Hale Władcy Podziemia

Lo'Ravi uśmiechnął się odrobinkę. Co prawda, ułamek sekundy później skrzywił się z bólu przez połamane żebra, ale nei było to już tak ważne jak ten uśmiech.
- Świetnie, że to zrozumiałaś. Jeśli możesz to pospiesz się, nim linia obrony przesunie się bardziej w tym kierunku.

- Oka - pomachała mu z bladym i nijakim uśmiechem - Sayonara i... do zobaczenia
Spopielała, sprzeciwiając się własnej woli.

- Ok.
Wziął głeboki oddech, podskoczył dwa razy i wyprowadził przed siebie kilka prostych jak rozgrzewający się przed walką bokser. Potem pognał z powrotem na pole bitwy.

Z tego co jej powiedział, mogła wywnioskować że przy pałacu najwięcej się dzieje. Tak więc udała się w mniej głośne miejsce, oddalone sporo od wcześniejszej lokalizacji.
Prawdopodobnie znalazła się w jakimś cichym i zapomnianym ogrodzie. Przysiadła na ławce i zaczęła się zastanawiać, co ona wgl tu robi

Po niebie przeleciał wielki ptak - a właściwie stworzenie ptakopodobne z błoniastymi skrzydłami. Krążyło przez moment, a potem pikowało w sercu toczącej się bitwy. Aiko doszły krzyki bólu.

W wejściu do ogrodu pojawiła się kobieta, była oczywiście Żniwiarzem.
- To dziwne, że jeszcze tu jesteś - odezwała się.

- E? - spojrzała na nieznajomą przez ramie - A my się znamy?

- Ty mnie nie znasz, ale tutaj prawie wszyscy znają twoje imię. Wybacz mi zuchwałość. Jestem Athali, akolita, uczennica mistrza Aidy.
Nie pozwoliła sobie podejść bliżej.
- Co tu robisz?

- Znają moje imię? Niby skąd? - przyglądała jej się uważnie - Ładne masz imię. Miło poznać.
- Żadna zuchwałość - przerzuciła nogi przez ławkę, aby siedzieć naprzeciwko niej.
Na chwilę spojrzała na jakieś drzewo, bo wydawało jej się, że takie gapienie się nie jest zbyt fajne ^^
- Siedzę i... myślę?

- Znamy imiona wszystkich ludzi, którzy nam pomagają. - uśmiechnęła się niewinnie - Dziękuję.
- Chodziło mi raczej o to, co robisz tu, w Podziemiu? Trwa bitwa a ty siedzisz sobie w ogrodzie.

- Ano siedzę, bo... - urwała, ponieważ nie miała żadnego wyjaśnienia. Jednak coś wymyśliła - Bo tylko tu jeszcze nikt się nie rozpierdziela. A ty? Czemu nie walczysz?

- Eh... nie rozumiesz mnie. Czemu nie zostałaś w swoim świecie, gdzie jesteś najbezpieczniejsza, a tutaj i tak nikt nie pozwoli ci walczyć?
Zwiesiła głowę.
- Nawet mnie nie pozwalają. Jestem tu, ponieważ mistrz Aida nie może wyczuć swojego feniksa. Zgłosiłam się, by go odnaleźć.

- Kh... - mruknęła -... - i oczywiście uniknęła odpowiedzi.
- Nie pozwalają, bo jesteś kobietą? - taka pierwsza myśl nasunęła jej się.
Chwilę się zastanowiła. Feniks Aidy... Tak, to ten, co dostarczał listy z Podziemia.
- Może pomóc Ci go szukać? - uniosła na nią wzrok.

- Nie pozwalają bo jestem uczennicą. Tylko uczennicą - westchnęła ciężko, po czym uśmiechnęła się niechętnie - W porządku. Możemy się rozejrzeć razem.
Weszła do ogrodów i wskazała ścieżkę.
- Mistrz poprosił, żebym szukała z dala od pola bitwy. Jeśli jest w tamtych okolicach to znajdą go inni.

- Oka - i udała się za nią.
Jak to faniks - musiał latać, więc szukała również na niebie.
- Od początku byłaś Żniwiarzem, tak? Nie byłaś człowiekiem i nie zmienili Cię w akolitę? -zapytała.
Rozglądała się po niebie w tę i wew tę, ale dostrzegała tylko nadchodzący mrok.

- Tak, od początku. Aaa... jak to się stało, że tu jesteś? Opowiesz mi?
Zagłębiła się wśród listowia wypatrując charakterystycznych ognistych piór.

