Karczma

Gdy zaczął nawijać o tym prezencie, prawie wybuchnęła. Ostatecznie, po głuchej ciszy parsknęła śmiechem.
- Um, gomen To naprawdę było śmieszne, a ponoć potrzebuję się śmiać... To znaczy, śmiech to zdrowie
Zastanowiła sie przez chwilę - faktycznie zachowała się dziwnie.
- Wiesz... sądzę, że Ishero to typ człowieka, któremu wszystko jest obojętne, ale jak coś się dobrego stanie to on nic na to nie powie - dopiła swoją herbatę, zanim ostygła.

[będę zamulać, gdyż oglądam Kuroshitsuji ]

- Ha, ha, ha Masz rację xP
Wyszczerzył się do niej, bo zgadzał się z tym co powiedziała. To było śmieszne. Nawet bardziej niż mu się to zdawało.
Okręcił się na krześle, a potem spojrzał na swoją koszulkę.
- Mokra... ._. - potem uniósł wzrok.
- Z tym też masz rację. Przecież mu wszystko zwisa
Przyjrzał jej się uważnie. Przytyło jej się? [gomen ] Jakoś dla niego dziwnie wyglądała.

[Dla mnie to wystarczająca wymówka xP Ja się 'uczę' ._. ]

[ to dobrze się składa ]

- No tak, ale z mojej strony to też dziwnie wyglądało x) Tak nagle wybuchnąć E tam, szczegóły... - zerknęła na niego, a potem na siebie.
"Cholera, zapomniałam użyć iluzji...", pomyślała.
Skuliła kolana i jeszcze bardziej opatuliła się kocem.
- No, mokra ._. - zamrugała parę razy. - Barman ma pewnie jakieś na zmianę

- Za zawszone to ja dziękuję xP
Ściągnął koszulkę. Wstał i poszedł zawiesić ją na wieszak. Zerknął na Hanabi i podrapał się zakłopotany po głowie.
- Eee... Przepraszam, zapomniałem się ^^

- Dlaczego zawszone? Przecież... - zerknęła na barmana. - To on sanepidu tu nigdy nie miał? Hmm...
- Ej, właśnie, czemu się tak patrzyłeś? - zdziwiła się. - I czemu się zapomniałeś? I nie zapominaj, że mam męża
Zaśmiała się, kiedy koszulka zawisła na wieszaku.

- Skąd mam wiedzieć >d Ale na pewno używane xd
Żeby nie było, ubrał już suchy płaszcz, a koszulkę trzymał w rękach.
- Eee... No właśnie... Bo masz męża i wyglądasz jakby... - zaniemówił

- No tak, ale przeciez on ma takie wspaniałe urządzenie jak pralka, prawda? - a myślała, że to tylko ona była taka zacofana .
- No tak... mam męża... aaaa! Ty myślisz, że jestem w ciąży? - przewróciła oczami po barze i podrapała się po karku.
- Jak to powiedzieć... no tak, jestem

- No nie wiem x__X
Spojrzał na nią i znieruchomiał. Odchrząknął.
- A... Aha
Spróbował ruszyć się z miejsca.
- Wiesz... Ja już chyba pójdę Do widzenia - wymaszerował z baru.

[z/t]

- Aaaaaa! Tu cię mam, Tora-san! >d - do baru wpadła dziewczyna o białych włosach. Rozglądnęła się nerwowo po barze, gdy nie zastała swojego obiektu poszukiwań - Ooo Quincy-chan, jak miło. Widziałaś panią Torę?

- A-aaa-aa... - wystawiła palec do góry i nie zdążyła czegokolwiek powiedzieć, gdy do baru wparowała Aries.
- Ewmm... - potrząsnęła głową.
- Tora nie żyje - waliła teraz wszystkim prosto z mostu. - Nie dziwię się, że nie możesz jej znaleźć... Aries, tak?

- Nani? - dla niej to było za szybko - Jak to... nie żyje? - w pewnym momencie wybuchła śmiechem - Nie, wydaje ci się. Ona nie mogła umrzeć Pewnie tylko udaje i ma kolejny plan xP
Wyszczerzyła się.
- Tak, Aries. Prawa ręka pani Tory xP A ty Hanabi ma się rozumieć?

- Nie, nie wydaje mi się. Widziałam jak umarła... - mruknęła.
- Tak, Hanabi. Oddała mi posadę waszego przywódcy. miło mi ciebie poznać

Drgnęła.
- Obiecała, że tego nie zrobi... - mruknęła zniesmaczona.
- Skoro tak... - przyklęknęła - Teraz ja będę twoją prawą ręką. Jestem na twoje rozkazy...
Wstała, popatrzała na nią badawczo.
- Więc musisz mieć to...

