się lekko.

- Tak, jaka osoba?
Wstała.
- Masz może jakieś pytania? Ja jedno. Dlaczego zmieniłaś zdanie?

Pojawiłem sie kilka metrów od dziewczyn. Niekoniecznie zwracam na siebie uwage, podchodze do nich.

Nie przysłuchiwałem sie zbytnio rozmowie, byłem tu innym celu.

Odchrząknołem wreszcie - Nie za ponure miejsce na spotkanie?

Nie mogła dłużej czekać na jej odpowiedź.
- Powiedzmy, że wszystko ustalone Pogadamy później - pomachała jej i odwróciła się.
Minęła przybyłego u kłaniając mu się, bo starszemu wypada [po avku można stwierdzić, że Tora jest młodsza]
- Dzień dobry - przywitała go i znikła tuż za jego plecami.

[z/t]

- Yhm, nara - pożegnała Torę, po czym spojrzała na Okamiego.
- Ohayo, nie dlaczego? Cicho tu jest, spokojnie... - usiadła na powalonym kamieniu, prawdopodobnie elemencie jakiegoś murku.
- A czemu pytasz?

- Średnio przyjemna atmosfera.. - wzruszam ramionami.

- Kto to był? - zapytałem po zniknięciu Tory

- Stare zniszczone sanktuarium... - uśmeichnęła sie półgębkiem.
- Tora... - przedstawiła ją. - Jedna z Samotników.

- Samotników? - spuściłem wzrok, zamknołem oczy. Chwile sie zastanowiłem - Masz na myśli niezrzeszonych planujących jakiś atak? I przy okazji Tora to były Jounin Konohy... Pewnie dlatego tak szybko uciekła.

- Ewm... - zmarszczyła brwi. - Czyli ty też już wiesz? Ech... - westchnęła cichco.
- Tak, planują atak... na Shinigami. Osobiście nie jestem temu przeciwna, ale każdy jest po innej stronie barykady... - wyjaśniła, żeby pozbyć się jakichkolwiek wątpliwości.

Otworzyłem oczy, moje źrenice nie był już czerwone jak zwykle.

- Nie marnuje czasu, dowiaduje sie wszystkiego co dam rade. Ci "Samotnicy" szukają poparcia, więc stosunkowo łatwo było sie na nich natknąć. O ile sprawa podziemia dotycząca Lokiego nie była mi obojętna to seireitei, hueco mundo i te sprawy średnio mnie obchodzą. Nie dotyczy to Konohy ani Oto - wzruszam ramionami.

Podchodze do Niej i siadam obok, opieram plecami sie o zakurzoną ścianę - A tak wogle to czemu zrezygnowałaś ze swojego ślubu?

Nieco weselsza, Aiko spacerowała tanecznym krokiem po Sanktuarium. Wypatrzyła Okamiego i Hanabi więc dalej tym samym stylem zaczęła kierować się w ich stronę. Nie za bardzo wiedziała o czym rozmawiają.
- Ohayo! x] - zawołała.

Do sanktuarium przyszedł Kid. Jak zawsze jego ręce schowane były w kieszeniach. Jego oczy od razu spostrzegły rozmawiającą trójkę. Podszedł do owych delikwentów bliżej i skinął lekko głową.
-Ohayo minna-san...- przywitał się krótko, niemal tak samo jak zawsze.

- Czy ja wiem, czy nie obchodzą... Wy, jako wioski, tworzycie spoloną całość z Karakurą. Moim zdaniem, to też będzie dotyczyć was. Tak czy owak, podjęłam decyzję, że powiem o tym także Isherowi. - odparła.
- Nie zrezygnowałam ze ślubu, z wesela. - uśmiechnęła się lekko, splatając dłonie na kolanach. - Byliśmy tylko my, Ishero i Kayla.
Zauważyła innych.
- Ohayo

- W takim razie życze szczęścia ^^ zjawiłbym sie gdyby nie to że powiadomiłaś Ichi że cośtam odwołane...

- Czy ja wiem, zobaczymy. Karakura to tylko niewielka strefa wpływów Konohy i Oto. - wzruszam ramionami

- Hello.

- Czyli ślub jednak był? Nie zaprosiliście nas v.v
Ułamek sekundy wcześniej pojawiła się niedaleko i teraz wcisnęła się między konwersujących. Otoczyła kolana ramionami.

- O czym tak namiętnie rozprawiacie? Słyszałyśmy, że tyczy się to naszych wiosek, więc Ichi chętnie posłuchamy

Przysiadła sobie przy nich. Oczywiście zauważyła też Kida. Skinęła mu głową.
- O czym gawędzicie? - spytała Okamiego i Hanabi.

Pojawiła się za plecami Hanabi, słysząc jej słowa.
- ...?

