Komnata Aiko >P

- Kh... - obróciła gwałtownie głowę - Nieraz jesteś taki... - urwała, bo nie wiedziała jak to ująć - "kochany", a nieraz to zwykły cham z ciebie.
Poprawiła włosy, zakładając je za ucho. Spojrzała na niego.
- Szczęście możemy określić w różny sposób.

- Dziękuję. Bardzo sie staram by nie przesadzać z tą "kochanością".
Stał prosto jak na baczność.
- Według mego mniemania szczęście nie może iść w parze z brakiem poczucia bezpieczeństwa, bo wtedy człowiek czuje niepokój.

- Zdajesz sobie sprawę, że cały czas mówisz o bezpieczeństwie? Fakt, jeśli nie czujesz się bezpieczny, nie jesteś szczęśliwy ^^ Racja no...
- Wybacz, zareagowałam zbyt mocno - chwilę się zawiesiła, jakby powstrzymywała się od powiedzenia czegoś więcej - Skoro ci tak bardzo zależy, to jak już będę mogła stąd wyjść i wyjdę, to nie wrócę tak szybko. Na pewno nie bez powodu - nie dało się ukryć, że dalej była wkurzona i zdenerwowana.

- Sądzę, że na jedno wychodzi. Nie ma szczęścia bez bezpieczeństwa, nie ma bezpieczeństwa bez szczęścia. Nie o to chodzi?

- Dobrze, że to rozumiesz. Tu chodzi tylko o twoje dobro, nie denerwuj się. Przecież nie robimy tego, żeby się ciebei pozbyć.

- Nie wiem... Pogubiłam się o__O
Wypuściła poduszkę z objęć. Położyła się i wsadziła ją sobie pod głowę.
- Ty tego chcesz - na jej twarzy pojawił się na kilka sekund uśmiech, który zniknął tak szybko jak się pojawił. Oczywiście, nie było go widać z parspektywy Wala.
Przymknęła powieki.

- Więc uważasz, że chcę się ciebie pozbyć, tak? - zapytał cicho, choć wcale nie oczekiwał odpowiedzi.
Stał przez kilka sekund w ciszy.
- W takim razie chyba nie ma sensu tego kontynuować. Skoro wszystko masz mi za złe.

Odwrócił się, żeby wyjść.

- Nie, wcale tak nie uważam - podniosła się w miarę szybko.
Wzięła poduszkę, na której wcześniej ułożyła głowę i rzuciła w niego.
- Miałeś mnie pilnować
Uśmiechnęła się.

- Wystarczy, że będę siedział pod drzwiami. Przynajmniej przestanę zatruwać ci życie.
Okręcił się szybko i złapał poduszkę przed swoją twarzą. Opuścił ją, przyglądając się Aiko badawczo.

- Nie zatruwasz Raczej ja tobie =="
Znów zauważyła ten jego wzrok. Często jej się przyglądał.
- No co? Zostaniesz? Sama się zanudzę...

- No dobra.
Rzucił poduszkę na łóżko, zamknął drzwi i usiadł w fotelu obok.
- No to... co mam robić, żebyś się nie zanudziła?

- No ym... Nie wiem Myślałam, że ty coś wymyślisz - zawsze mówi to, kiedy nie wie co powiedzieć - Powiedz mi o... - podparła dłonią podbrudek - A o czym byś chciał?

- Nie mam żadnych pomysłów. I nie wiem co bym chciał - wzruszył ramionami - Nikt nas nigdy nie pyta: "a ty co chcesz?".
- Ty coś wymyśl .

- Mnie też niespecjalnie
- A wiesz co? Mi wystarczy to, że nie siedzę sama w pustym pokoju. Nawet, jeżeli nie ma o czym gadać i jest cicho

- Dobra, jak wolisz.
Rozsiadł się wygodnie w fotelu, rozpierając ręce na szerokim oparciu. Przyglądał się wciąż Aiko spod przymkniętych powiek.

Wsunęła się w głąb łóżka. Ugięła nogi i oparła się o ścianę.
- Nie martw się, nie ucieknę - dodała krótko.
Przymknęła powieki, ale od czasu do czasu patrzyła na niego kątem oka.
Zaczęła bawić się włosami. Może temat do rozmów sam nawinie się po czasie? Może

- Nie sądzę, że uciekniesz. Patrzę z tego samego powodu, co kiedyś - mówił ze znużeniem - Masz ładne włosy. Nie to, co my.
Zdmuchnął z powiek biały, suchy kosmyk.