- Na razie nikomu rozkazów nie wydawałam. Macie spokój przez pewien czas. - zerknęła na nią.
- Co...? - przyupomniała sobie, że Tora dała jej tą dziwną opaskę
Delikatnie wyjęła ją z torby i wyciągnęła w stronę Aries.
- Przykro mi, że ja ci to powiedziałam. I przykro mi z powodu Tory... - spuściłą wzrok.

Uśmiechnęła się szeroko, jakby nie przejmowała się śmiercią swojej przyjaciółki. Owszem, przejmowała, ale nie dawała tego po sobie poznać.
- To to - wzięła opaskę i zawiązała sobie ją wysoko na ręce - Wiesz, co to jest?
Spojrzała na nią. Klapnęła obok niej na kanapie, zakładając nogę na nogę.
- Nie, nie przejmuj się. Nawet najlepsi muszą w końcu umrzeć. I nie sądzę, by umarła z czyjejś przyczyny. Dobrowolnie się temu poddała, bo zawsze walczy do końca. Tak myślę.

- Nie, nie wiem - zdziwiła się lekko i owinęła szeroko koc wokół ramion, żeby nic nie było widać
Uśmiechnęła się lekko, gdy Aries zaczęła mówic jej o Torze.
- Wiesz, szczerze mówiąc, to nie za dobrze ją znałam. Sam fakt, że była młoda mnie przeraża... Zginęła za wcześnie... - zmarszczyła brwi.

- To jest czołowy ochraniacz. Dostajesz go po zdaniu na genina. Każda wioska ma inny znaczek. Ale pewnie zauważyłaś, że opaska Tory jest przekreślona, prawda? To oznaka, że nie jesteś już wiosce - wyjaśniała, możliwie, że nie zrozumiałe. W każdym bądź razie Hanabi mogła zawsze jej się dopytać.
- Bardzo możliwe. Wyobrażasz sobie? Piętnaście lat i zostać dowódcą organizacji, w której wszyscy się ciebie słuchają Niepojętne.
Przechyliła głowę na bok, jak jakaś lalka.
- Mam nadzieję, że będziesz dobrym zastępcą

- Aha! - zrozumiała.
- Tak, Tora była utalentowana. - wciąż ściskała w ręce kubek, więc odstawiła go na stół.
- Też mam taką nadzieję. Opiekowanie się quincy i waszą grupą będzie większym wyzwaniem

- Ludzi możesz zostawić mi xP
Spojrzała na zegar na ścianie.
- Miło było cię poznać osobiście. Żegnaj x] - zniknęła.

- No to załatwione. Zajmiesz się nimi, bo mam mały kryzys u siebie Dzięki i sayo - uśmiechnęła sie na pożegnanie, ale sama nadal siedziała na kanapie.

Słyszał jeszcze końcówkę konszachtów, ale nie skomentował tego, nawet gdy mijał się z wychodzącą dziewczyną. Zerknął na nią przez ramię kontem oka, po czym podszedł do lady i walnął się na krzesełko.
- Yo - przywitał się.

- Hejo - przywitała wesoło Ishero, gdy wszedł do baru.
Jakoś się złożyło, że parę sekund wcześniej otrzymała następną herbatkę malinową.
- Masz dzisiaj urodziny, prawda?

Spojrzał na nią.
-
- No mam. A co, ty też chcesz mnie w tym dniu jakoś wyróżnić?
Przypomniała mu się nieszczęsna 18-nastka wyprawiona przez zacn grono trzy lata wcześniej i aż się wzdrygnął.

- Nie, żeby wyróżnić... Chciałam po prostu dać ci prezent. Mogę? - była pewna, że będzie mu to zwisać, ale trza było sie przekonać.

- Nie zabronię ci - powiedział, nieco zaskoczony. Do tej pory wszyscy się na niego rzucali - To miłe Przecież nie musiałaś.

- Może i nie musiałam - odchrząknęła.
- Więc... jesli ci się nie spodoba, to powiedz Kupowałam na oślep... - pogrzebała trochę w torbie i wyjęła małe, białe pudełko ze złotą wstążką.
W środku było pudełeczko, a w nim srebrne pióro z wygrawerowanym na nim malutkim gołębiem. Jesli otworzy się pudełko zabrzmi śliczna melodia, coś na wzór kołysanki...

Przyjął mały podarunek, i otworzył go. Wsłuchał się w melodię, najpierw więcej niż zaskoczony, potem na jego twarzy powoli pojawił się łagodny uśmiech. Zamknął pudełeczko.
- Dzięki Hana... - powiedział cicho - Jest naprawdę śliczne.

- Tak? To się cieszę - uśmiechnęła się szeroko. - Nie wiedziałam, czy lubisz takie rzeczy, ale przypomniało mi się, że masz urodziny i kupiłam. Ponoć w życiu ryzyko najważniejsze - zdjęła z siebie koc i zwinęła go w kostkę.
Wstała i zaniosła kubek do staruszka.
- No, czyli ci się podoba...