W niemal nienagannej ciszy, którą niestety ciągle przerywał i tak cichy oddech Kida, chłopak ten wsłuchiwał się we wszystko co obecni mówią. Zainteresowało go samo nadmienienie słowa "Karakura", gdyż sam uważał się za, jak to kiedyś rzekł "duchowego obrońcę Karakury". Zmarszczył brwi i nieco złowrogim wzrokiem po kolei patrzył na wszystkich. Skinął głową przybyłej Raven, potem to samo co do Tory.
-Jeśli mogę się wtrącić... Czy wtajemniczycie mnie o co chodzi z tą rozmową na temat Karakury?

Użyła Hirenkyaku, a sekundę później siedziała już na kamyku torche bardziej od nich oddalonym. Zrobiła lekko wystrzaszoną minę.
- Emm... Taa, no więc... - spojrzała na Torę. - Uważam, że Shinigami powinni stąd zniknąć Ostatnio coraz więcej odczytuje się ofiar w okolicy Karakury...
Próbowała się jakos wymigać. No cóż, ewentualnie zginie .

Tora poczuła mój ogromny miecz na gardle, który przystawiłem Jej stojąc za Nią. W miejscu gdzie byłem przed chwilą siedzi mój kagebunshin.

- Witaj Tora Konoha sie stęskniła... - kagebunshin zniknoł w kłębach dymu

Popatrzyła na kagebunshina, który zniknął już po chwili.
- No tak... v.v
Potoczyła szybko wzrokiem po twarzach zebranych, by szybko ocenić sytuację. Zrozumiała tylko jedno - że nic nie rozumiała.
- Nie no... spoko...

Bez zbędnych przywitań, kiwnęła tylko głową wszystkim.
- Tak... ehe... wszystko rozumiem ^^ - stwierdziła, gdy zauważyła reakcję Okamiego po przybyciu Tory -

- Myślałam. że na prawdę stoisz po mojej stronie v.v Teraz już wiadomo, że nie wiesz, co dobre...
Poczuła ostrze przy gardle. Delikatnie odepchnęła je jednym palcem, aby czasem krzywda jej się nie stała
- My się znamy...? - zapytała patrząc na Okamiego kątem oka. Nie ruszała głową, bo mogłoby się to dla niej źle skończyć.
Wiedziała też, że nie ma co robić scen, bo nie miała tu żadnych ludzi stojących po jej stronie.
Trza coś wykombinować... Gdzie on jest...?

-Widać sam będę musiał się dowiedzieć o co chodzi, ale to przyjdzie z czasem...- powiedział do siebie. Zignorował to całe zamieszanie z Torą i Okamim.

Zastanowiła się nad odpowiedzią.
- Nie uważacie, że całe to zamieszanie z Shinigami jest po prostu banalne? Wystarczy zniszczyć Seireitei, a oni wyparują i wszyscy będziemy szczęsliwi - odpowiedziąła najbardziej wymijająco jak się dało.
Założyła nogę na nogę, tak, jakby miała to wszystko gdzieś.

Wolną ręką dotykam tyłu głowy Tory. Używam genjutu by uśpić Ją na najbliższe kilka godzin. Znikam swój miecz, łapie Ją żeby nie spadła. - Zobaczymy co na to rada Konohy...

Podnosze wzrok na obecnych - Wybaczcie... ^^ - znikam z Torą

- Też chętnie byśmy się czegoś dowiedziały...
- Nic tu po nas. Narka.
Zniknęła.

- o.O Dziwne...
Spojrzała po obecnych. Z takiego tłumu zrobiły się pustki.

- Ja też znikam, ja ne... - pożegnała ich i zniknęła.

- Nie rozumiem. Powiedz mi w końcu otwarcie, po której stronie jesteś?
Po tych słowach Okami zastosował na nią swoje gen, a ta nie umiała się obronić.

[z/t]

Zamilknął przez chwilę i westchnął. Pokręcił głową.
-Racja, zabicie armii Seireitei będzie banalnie proste... Czy ta Quincy wie co mówi?- zapytał sam siebie. Znika

Czy Ajko się wydawało czy została sama? Rozglądnęła się wokoło sprawdzając czy ktoś został.

Odchrząknęła.
- Czy ja jestem taka straszna? ==" - zapytała sama siebie - No nic - podniosła się i otrzepała - Nara - powiedziała nie wiadomo komu i odeszła.

Pojawiła się na szczycie Sanktuarium z książką w ręku i lekkim uśmiechem na ustach. Przez chwilę oglądała się dookoła, wychylając głowę w lewo i prawo w poszukiwaniu żywej duszy, ale nikogo nie widziała. Wzruszyła ramionami, skuliła kolana i zabrała się za czytanie.

- Siemano bratowa - przywitał się, kiedy dostrzegł ją niedaleko. Właśnie spacerował sobie po ruinach.

