Szpital

Szpital w Karakurze.

Pojawił się, niosąc Aiko oraz jej wilka. Dziewczynę położył na jakimś łóżku, natomiast wilka zostawił na złożonym kocu, gdzie mógł sobie odpocząć.
- Następnym razem opowiesz mi o tym, co powiedział ci ten Żniwiarz - powiedział, po czym życzył jej dobrej nocy i wyszedł.

- Hai - mruknęła pod nosem.
Kruka postawiła na komódce, a ten "zagnieździł" się w filiżance, która była większa niż normalna.
- Jestem słaba... Jeden Żniwiarz i tyle obrażeń... Żałosne - powiedziała ze wściekłością
- *Nawet Okami uważa to za porażkę. Cóż się dziwić, porażka to porażka*
Zamyśliła się.
- Ale długo tu nie posiedzę ]:-< - powiedziała sama do siebie nieco ciszej - Nienawidzę szpitali...
Ułożyła się wygodnie na szpitalnym łóżku starając się zapomnieć o wszystkim. Powoli usypiała.
[NMJ]

Otworzyła lekko oczy. Przy niej stała pielęgniarka, opatrująca ją. Gdy skończyła, Aiko podniosła się niepewnie.
- Dzięki, to zahamuje krwawienie, a gen Okamiego powstrzymuje ból - powiedziała uśmiechnięta.
Pielęgniarka wyszła i rozkazała Aiko, żeby nie wstawała.
Gdy pielęgniarki nie było już w polu widzenia, dziewczyna wzięła łyk lekarstwa. Wstała i ubrała się w czyste ciuchy. Wilczek zdążył się zregenerować. Aiko wzięła swoje lekarstwo, gwizdnęła na wilczka i wzięła kruka na ramie. Opuściła szpital.

Pojawiła się przy wejściu szpitala, obejrzała się ostatni raz dookoła, by upewnić się czy ktoś czasami tego nie zauważył. Dosyć szybko wpadła do środka i zawołała jakiś lekarzy.
Wzięli chłopaka od niej i zaprowadzili/przenieśli [] do innej sali. Hana, wciąz niepewna co zrobić, poszła w ślad za lekarzami, ale ci zamknęli jej przed nosem drzwi.
- Świetnie... ^^ - mruknęła i usiadła na poczekalni.

Został zabrany do jakiejś sali. W pierwszym momencie nie bardzo wiedział, co się dzieje. Dopiero potem poczuł silny ból w klatce piersiowej.
- Złamane żebra - osądził ktoś nad nim.
Znów poczuł ten sam silny ból.
- Trzeba coś z tym zrobić. Poczekaj, poboli tylko przez chwilę.

Ból nasilił się. Zniknął, gdy Rode szarpnął się do tyłu i kopnął lekarza tak mocno, że ten wypadł z wrzaskiem przez okno. Pozostali spróbowali go przytrzymać, tylko dwóch wybiegło za zewnątrz by ratować kolegę i wezwać ochronę.
Szarpał się nie zważając na ból w klatce piersiowej.

Wstała prezstraszona hałasem wybijanej szyby. Jakies pielęgniarki biegły do jego sali. Dziewczyna szeroko otworzyła oczy, znowu to zobaczyła... Wszystko pokryło sie krwią.

Marzenie... oddaj mi je!, usłyszała. Ten głos brzmiał w jej głowie jak katarynka, nieprzerwanie drażnił jej nerwy.
Pisnęła cicho i podeszła do drzwi. Zobaczyła wszystko, zakrywając usta rękę. Ustawiła się tak, żeby wysztko dokładnie widzieć. Nie chciała podchodzić bliżej, wiedziała, że jeśli to zrobi prawdopodobnie porządnie oberwie.
Zmarszczyła lekko brwi, w geście litości, mając nadzieję, że Rode jakoś to zauważy i przestanie się szarpać.

Szarpał się wciąż. Czuł się tak, jakby ci ludzie chcieli go uwięzić, a wolność była jedynym co miał, i jedynym na czym naprawdę mu zależało.
Udało mu się uwolnić od lekarzy, skoczył do drzwi. Zatrzymał się tuż przed Haną. Zakrył jej oczy dłonią.
- Hanabi... nie patrz na mnie - wyszeptał ze smutkiem w głosie.