- Podoba się - uśmiechał się wciąż do niej - Normalnie dostaję nutki i lalki z sexshopu. To naprawdę świetna i cenna odmiana
- A teraz pozwól, że już pójdę.
Podszedł do niej i objął ją ostrożnie ramieniem na pożegnanie.
- Dobranoc.
Po czym wyszedł.

Uśmiechnęła się lekko. Albo jej sie zdawało, albo każdy zaczynał traktować ją jak lalkę z porcelany - kruchą, że każdy ruch może jej zaszkodzić...
- Ta, dobranoc... - powędrowała za nim wzrokiem i uśmiechnęła się także do barmana.
- I wszystko się zmieni, prawda?
- Wygląda na to, że tak...
- Heh... prędzej czy później i tak musiałoby się to stać... - troszkę posmutniała.
Pożegnała jeszcze barmana, wzięła torbę, płaszcz i wybyła.

Przed wejściem wycisnęła z siebie resztki wody i wygładziła ubranie. Nie mogła się przecież pokazać jak jakaś pokraka
Weszła do środka, pociągając za sobą Haichi. Usiadła na krześle przy ladzie.
- Herbatkę owocową dla mnie, raz raz! - krzyknęła - Ta pani też by się napiła czegoś ciepłego! - skinęła na Ichi.

- Herbaty v.v - powiedziała i pociągnęła nosem.
Od razu znalazła się w głebi lokalu, na kanapie przy kominku. Zajęła się schnięciem.

Barman podał po kilku chwilach zamówienie dziewczyn. Aiko wzięła swój kubeczek i do zawartości wsypała dwie, płaskie łyżeczki cukru. Umoczyła lekko usta w herbacie. Była tak gorąca, że o mało się nie poparzyła.
- x__X''
Spojrzała na Ichi.
- Przeziębiłaś się?

Aries wbiła do baru z chęcią rozwalenia kogoś lub czegoś. Gdy znalazła się w pomieszczeniu jej uśmiech wykrzywił się nieco.
- Ludzie!! x3

I znowu nikogo niema... iaiaia

Spoglądnęła na nieznajomego przez ramię.
- A co? == My duchy jesteśmy? - powiedziała z poirytowaniem.

- Ludzie, nie ludzie... - mruknęła i wyszła z braku zainteresowania jej osobą

[z/t]

Wszedł do środka, niezbyt pewien, czego winien się spodziewać. Został powitany ogólną ciszą i wywalonymi gałami barmana.
- Tak... też się cieszę, że was widzę... - mruknął.
Usiadł nieco skrępowany przy barze.
- Nooo toooo... daj piwa

Weszła do baru po cichu nucąc jakąs melodię.
- Sok poproszę - szepnęła do barmana.
Barman uśmiechnął się szeroko i zaczął przygotywać napój.
Hana uśmiechnęła się do chłopaka, który siedział obok niej. Po chwili nie była pewna czy go czasami nie zna...

Zerknął na dziewczynę i prawie przy tym zleciał z krzesła. Po chwili rzeczywiście zleciał, ale z zamierzenia i padł przed nią na kolana.
- Wybacz!! - krzyknął.

Zanim dostała sok owy chłopak padł przed nią na kolana! Zaczepiła bluzką o jakiś gwóźdź i padła przed nim.
Otworzyła usta z zamiarem powiedzenia czegoś, ale tylko uśmiechnęła się przez łzy. Przytuliła go najmocniej jak umiała.
- Nie musisz, naprawdę nie musisz...

- Muszę, już ja dobrze wiem, co muszę...
Przytulił ją mocno, przepraszając co chwilę.
- Idiota ze mnie!

- Przestań mnie przepraszać, to głupie! - szepnęła mu do ucha. - Patrz, ludzie się na nas gapią - zachichotała cicho.
W takiej sytuacji kilka miesięcy temu na pewno by się nie śmiała, ale teraz... Teraz to była zupełnie inna bajka.
- Wcale nie jesteś idiotą ;P

- Jestem. Zostawiłem cię na tak długo... - jakoś nie mógł podnieść się z ziemi - Zostawiłem was... właśnie, was! Co z dziećmi?!
Uniósł gwałtownie wzrok.

- Spokojnie, Rode. Tylko spokojnie. - chwyciła go za policzki ze łzami w oczach.
- Żyjemy, jest dobrze. Radzę sobie i wszystko mam pod kontrolą... - uśmiechnęła się do niego pokrzepiająco.
- Pewnie śpią. Wyrwałam się na chwilę...

- Mogę je zobaczyć...? - zapytał niepewnie.

- No jasne! - pociągnęła go za rękę i oboje zniknęli.
[zt oboje]