- Wiem, nie przeszkadza mi już to Wcześniej też nie, tylko dziwiło mnie to. Nie na co dzień ktoś się tak na mnie patrzy
- Czegoś chcesz od swoich włosów? Mnie się podobają.

- Nie na codzień spotyka się przedstawiciela innej rasy, do tego tak podobnej do własnej - zripostował.
- Nie wiem, co się może w nich podobać. Może byłyby ładniejsze, gdybyśmy przykładali do nich jakąkolwiek wagę.

- Ano tak - zgodziła się.
- A tak wgl... Co wy robicie tu, w Podziemiu, kiedy nie ma Rebelii ani tego czegoś co uwolniło Oko? - wyprostowała nogi. Zaczęła tykać się w kolano ot tak, dla zabawy.

Wzruszył ramionami.
- Żyjemy. Jest oczywiście wojsko, bo to jest zawsze, ale zwykli Żniwiarze mają swoje domy i rodziny. Gwardziści zostają tutaj.
- Jest czas na polowania, na odpoczynek i relaks, na przyjaźnie, miłości itd. itp...

Otworzyła jedno oko.
- He? To wszystko to, co u góry - miała na myśli swoje otoczenie.
- Czyli ty musisz przesiadywać tutaj?
Zaplotła z włosów małego warkoczyka. Po chwili rozwaliła go. Zagarnęła wszystkie włosy do przodu i zaczęła robić nowego.

- Należe teraz do elity, osobistego odziału mistrza Lokiego. Jak już mam sobie układać życie, to tylko tutaj.
Wpatrywał się w jej włosy jak zahipnotyzowany lśniącymi refleksami.
- Nie prowokuj...

Zamknęła to oko, które właśnie otworzyła. Potrafiła pleść włosy nawet, kiedy na nie nie patrzyła.
- He? Że co? - drgnęła lekko - Czym i do czego?

Uznał, że i tak głupio by to zabrzmiało, gdyby spróbował wyjaśnić to słowami. Wstał więc i usiadł na krawędzi łóżka, przyglądając się włosom.
- Nie wiem...

Otworzyła oczy, kiedy wydało jej się, że Wal usiadł niedaleko. Nie myliła się.
Zdjęła gumkę do włosów z nadgarstka i zawiązała ją na końcu warkocza.
- No już. Skończyłam
- Oj, ty czegoś nie wiesz? Zazwyczaj odpowiadasz na każde pytanie, bo chcesz uniknąć niejasności. Prawda?

- Prawda... ale na to pytanie nie znam odpowiedzi.
Podniósł rękę i dotknął jasnego warkocza, nie spuszczając z niego wzroku.

Spojrzała to na niego, to na swoje włosy.
- No. Podobają ci się? - pstryknęła palcami, jakby miało go to obudzić z jakiegoś transu.

Mrugnął, spojrzał na Aiko.
- Cały czas mówię, że mi się podobają. W którym momencie przysnęłaś?

- Słuchałam cały czas. I nie spałam Ale zauważyłam, że podobają ci się bardzo bardzo
Dalej przypatrywała mu się z uwagą. Jak to możliwe, że przez cały dzień zdążyła z nim pogadać, pokłócić się i pogodzić? ^^ A teraz wszystko było jak gdyby nigdy nic.

- Eh... to tylko takie głupie upodobania naszej rasy. Mam nadzieję, że nie masz mi za złe. To idiotyczne...
Popatrzył na nią i spiął się nagle cały, co zaskutkowało silnym bólem w klatce piersiowej - w miejscu, gdzie miał ranę, o której zapomniał.
Zgiął się wpół i oparł czołem na pościeli.

- Nie, wcale nie. Naciesz się, póki tu jestem.
Na początku nie wiedziała, co mu się stało. Ale po kilku chwilach domyśliła się, że może być ranny.
- Ej - usiadła obok niego prawię natychmiast - Nic ci nie jest? - zapytała z troską. Złapała go za ramie.

- Nie... nic... zaraz przejdzie.
Zacisnął dłonie w pięści na pościeli i przewrócił się na bok. Ból przypominał silny skórcz w okolicach serca, tak silny, że Wal z trudem oddychał.

