Mały plac zabaw ;]

Plac zabaw dla dzieciaczków - huśtawki, zjeżdżalnie, piaskownice i inne elementy rozrywki dla dzieci poniżej 7 roku życia.

_________________

Przyszedł z rękami w kieszeniach. Dzieciaczki bawiły się w piaskownicy, więc usiadł na huśtawce i bujając się lekko przyglądał się zabawie.

Przyszła ze swoją grupą młodych potomków Quincy. Jedną dziewczynkę musiała nieść na baranach, bo miała na kolanie dosyć dużego siniaka .
- No, pobawcie się, a ja... ^^ - stanęła w pół zdania i usiadła z małą Ayumi na kolanach. - Boli? - spytała z uśmiechem na twarzy.
Dziewczynka pokręciła główką z burzą małych, kasztanowych loczków.
- To idź się bawić z innymi... ^^ - zdjęła ją z kolan, a ta pognała w stronę dzieci.
Hana westchnęła głośno i oparła głowę o kolana, opuszczając ręce.

Oparł czoło na lince huśtawki. Zauważył nową porcję dzieciaczków, a jedna dziewczynka dość niezręcznie zginęła jedną nogę, jakby bolało ją kolano.
Przyłożył dłoń do ust i chuchnął na nią, a na jego palcach pojawił się mały niebieski motylek, który podfrunął do dziewczynki. Usiadł na jej kolanie.
- Jaki śliczny motylek! *_* - ucieszyła się mała - Ej, kolano mnie nie boli . Dziękuję motylku!
Motylek rozpłynął się w powietrzu, a dziewczynka pognała za dzieciakami.

Uśmiechnął się lekko pod nosem, podążając za nią wzrokiem.

Jakiś chłopiec podbiegł do Hany, a ta zanim zdążyła się skapnąć kto to, już była obok piaskownicy. A tam trwała rozgorzała kłótnia.
- Aya, oddaj mi to! >.< - krzyknął inny chłopiec. - Nie, to moje! - krzyknęła następna dziewczynka. Reszta dzieci też zaczęła krzyczeć, a Hanabi miała tylko takie oczy -->
- Hej, hej ^^ Spokojnie Hikaru... Aya, oddaj mu tą... tą rzecz ^^ - odezwała się, a dzieci natychmiast się uspokoiły. Po chwili już normalnie się bawiły, a dziewczyna wróciła na ławkę, znów opuszczając głowę i ręce. Widać, że była wyczerpana...
- Hanabi-sensei! Hanabi-sensei! - krzyknęła uradowana dziewczynka, pokazując kolano bez skazy. - Motylek przyleciał i już kolano mnie nie boli!
- Motylek? - zdziwiła się.
- Tak! - i znów odbiegła.
Hana, zdziwiona trochę, znów przybrała poprzednią pozę.

Uśmiechnął się, widząc radość dziewczynki. Natrafił wzrokiem na Hanabi, gdy podeszła do piaskownicy, żeby uspokoić dzieciaczki, ale nie odezwał się. Przeniósł znów wzrok na bawiących się.
Potem przymknął powieki, mając nadzieję, że głowa stosunkowo szybko przestanie go boleć.

Ziewnęła i podeszła do piaskownicy. Spojrzała ze zdziwieniem na dzieci i przykucnęła obok nich.
- To może zrobimy konkurs, co? Nauczycie się współpracy.
- Taaak! - odkrzyknęły wszystkie równocześnie.

Mistrzyni podzieliła wszystkie dzieci na 3 grupy, tak po 5 bachorków w każdej i przydzieliła im zadania. Każda grupa miała wykonać po 2 zwierzątka.
- Oczywiście wygra ta grupa, która wykona to najładniej i będzie współpracować ze sobą Wszystko jasne? - dzieci pokiwały głowami i zabrały się do tworzenia.
Dziewczyna spojrzała kątem oka na chłopaka i podeszła do niego.
- Hej ^^ Długo tu siedzisz? Nie zauważyłam cię... - oparła się o huśtawkę, na której siedział i badawczo obserwowała dzieciaki.

- Od jakiegoś czasu - odpowiedział i uśmiechnął się - Siemanko
Otworzył jedno oko, przyglądając się dzieciaczkom.
- I jak się sprawują? Czy tą małą przestało boleć kolano?