Wystawiła nos zza książki, kiedy usłyszała czyiś [ ] głos. Zamknęła lekturkę robiąc z palca zakładkę.
- Hejo... szwagier - zaśmiała sie niesłyszalnie.

Wepchnął ręce do kieszeni i usiadł na jakimś murku. Zadarł głowę do tyłu by przyjżeć się Hanabi. Wzrok miał bysty, coś mu nie pasowało.
- Co tam u ciebie?

Cały czas patrzyła na niego uważnie, ale kiedy zadał pytanie odwróciła lekko wzrok w stronę drzew, jakby coś tam ciekawego zobaczyła...
- U mnie? Nic ciekawego. - użyła Hirenkyaku i znalazła się przy chłopaku w tej samej pozycji, w której siedziała na górze.
- A u ciebie?

Dalej jej się przyglądał. Postanowił już więcej nie komentować.
- U mnie to co zwykle. Spokojnie i samotnie, dobrze mi z tym .

Uśmiechnęła się półgębkiem. Pokiwąła głową, patrząc na niego. Jedna myśl tłukła jej się w głowie, ale na razie nie chciała mówić tego Ishero. W końcu przegrała...
- Dobra, powiem ci >< - usiadła po turecku na kamulcu. - Tylko odbierz to najspokojniej jak możesz, ok?

- Toż ja spokojny człowiek jestem Bez obaw .
No tak, znowu wystarczyło tylko spojrzenie. Sukces .

Odetchnęła, wzięła głęboki oddech.
- Więc... ja wiem, że jesteś tym Otokage czy coś i w ogóle, wszyscy cię kochamy - zaczęła owijać w bawełnę, zły pomysł .
- Ewmm... zostaniesz wujkiem - przymknęła jedno oko, i zasłoniła się rękami, patrząc na jego reakcję.

- Wszyscy mnie kochają, taaaa... owijasz w bawełnę, taaa... zostanę wójkiem... noż w cholerę ==.
- A pomyśleliście o chorobie, którą Rode ma w genach?

- Ops, przepraszam... trzymama to wystarczająco w tajemnicy, dobrze, że na razie nic nie widać. Potem będę musiała coś wykombinować... - mruknęła ostatnie do siebie.
- Słucham? To Rode ma jakąś chorobę w genach? Jaką chorobę? >< Mów...

- Ta, powodzenia. Zresztą... po co to ukrywać? Przecież jesteście małżeństwem, no nie?
Przyjżał jej się uważnie.
- Już ty dobrze wiesz. Rode jest zdrowy. Właściwie to wszyscy w naszej rodzinie byli zdrowi, ale kilka pokoleń temu panowała u nas pewna choroba genetyczna. Do dziś nieuleczalna, śmiertelna. Wszystko było w porządku, dopóki nie urodziłem się ja.
Wzruszył ramionami.
- Ponieważ od kilkuset lat ja jako jedyny urodziłem się z tym schorzeniem to szanse na chorobę u waszych dzieci są minimalne. Wybacz, że cię nastraszyłem.

Odkaszlnął.

- Nieważne... - skuliła nogi.
W głębi serca pogodziła się z tym wszystkim, ale jeszcze się bała. Może ze względu na wizytę w szpitalu - lekarz trochę "barwnie" jej to opowiedział.
Patrzyła na niego, kiedy zaczął mówić.
- Czyli szanse są naprawdę nikłe, tak? - uspokoił ją tym.
Dopiero teraz coś sobie przypomniała.
- A, fakt, trochę dawno to było, ale opowiadałes mi o tym. Zapomniałam

- Yhm, nikłe. Miejmy nadzieję, że ten dzieciak będzie miał więcej szczęścia ode mnie . Normalnie umiera się przy pierwszym ataku choroby, ale mnie się życie twardo trzyma. Hyh... może to i lepiej.

Odkszalnął nagle, ale szybko przełknął krew, żeby nie stresować Hanabi. Od kilku dni wspomniana choroba znowu dawała o sobie znać. Silny ból w klatce piersiowej i uciążliwy kaszel były na to najlepszym dowodem.

- Rode się nie odezwał?

- No to masz szczęście... - przyznała.
Stuliła kolana do siebie.
- Więc... sama się zdziwiłam, bo to trochę za wcześnie, ale lekarz powiedział mi, że będą bliźniaki... - uśmiechnęła się do siebie. - Nie wiadomo tylko jakiej płci.
Przymknęła oczy, żeby słońce nie raziło jej tak bardzo.
- Nie, na razie nie... a do ciebie?

- Bliźniaki? Nie wierzyłbym mu za bardzo - obejrzał ją uważnie - Zdecydowanie za wcześnie.
- O tak, byłbym pierwszą osobą, do której by się odezwał .