Gdy poczuła jego ręke na swoich oczach zacisnęła mocno powieki. Pięść ugrzęzła w kieszeni płaszcza. Nie miała już po prostu siły. Chwyciła za jego dłoń i opuściła ją.
- A co mam robić, jeśli nie patrzeć? - zamknęła oczy i przytuliła go mocno. - Zabraniasz mi robić rzeczy naturalne...
Cokolwiek by robił ona by go nie puściła.

Zacisnął powieki, zdenerwowany.
- Puść. Nie patrz na mnie. Nie chcę żebyś to wszystko widziała... - powiedział przez zaciśnięte zęby.
W następnej chwili jakiś lekarz złapał Hanę i odciągnął ją na bok, Rode został uderzony w tył głowy przez ochroniarza. Przytrzymali mu ręce z tyłu i zasłonili oczy opaską. Zaczął się szarpać z ochroną.
- Tylko ostrożnie! - pisnęła przerażona lekarka, która stała przy Hanie - On ma złamane żebra! Nie zróbcie mu...

Jeden z ochroniarzy został rzucony o ścianę.

Patrzyła na to wszystko z coraz bardziej rosnącym przerażeniem.

Oddaj... oddaj mi je!, znów i znów... po raz kolejny i kolejny...
Zaczęła coraz szybciej oddychać. Wyrwała się z rąk lekarza, który ją trzymał i z piskiem uniknęła ochroniarza rzuconego o ścianę.
- CHCESZ TEGO?! - krzyknęła niespełna rozumu. - CHCESZ ZABIJAĆ DLA CZEGOŚ TAKIEGO?! - wskazała z pretensją na miecz.
W pewnym momencie usłyszała w głowie okropny pisk, zasłoniła uszy i wybiegła z przerażoną miną ze szpitala.

*domek Hany

Nie dał żadnego znaku, który mógłby być odpowiedzią dla Hany. I tak by tego nie zrozumiała.
Uwolnił się i także wybiegł ze szpitala.

Weszła do środka. Skierowała się w stronę pierwszych lepszych drzwi gabinetu, zostawiając za sobą strumyczek krwi . Usiadła na jakimś łóżku. Wreszcie podszedł do niej lekarz i przyjrzał się jej ranie.

-Nie wygląda to najlepiej...

-Uhm....- trochę ciemniło jej się przed oczami, więc przysunęła się do stolika i oparła się głową o łokieć drugiej ręki.

Przyszedł w poszukiwaniu bandaży, żeby obwiązać sobie dłonie, kiedy zauważył Kaylę.
- O, co to? Może mogę pomóc? ^^ - uśmiechnął się po otokagowemu. Wziął bandaże i usiadł na stoliku.

Gwałtownie się wyprostowała i zamrugała oczami. Lekarz już robił porządek z jej ramieniem.

-Nie, nie trzeba A co się Tobie stało w dłonie, Otokage-sama?

- Nic szczególnego - uśmiechnął się, owijając dłonie bandażem - Nieco poniósł mnie gniew... poza moimi dłońmi ucierpiało jeszcze najbliższe drzewo ^^.
- A tobie co się stało? I kto przypłacił to życiem?

-Aha...

Spróbowała sobie wyobrazić Ishero siłującego się z drzewem. Cudem udało jej się nie wybuchnąć śmiechem.

-Co do mnie....Ostatnio w karczmie był pewien "rozbój". Sprowokowali go dziwni ludzie...Chociaż nie...To były jakieś stwory...Z medalionami na szyi...

Po ostatniej wypowiedzi zamyśliła się na chwilę. Potem kontynuowała.

-Dwóch z "nich" udało mi się pokonać...Reszta po prostu rozpłynęła się w powietrzu. Teraz sobie uświadomiłam, że nie wiem tak naprawdę, o co im chodziło...-przyznała zniesmaczona.

Lekarz użył jakiejś medycznej techniki na ranie, po czym obwiązał ściśle jej ramię bandażem i odszedł.

- Eh... to pewnie ci przeklęci Żniwiarze... - uznał - Wyglądem są bardzo podobni do ludzi, ale ponoć poszukują jakichś artefaktów. Ludzie, którzy takie posiadają dostają świra...
Przypomniał sobie o Rode. Westchnął ciężko.

Zauważyła jego reakcję, ale już nie chciała wnikać w szczegóły. Nie miała dziś na to sił.

-W takim razie póki ich nie znajdą będzie wojna....

Do pomieszczenia z powrotem wtargnął lekarz.