- Mi kitu nie wciśniesz.
Dalej trzymała go za ramie. Próbowała dowiedzieć się, gdzie miał ranę. Wnioskowała, że na klatce.
- Tylko spokojnie. Nie ruszaj się. Pomóc ci się położyć?

Obrócił się tak, że leżał na plecach. Bolało już trochę mniej.
- To przez spięcie mięśni . Rance mnie przed tym ostrzegał. Jak się rozluźnię, to przejdzie...
Jakoś nie mógł się rozluźnić.

Usiadła na kolanach na łóżku. Nachyliła się, patrząc na niego z góry. Warkocz zawisł, dotykając prawie jego twarzy. Szybko zarzuciła go do tyłu.
- Czemu jesteś taki... spięty? Coś nie tak?

- Nie... tylko pomyślałem o Ravim. Jestem prawdziwym idiotą.
Oderwał jedną rękę od pościeli i zaczął rozpinać sobie mundur w okolicach szyi. Uśmiechnął się kpiąco.
- Pewnie wyglądam teraz żałośnie. Marny ze mnie Gwardzista.

- Dlaczego wciąż to powtarzasz? Wtedy, to ja żartowałam z tego, że jesteś idiotą. Tak naprawdę, to nie jesteś.
Zgarnęła mu grzywkę z oczu.
- Ponoszone rany nie są żałosne. Gdybym brała pod uwagę moje rany i porażki, byłabym najbardziej żałosną osobą na świecie. No ^^ W pewnym stopniu jestem...
- I... nie mów tak - dalej patrzyła na niego z góry.

- Powinienem znosić ból jak facet, z jajami a nie wić się!
Popatrzył jej w oczy.
- Nie myślisz tak...

- E tam - podsumowała.
- Myślisz, że myślę, że jesteś idiotą? Mówiłam, nie jesteś. Szczerze.

- Myślę, że mnie oszczędzasz. No dalej, powiedz co o mnie myślisz, prosto w twarz. Postawmy sprawę jasno!

Spojrzała niepewnie.
- O co ci chodzi? - zdziwiła się - Co mam myśleć? Powiedziałam, że nie jesteś idiotą.
Uniosła wzrok na sufit, aby uniknąć jego przeszywającego spojrzenia.

- Nieważne...
Zamknął oczy, wziął głęboki oddech. Ból już prawie całkowicie minął.

- Eh... - westchnęła cicho.
Przysunęła się do krawędzi łóżka i spuściła nogi w dół. Oparła łokcie na kolanach, a dłońmi podtrzymała głowę.

Obrócił głowę na bok, by na nią nie patrzeć. Zapiął ukradkiem mundur.

Machnęła nogą.
- Tak naprawdę to dziwią mnie zmiany twojego zachowania. Strasznie dziwnie się czuje, jak tak nagle... - zamilkła - Nie, inaczej. Czuję, jakbyś chwilami nie był sobą... - zamknęła oczy. Nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć. Znowu.

Starannie przemyślał odpowiedź nim jej udzielił.
- A co byś powiedziała, gdybym przyznał ci racę? Gdybym powiedział, że w pewnych momentach musze się opanować i zacząć zachowywać się jak Gwardzista a nie jak "kochany Wal"?

- Chcesz udowodnić, jaki jesteś męski - odpowiedziała po krótkiej chwili - Wierzę, że jesteś taki podczas walki. Ale podczas rozmowy ze mną, czy w innych sytuacjach nie dotyczących walki, możesz być sobą. O ile bycie sobą, nie oznacza tego, że jesteś taki sam podczas walki - wytłumaczyła.
Zajrzała na niego przez ramię.

- Muszę się pilnować, tylko o to chodzi. I tak za bardzo się z tobą zaprzyjaźniłem - powiedział - W momentach, kiedy chcę... musze się reflektować, kiedy czuję się zbyt wyluzowany.

Słuchała go bardzo uważnie, dlatego dobrze wiedziała, w którym momencie się zaciął.
- Kiedy chcesz co? - zapytała.
Cały czas bacznie patrzała na niego przez ramie. Nie spuszczała wzroku.

- Nie ważne. Zapewniam, że mało cię to interesuje.
Dopiął kołnież, usiadł prosto i poruszał lekko lewym ramieniem.