- Ayumi? - spojrzała na niego. - To ty zrobiłeś tego cudownego motyla, który rzekomo ja uleczył? - aż się zaśmiała. - No, trzeba przyznać, że jesteś kreatywny
- Sprawują się... Na razie są bezbronne. Takie małe szczeniaczki, które potrzebują opieki 24/7 - odparła i przykucnęła, rozglądając się po małych twarzyczkach uzgadniających co kto ma robić.
- Ale dobrze się sprawują

- Ty się nimi opiekujesz, więc nie wydaje mi się, żebym do takiej dziewczynki mógł podejść i powiedzieć: "hej mała, jak podwiniesz spodenki, to ci wyleczę kolanko" .
Zaśmiał się cicho, ale po chwili zmarszczył brwi. Zamknął oczy.
- To dobrze. Jeszcze wyjdą na dobre.

- Taa, nie pomyślałam

Oparła głowę o zimną rurkę, która podtrzymywała huśtawkę. Bynajmniej, żeby się lepiej poczuć... Bała się, że wciąż gorączka jej została...
- Taa... Są tak małe, że boję się je czegokolwiek nauczyć... Nawet tych najprostszych rzeczy ^^ Albo mi się zdaje, że są za słabe albo, że za małe, za kruche... Czasami to boję się je dotknąć - uśmiechnęła się pod nosem i zauważyła, że zamknął oczy.
- A ci co? Głowa cię boli, masz gorączkę? - wstała i stanęła na wprost niego, odtykając ręką czoła.
- Nie, to nie gorączka ^^...

- Nie, to nie to. Źle dzisiaj spałem ^^ Właściwie, to można powiedzieć, że w ogóle nie spałem. Niedługo przejdzie.
Uśmiechnął się łagodnie.
- A ty jak się czujesz? Ostatnio chyba byłaś trochę chora, co?

- Głowa cię boli... Poczekaj... - wsadziła rękę do swojej torby, w której zawsze miała jakieś tabletki. Wyciągnęła jakieś.
- Pomoże - podniosła brwi zachęcająco i podała mu opakowanie.
Po chwili przybiegła do niej dziewczynka, cała we łzach.
- Hanabi-sama! - zawołała łkając. - Akira uderzył mnie łopatką...
- Ojej ^^ Pokaż no... - wyciągnęła do niej rękę i ukucnęła.
Z nieładu w torebce wyciągnęła jakiś plasterek i przykleiła dziewczynce.
- Zaraz przesanie szczypać - uśmiechnęła się za nią, jak odbiegała. Znów przykucnęła przy huśtawce.
- Nie jestem już chora Chyba... ^^ - odparła z rozbawieniem.

- Dzięki...
Połknął jedną tabletkę. Za dziewczynką poleciał kolejny motylek...
- A czy nie powinnaś powiedzieć Akirze, że nie wolno bić koleżanek łopatką? Niech się nie przyzwyczaja.

- A wiesz? Powinnam, grunt w tym, że podejrzewam, że Akira zrobił to przypadkiem A po drugie - nie mam siły, żeby to zrobić po raz setny Wyobraź sobie, że zajmuję się nimi od godziny 9 rano Jeśli chcesz mi pomóc, to ty to zrób! - odparła pewna siebie.
- No, po prostu podejdź i naucz ich dyscypliny to DZIECINNIE proste!

- Dziecinnie proste, powiadasz. A to się świetnie składa, bo ze mnie to takie duże dziecko trochę
Wstał z huśtawki, wsadził ręce do kieszeni i podszedł do piaskownicy. Ukucnął obok dziewczynki.
- Boli cię jeszcze ranka? - zapytał.
- Nie, proszę pana! Motylek uleczył!
- A kto cię uderzył?
- On ^^ - dziewczynka wskazała potarganego chłopaczka - Ale to był wypadek, pan na niego nie krzyczy .
- Spokojnie nie będę

Pojawił się oparty o jakieś drzewo i schowany w cieniu, prawie niewidoczny. Przyglądał się wszystkim z daleka. Uśmiechnął się tylko chytrze.