Zapatrzyła się na zachodzące słońce, ale zaraz udało jej się odzyskać świadomość. Chwile milczała.
- Że niby tak od początku? - zastanowiła się - Prawdę mówiąc, nałożono na mnie iluzje i zostałam przywleczona tu siłą, ale... Nie narzekam. Właściwie... - nie wiedziała jak to ująć - bardzo mi się tu podoba Więc bez większych wstępów zostałam szpiegiem.

- Ale dlaczego ci się tu podoba? Raz z mistrzem byłyśmy u was - nagle jej głos stał się lekko rozmarzony - Widziałyśmy coś, co mistrz nazwał wodospadem. Woda płynęła w dół! To był niesamowity... taki piękny widok!
Weszła między dwa rozłożyste drzewa.

- Wodospad? O.O Piękny? - nic dziwnego, że ją to zdziwiło. Aiko miała takie atrakcje na co dzień. I właśnie dlatego dopiero po chwili zrozumiała Athali - Ano tak Ładny, majestatyczny... Może kiedyś pokaże Ci okoliczne miejsca, kiedyś...
Oprzytomniała.
- Dlaczego mi się tu podoba? Pewnie myślisz, że nie ma tu nic nadzwyczajnego. Ja tak sądzę o Ziemi. Wiesz czemu? - podążyła gdzieś dalej, ale tak, żeby dziewczyna ją jeszcze słyszała - Bo my mamy to na co dzień. A inne światy po prostu nas fascynują - postarała się odpowiedzieć jej to ogólnie, aczkolwiek tak, żeby zrozumiała.
Dostrzegła coś o kolorze płonącej czerwieni, gdzieś hen daleko na czubku drzewa oraz na tle zachodzącego słońca. Wskazała to palcem.
- Tego szukamy?

Wysłuchała jej uważnie i na końcu skwitowała jej słowa skinieniem głowy.
- Pewnie masz rację Ale muszę jeszcze dodać, że widziałam kilka osób na powierzchni. Ależ ci wasi faceci są ładni *__* [].

Spojrzała we wskazanym kierunku.
- No oczywiście - stanęła pod drzewem i wyciągnęła rękę w górę - Ranaran! Wracaj tu cholero!! ><

- Ta Prawdziwi przystojniacy, a w łbach pusto
Podążyła za nią. Po drodze zerwała jakiś ładny kwiatek. Założyła ręce do tyłu.
- No, to chyba misja wykonana - mrugnęła nieznacznie.

- Pusto?

- Nie zupełnie. Temu feniksowi trzeba przyznać jedno: charakterem bardzo przypomina swojego pana ==.
- No chodź!!

Feniks kłapnął dziobem i zrobił coś, co bardzo przypominało ziewnięcie.
- =='

- Tak, pusto. Mówi się tak, gdy... - trudno jej było to wszystko tłumaczyć - Mówi się tak o takich osobach, które... Nie umiem wytłumaczyć
- Może... pomóc? Tak się zastanawiam... Mogę tam po niego wskoczyć, tylko nigdy się nie zajmowałam faniksem
- A tak poza tym... Moje techniki działać tu nie będą, nie?

- Hmm... powiem szczerze, że nie wiem - odpowiedziała po krótkiej chwili - Zależy na jakiej zasadzie działają.
- Eh, skończyło się po dobroci.

- Aiiidaaaa!! Loki kazał zro...
Nim zdążyła dokończyć zdanie, feniks zatrzepotał panicznie skrzydłami i zleciał z drzewa.
- Zawsze działa x3

- O_O - wytrzeszcz oczu, gdy faniks zleciał - Jak brzmiało... całe zdanie?
Obróciła się wkoło Ot tak, dla zabawy.

- Oh, nikt już nie pamięta Od pewnego czasu działa sam początek .
Zaśmiała się i przytrzymała naburmuszonego feniksa.
- Ok, możemy wracać do mistrza

- Wracać? - powtórzyła - Um ^^ Bo wiesz... Oni chyba nie wiedzą, że ja tu jestem i wolałabym, żeby się nie dowiedzieli - przełknęła ciężko ślinę - Chyba mnie zabija...

- Oni może nie, ale mistrz Aida wie na pewno Gdyby chciał cię za to ukarać, pożałowałabyś przybycia kilka sekund po pojawieniu się tu.
Uśmiechnęła się.
- A reszta i tak walczy. Mistrz Aida na razie jedynie pełni rolę medyka, do bitwy dołączy tylko w ostateczności. To nasza największa broń .