-A teraz pora, aby pacjentka wypoczęła. Może Pan być Kage, prezydentem czy Królową Francji, ale jestem zmuszony Pana wyprosić.

-Yyy....Eee....-mruknęła Kayla.

(sorry muszę spadać )

....

Zasnęła na łóżku.

[]

- Królową... Francji? - powtórzył zdezorientowany.
- Proszę wyjść!
- Tak, tak... ><

Wyszedł.

Pojawiła się przed szpitalem idąc pochylona dróżką.
- Nie wierzę... Że... Sama... Idę... Do szpitala - udało jej się wydyszeć.
Niestety po paru chwilach runęła na ziemię. Jakiś pracownik szpitala to zobaczył i krzyknął do kogoś, aby biegł po nosze.
Po paru sekundach przybiegło dwóch sanitariuszy, którzy ułożyli Aiko na nosze. Zabrali ją do środka.
Gdy byli w środku, przeznaczyli dla niej osobną salę.
- Jest poważnie ranna... Jak to się stało? Pozwoliliście jej uciec wcześniej i teraz macie za swoje! - krzyknął jakiś lekarz.
Ułożono ją na łóżku, aby powoli odzyskiwała przytomność.

przyszedł powoli jako dawca krwi dla Aiko Lekarze dowiedzieli się że Krew Khaina dopasowuje się do innych gdy juz dał krwi poszedł na salę dla Aiko
-Siema ..

(Nie potrzebuję twoje krwi xP)
Nie podnosiła się. Jej rany były na tyle poważne, że nie mogła wykonać najmniejszego ruchu. Lekarze bali się podejmować jakichkolwiek akcji ^^ Aiko otworzyła lekko oczy.
- Co ty tu...?

Ochroniarz wlazł i wyciągnął Khaine z sali
- Ona potrzebuje odpoczynku... - i wyprowadził Khaine ze szpitala.

Aiko spoczęła sobie swobodnie, mają nadzieje, że przeżyje.

(NMM)

Obudziła się, chwilę poleżała na łóżku wpatrzona w sufit. Próbowała sobie przypomnieć wczorajsze wydarzenia. Po przeanalizowaniu pewnych faktów i obejrzeniu zabandażowanej ręki, westchnęła i wstała. Przechadzając się po szpitalu, zobaczyła w okienku przy jakichś drzwiach leżącą Aiko. Zacisnęła pięści.

-No pięknie...Teraz nam się wioski posypią...

Zdenerwowana opuściła szpital.

gdy tylko ochroniarz chciał go dotknąć ten obrócił się do niego a z jego ramienia wypłynął miecz
-Spiepszaj z tąd albo pożałujesz
gdy tylko ochroniarz opuścił salę Khaine usiadł łózko obok czuwając

Otworzyła lekko oczy. Zobaczyła, że z ran nie cieknie już krew, a jej ciało jest dokładnie obandażowane. Na twarzy również nie miała najmniejszego śladu krwi. Podnosi się niepewnie spuszczając nogi w dół. Po chwil zastanowienia, spojrzała lekko na Khaine, po czym opuściła szpital. Znowu.

znikł z/t

Poajwiła się jeszcze przed Ish'em. Stanęła przed wejściem do szpitala i czekała.

Przyszedł, niosąc na plecach nieprzytomnego Rode'a. Wszedł do środka, zerknął tylko przelotnie na Hanę i położył brata na jakimś łóżku.
- Tu kończy się moja rola... - przyznał cicho - Wiesz Hana... liczę na ciebie.
Uśmiechnął się blado.

Weszła za nim i także się uśmiechnęła. Przytaknęła mu, jakby na pożegnanie i zawołała jednego z lekarzy, który od razu się nim zajął. Po wszystkich opatrunkach, zawołanych pielęgniarkach i innych potrzebnych "operacjach" na chłopaku pozwolił wejść dziewczynie do sali.
Ta, lekko uchyliła drzwi i weszła do środka, siadając na krzesle pzred jego łózkiem. Uśmiechnęła sie lekko, będąc pewna, że już mu nic nei zagraża... chyba. Przetarła oczy i wzięła głęboki oddech, czekając aż się obudzi...

Przez szybę zobaczył, że prawdopodobnie wszystko było już dobrze. Zniknął.

Po dluższym czasie leżenia bez ruchu, uniósł powieki. Zobaczył Hanę.
Odwrócił wzrok.