Rozejrzała się po dzieciach z uśmiechem, ale natychmiast wyczuła znajome raiatsu. Podeszła do dzieciaków i uśmiechnęła się do nich sztucznie, ale dość wyraźnie, żeby one tego nie zauważyły.
- Wiecie co? Idźcie do rodziców, Tora was zaprowadzi - zgarnęła je do jednej kupki [] i aktywowała łuk, aktywując jedną strzałą wielkiego tygrysa.
Dzieci posłuchały nauczycielki i odeszły razem z tygrysem, przynajmniej były teraz bezpieczne ^^. Biegła za nimi wzrokiem, a gdy zniknęły za drzewami odetchnęła z ulgą. Spojrzała przelotnie na Rode, z mieszanka obrzydzenia, strachu i stanowczości.

<czyli że wyglądałaś tak, jakbyś miała się zhaftować? >
Odszedł od drzewa i doszedł do wspomnianej przez innych huśtawki xP
-Yo infidels ^_^

Zdążył wyjaśnić chłopcu, że dbanie o dziewczyny powinno być priorytetem dla prawdziwego mężczyzny i Akira odszedł właśnie z takim przekonaniem .
Spojrzał na Hanę, potem na Arashiego.
- Yo... - przyjrzał mu się - Emo-guy

[Nie! Spojrzała na niego z taką "odrazą" ]

Spojrzała jeszcze raz na obu. Gry usłyszała "emo-guy" ledwo powstrzymała śmiech . Odchrząknęła tylko i stała dalej.
- Taa, yo... ^^ - odparła, a potem znów odchrząknęła.

<Taką odrazą jakby miała zwymiotować >

-Emo? Nie, mylisz się, ja się nie tnę, ja tnę tylko innych - powiedział i spojrzał kontem oka na Hahabi
-... Chrypka?

- Ależ, nie oceniam cię na podstawie tego, kogo tniesz, bo cię nie znam Ale sprawiasz niezwykle sympatyczne wrażenie.
- Ja te cięcia jednakowoż wolę leczyć

- Nie, kaszelek xP - odparła po chwili i podniosła jedną brew. - Zmienny jak pogoda, najpierw chciał mnie zabić, a teraz stoi jak gdyby nigdy nic i gada... z nami...

-No, bo ja w ogóle jestem bardzo sympatyczny
Spojrzał na Hanę i uśmiechnął się szyderczo
-Bo akurat ostatnio miałem taki kaprys, ale na nieszczęście dostałaś pomoc xP W każdym razie jak chcesz to nadal mogę chcieć cię zabić, twój wybór ;P

Popatrzył na oboje.
- Czyżby problemy na tle życia lub śmierci? Aczkolwiek, z tego co cię wyczuwam, to ty wcale taki żywy nie jesteś.
Przechylił głowę na bok.
- Niech zgadnę. Arrancar. Do tego Espada

- Wolę życie niż zostanie jakimś badziewnym Arrancarem, Hollowem czy czymkolwiek co kojarzy mi się ze złem wcielonym - uśmiechnęła się, z wciąż podniesioną brwią.

-Tak, jam jest Primera Espada
Znowu spojrzał na Hanę
-Aj tam, bycie Arrancarem jest fajne, co prawda najpierw trzeba przejść to wszystko jako Hollow, ale jeśli się uda to potem jest już coraz lepiej I zUo jest fajne

- Do tego Primera, no nieźle
Chwila ciszy.
- Nie żebym wiele wiedział na ten temat Jestem tylko mało zorientowanym w życiu pośmiertnym podróżnikiem...

Podszedł bliżej i znów usiadł na tej samej huśtawce, co wcześniej.
- Różne strony różne istoty preferują

- Taa... - spojrzała na Arashi'ego z pogardliwym spojrzeniem. - Niestety, na razie będziesz musiał poczekać a tą moja rzekomą śmierć, bo muszę spadać Ja ne... - i zniknęła.

-Yea, czyli że ty też jesteś martwy? xP
-Sayo Kłinszi! No cóż, ale ja nic nie mówiłem o jej śmierci

Przybyła wesołym krokiem, z zamiarem pohuśtania się na huśtawce. Dostrzegła zacne towarzystwo.
- Oi
Siadła na huśtawce.

- Kiedyś byłem martwy - uśmiechnął się - Teraz jednak jestem żywy w całych 100%.
- Witam Niestety czas już na mnie. Co prawda, nigdzie mi się nigdy nie spieszy, ale powinienem odpocząć. Ja ne
Rozpłynął się w powietrzu.