- No to... dobrze
Rozglądnęła się wokoło.
- Tylko prowadź, bo totalnie nie wiem gdzie jesteśmy x__X'

- Ok.
Skierowała się ku wyjściu z ogrodów, po czym zakręciła w lewo korytarzem. Wokół nich widać było liczne zniszczenia, ale akolita zdawała się nie zwracać na to szczególnej uwagi.

Ruszyła dalej. Jednak ona zareagowała na zniszczenia.
- Myślisz, że Podziemie przetrwa tą 'apokalipsę'?
Wyciągnęła ręce zza siebie. Kwiatka podłożyła pod nos, wąchając go trochę.

- "Apokalipsa"? Ciekawe określenie.
- Nie mam pojęcia, czy to przetrwamy. Ale przyrównując nasze szanse... - zatrzymała się ze spuszczonym wzrokiem - Prawdę mówiąc, nie mamy żadnych szans. Równie trafne co "apokalipsa" byłoby słowo "eksterminacja". Te istoty nie bez przyczyny zostały uwięzione.
- Ale my się nie poddamy! Nawet mimo beznadziejności sytuacji nie zostawimy pana Lokiego

- Tak, tak to określił Ravi.
- No, nie za kolorowo... - uśmiech jej zbladł - Ale ważne, że walczycie, nie?
Podążała za nią, rozglądając się i oceniając zniszczenia.
- ...

- Ravi być może sprawia wrażenie idioty, ale zdarza mu się ująć sytuację w słowa lepiej niż innym.
- Nie przestaniemy walczyć.

Dotarli do właściwej komnaty. Dziewczyna zatrzymała się, potoczyła wzrokiem po pomieszczeniu i utkwiła go w fotelu, na którym leżał jasnowłosy mężczyzna.
- ==' Mistrzu... ogarnij się! ><

- Idioty? No czy ja wiem...
Zatrzymała się, gdy były już na miejscu.
Zajżała za Żniwiarza i dostrzegła bodajże Aide. Zachichotała.

Aida uniósł głowę i bardzo sennym i flejowatym ruchem poprawił roztrzepał sobie włosy. Ziewnął.
- Ooo, Ranaran
Feniks podleciał do mistrza ignorując rozjuszoną kobietę.
- A właśnie Aiko, co tam u ciebie? - zapytał.

- W porządku - wyszła z urycia i stanęła obok Athali - Ale u was chyba nie najlepiej... Auć - rozglądnęła się po pomieszczeniu niepewnie.
Jej... ile mnie tu czasu nie było...

- Nie wygląda to za dobrze, nie? - Aida rozejrzał się sennie po zrujnowanej komnacie. Pod ścianami leżało wielu odpoczywających rannych.
- Teraz odpierają kolejną falę wroga, więc jest trochę spokojniej, ale za chwilę znów będzie masakra.

- Ah, tak - przyjrzała się mu bacznie.
Zawsze gdy widziała Aidę, wydawał jej się taki znudzony i senny. Nawet teraz, w kryzysowej sytuacji.
- Ty chyba jeden nie masz mi za złe, że tu jestem ^^

- A powinienem?
Przez twarz maga przebiegł cień uśmiechu.
- Musisz zrozumieć, że taki był ostatni rozkaz Lokiego: utrzymać agentów z dala od tej sytuacji. Dodatkowo nasi młodzi gniewni zdążyli cię polubić i nie chcą by coś ci się stało.
- Ja natomiast nigdy nie byłem dobry w przestrzeganiu zasad. I rozumiem co czujesz.

- Zrozumiała dogłębnie słowa Aidy.
- Szkoda, że muszę być taka uparta - zaśmiała się cicho - W podejmowaniu nierozsądnych decyzji jestem po prostu mistrzynią x3
- Wiesz, nie spodziewałabym się tego po tobie - zażartowała - I cieszę się, że mnie rozumiesz

Rozglądnęła się jeszcze raz po pomieszczeniu. Wzrokiem błądziła po rannych, upewniając się, czy przypadkiem nie ma tu pewniej osoby.

Machnął dłonią lekceważąco.
- Spodziewałaś się, czy nie, to nie ma znaczenia. Nie ma powodu do radości, oto nadchodzą kolejni.