Spojrzała na niego, przez chwilę była nieco zdezorientowana.
- Ej... Wszystko już jest dobrze - usmiechnęła sie do niego ciepło, delikatnie łapiąc go za rękę.

- Nic nie jest dobrze... - powiedział cicho.
Zacisnął mocno dłoń. Nie spojrzał na nią.

- Nie powinieneś tak myśleć... - potarła jego dłoń, jakby na pocieszenie.
- Po czasie ci przejdzie i poczujesz sie lepiej, zobaczysz... - próbowała go jakoś przekonać.
- A poza tym, to jak sie czujesz?

- Przestań wszystko obracać w dobre... zawsze ja to robiłem - warknął ze złością. Wiedział, że była to prawda, ale za nic nie mógł sobie przypomnieć, jak mógł być tak wesołym i beztroskim człowiekiem.
- Jestem wściekły... Chęć mordu zniknęła nagle, ale... zabiłem 20 ludzi Oto. Straciłem Ronniego. Straciłem ciebie...
Patrzył w okno.

Spojrzała na niego, lekko przygryzając usta.
- Nie straciłeś mnie... ani Ronni'ego. - odparła po chwili namysłu. - Co do tych ludzi... - zawahała się. - Poradziliśmy sobie z nimi. Sytuacja wróciła częściowo do normy, tym już się nie martw. Ludzi z Oto i moich ludzi ożywiliśmy.
- Ja po prostu... staram sie myśleć optymistycznie, do tej pory dzieki temu żyję. Chce cię pocieszyć, to źle? - spytała cicho.

- Jak to ożywiliście ludzi Oto?! Nie lituj się nade mną!
Usiadł tak gwałtownie, że silny ból w piersi na krótką chwilę pozbawił go oddechu.

- Nie lituję sie nad tobą, Rode! - podniosła sie i zmusiła go, żeby się położył.
- Ożywiliśmy ich za pomocą takiego proszku... - nie chciała wspominać o Wal'u i ich przeszłym kontrakcie, wiedziała, że Rode się wpieni.
Usiadła z powrotem na krześle.

Odwrócił znów wzrok, ale nic nie odpowiedział. Jego palce zacisnęły się mocniej na dłoni dziewczyny.

- Słyszysz? Nie lituję się nad tobą... - obeszła łózko, kucając obok niego, w zasięgu jego wzroku.
- Nie lituję... - spojrzała na niego. - Gdybyś nie był dla mnie ważny, to już by mnie tu nie było... - uśmiechnęła sie do niego ciepło.

- Hana...
Przez chwilę jeszcze nie mógł na nią spojrzeć. Potem przemógł się, utkwił wzrok w jej oczach. Usiadł, wtulił się w nią mocno.
- Przepraszam... - wyrzucił tylko.

Wywnioskowała, że zrobienie pierwszego kroku z jej strony było dobrym rozwiązaniem. Uśmiechneła się z ulgą, kiedy sie do niej przytulił. Zrobiła to samo.
- Rozumiem i przyjmuję przeprosiny... - odparła z uśmiechem. - Ronni też się o ciebie martwi.

- Będę musiał z nim porozmawiać... - stwierdził, z twarzą ukrytą w jej włosach - Nie mów mu nic, dobrze? To wszystko jest strasznie głupie...

- Dobrze, nie powiem... - odchyliła się odrobinę, żeby spojrzeć na niego. - Ale wszystko juz jest dobrze, prawda? Jak się czujesz? - sptała z nutką troskliwości w głosie.

- Taaak... - uśmiechnął się z trudem, co nie wyszło zbyt przekonująco zważywszy dopiero co utracony artefakt - Czuję się dobrze. Tylko trochę boli mnie w klatce piersiowej... ale nie zwracaj na to uwagi.
Przez sekundkę pomacał się po połamanych żebrach, po czym znów się przytulił.

- To dobrze... Kamień spadł mi z serca, wiesz? - uśmiechnęła się szerzej.
- Cieszę się, że wszystko wraca do normy... To pocieszejące, wiesz? I... tak w ogóle to się cieszę, że cię widzę - zachichotała do niego.

- Ja się cieszę, że cię widzę... i nie mam przy tym ochoty cię zabić - powiedział bardzo cicho. Wiedział, że to mało sympatyczne wyznanie, więc ukrył znowu twarz, by na niego nie patrzyła.