(Czas wypróbować nowego PoP'a )

-Aha xP Ja ne
Po ułamku sekundy siedział już na ławce ale do góry nogami (z głową spuszczoną do dołu)
-Ohaohayo! xd Znowu będziesz zrzucać mi na łeb kffiatuszki?

(nowego... PoP'a...? *___* pożyczy mi jak przejdzie >D)

- Papa!
Zaczęła się lekko bujać.
- Nie Nie jesteś naszym naturalnym wrogiem, więc po co mamy to robić?

-No w sumie nie wiem, ale nie wiedziałem że rzucasz kwiaty na naturalnych wrogów, muszę kiedyś spróbować xP
Po sekundzie leżał na ławce.

(pomocy, przyszła kuzzzynka i mi pitoli ciągle "Weź wyłącz to forum i te amv z Higurasha i pograjmy w TeeFa Dwójkę" )

- Te kwiatki były dla dezorientacji, taki element gratisowy dla uprzyjemnienia sytuacji
Zniknęła i pojawiła się na oparciu ławki, na której leżał. Założyła nogę na nogę, przyglądając się mu.
- Leń

(nie daj się jej! postaw się jak mężczyzna! )

(Ale ona jest wiedźmą! Jeszcze mnie przeklnie i co wtedy? No co? No RYBA no Poza tym sam chętnie se pogram w Team Fortress 2, tylko mi żal AMVy wyłączać )

-No ba, cały ja xP
Sturlał się z ławki
-To ja znikam, baibai xP
Zniknął w kilka sekund bez śladu.

(TF2 rlz xDDD)

(no wieeeeesz, poddałeś się kobiecie? ale to, że mnie tu samą zostawiłeś jest już niewybaczalne )

- Eh, i znowu nie ma kogo podręczyć, Ichi...
Zniknęła.

Przyszła, jak zwykle wesoła i pełna życia. Usiadła na huśtawce, podkuliła nogi i opatuliła się szczelnie płaszczem. Uniosła twarz w niebo, śmiejąc się z płatków śniegu opadających jej na twarz.
Wyczuła, kiedy od tyłu podszedł do niej Rosaji i oparł się znudzony o słupek huśtawki.
Żadne z nich nic nie powiedziało.

Zeskoczyła z huśtawki, strząsnęła sobie śnieg z włosów.
- Wracamy? - zwróciła się do Rosajuego.
Wzruszył ramionami.
- Zrobiło się zimno - powiedziała, podeszła do niego i uwiesiła się jego ramienia - Wracajmy do kwatery.
Rozwinął skrzydła i zasłonił nimi ich oboje, po czym zniknęli.

Przyszła na plac zabaw. Rozglądnęła się dookoła. Nikogo nie było. Pochodzi do jakiejś większej huśtawki i siada na nią w poprzek. Chwyta dłońmi za linki, które utrzymywały huśtawkę. Z ust wypłynęło jej więcej niż zwykle krwi. Uśmiechnęła się, nie przejmując się tym.
- Nie zażyłam lekarstwa, a gen przestaje działać ^^ - uśmiechnęła się pozornie - Zaczyna boleć, a zwisa mi to, że nawet mogę umrzeć ^^ - krew zaczęła spływać jej po szyi.

Krew zaczęła spływać bardziej ^^ Do tego wszystkiego, inne rany zaczęły jej się powoli otwierać. Nie była pewna czy dojdzie sama do szpitala. Przyłożyła dłonie na okolice obojczyka. Gdy je zabrała, zobaczyła, że całe są we krwi.
- Trzy dni pod rząd walczyć ze Żniwiarzami i przez chwile nie żyć? Da się przeżyć - uśmiechnęła się sama do siebie. Krew zaczęła spływać na piasek.
- Jeszcze dzieci się wystraszą - posiedziała jeszcze chwilkę zbierając siły na wstanie. Powoli podniosła się idąc w stronę szpitala.

Przechadzając się po okolicy Koyuki natknęła się na plac zabaw^^ Z radością pognała szukając huśtawek. Po znalezieniu owych, usiadła na jednej i usiadła na jej z uśmiechem.

Po chwili przechodził po małym placu zabaw, gdy nagle zauważył dziewczynę z baru. Oparł się o drzewo i zamknął oczy.

Zapierała się nogami. Zaczęła się bawić włosami gdy dopiero po chwili zauważyła chłopaka. Pomachała łapką^^