Skierował się w stronę drzwi, które dotąd miał za plecami. Wskazał kolejną falę chorych, na których czele pędził już Rance.
- Mi...!
- Rance! No nie... miałeś być medykiem polowym...
- Wiem mistrzu, ale doszedłem do wniusku, że tutaj bardzo przyda ci się moja pomoc.
- O-ooooo...

Do sali wlało się kilkadziesiąt rannych, często niosących siebie nawzajem. Lo'Ravi, sam z trudem trzymając się na nogach przez liczne obrażenia i połamane żebra, pomagał iść jakiemuś Gwardziście.
- O w morde - wyraz twarzy Aidy był nieodgadniony.

- Tak... ucichła trochę.
Założyła ręce do tyłu wraz z kwiatem. Zupełnie o nim zapomniała.
Gdy jednak zobaczyła Lo'Raviego, schowała się lekko za plecami Athali. Przecież kazał jej się wynosić, a ona zignorowała jego polecenie.

Aida podwinął rękawy - na marne, bo te natychmiast znowu mu się osunęły, ale zdawał się nie zwracać na to uwagi.
- Dobra, do dzieła - powiedział ze znużeniem - Athali, zostawiam ci tych mniej rannych, sam zajmę się beznadziejnymi przypadkami.

Akolita skinęła głową i pobiegła do rannych. Aida zwrócił się do Aiko.
- Byłbym wdzięczny, gdybyś pomogła tym w najgorszym stanie położyć się tam, gdzie leżą pozostali. Dzięki temu będzie mi łatwiej prawcować.
Powiedziawszy to, truchtem zbliżył się do jakiegoś nieprzytomnego wojownika.

Gdy Athali odeszła, Aiko została centralnie odkryta.
- v_v
- Hai.
Wypatrzyła z tłumu jednego z najbardziej niedysponowanych. Podbiegła do niego i ułożyła jego rękę na swoje ramiona tak, aby lepiej mu się szło. Zaczęła odprowadzać go pod ścianę, do innych rannych.

Rannych było coraz więcej. Podczas, gdy Rance i Athali zajęli się już leczeniem, Ravi odprowadził prowadzonego przez siebie Gwardzistę i zaczął się rozglądać za zajęciem.
- Mogę pomóc? - zawołał do Aidy - Też trochę potra...
- Odpocznij - zakomenderował mistrz - Poproszę cię o pomoc, jeżeli bardzo będę tego potrzebował.
- Nie ma mowy!
- Eh...

Ravi ruszył w kierunku rannych, by pomóc im się położyć. Spojrzał na Aiko, ale nie skomentował tego. Ukrywając własne rany zajął się leczeniem ran jakiegoś doświadczonego wojownika.

Nie trudno było ją przeoczyć w tym tłumie. Te blond włoski rzucały się w oczy z całą pewnością.
Gdy odprowadzała kolejnego rannego, spotkała się spojrzeniem z Lo'Ravim. Uśmiechnęła się jedynie kącikiem ust.

Wielu lżej rannych szybko zostało doprowadzonych do sprawności przez Athali i innych akolitów, ci w gorszym stanie byli leczeni przez Aide i Rance'a.
Wrota znów się otwarły i stanęła w nich grupka Gwardzistów - nieśli czterech kolegów, w tym Wala.
Ranni zostali ułożeni tam, gdzie pozostali.

Praktycznie wszyscy, co byli ciężko ranni zostali odprowadzeni. Teraz musieli czekać na pomoc medyków.
Aiko odgarnęła włosy za ucho, które całkowicie zasłonił jej oczy i nic nie widziała. Wstała, bo kucała przy jednym z rannych. Widok, jaki ujrzała nie był przyjemny. Zasłoniła lekko dłonią usta i milczała z jakiego takiego przerażenia.

Lo'Ravi zauważył przyjaciela i podbiegł do niego (na tyle szybko na ile pozwalały złamane żebra).
- Hej, żyjesz? - zapytał, zabierając się za leczenie.
- Taaaak . To nic szczególnego. Troszkę mnie pocieli, ale jak mnie uleczysz to wracam... - skrzywił się z bólu.
- Heh... nie byłbym tego taki pewien.

Mimowolnie, nie z własnej woli, zbliżyła się. Rzadko jej się to zdawało. Wywołane było to zazwyczaj czymś w rodzaju szoku.
- Nic wam nie jest? - zapytała wszystkich czterech Żniwiarzy, mimo, że znała tylko Wala.