Biuro Mistrza

Tutaj mieści się biuro Mistrza, gdzie znajdują się wszystkie papiery i dokumenty dotyczące Quincy. Kilka regałów, biblioteczka, biurko i sekretarzyk. Przytulnie, jak na biuro .

Przyszła pod swoje biuro. Wyjęła klucz, otworzyła drzwi i weszła do środka. Pomieszczenie było zadbane. Segregatory leżały starannie poukładane na regałach, papiery poskładane do podpisanych teczek, a książki były na swoich miejscach w biblioteczce. Hana zdjęła płaszcz, powiesiła go na wieszaku i westchnęła.
- No, Hana weż się w garść i znajdź sposób na dostanie się do tego cholernego Podziemia - mruknęła do siebie wsadzając kluczyk do małej szafki, w której trzymała Księgi. Wzięła jedną i zaczęła ją wertować, wygodnie siadając przy biurku.

Pojawił się w wejściu, dyskretnie otworzył drzwi. Oparty o framugę uśmiechnął się łobuzersko.
- Cześć koteczku Przepraszam, że to trwało tak długo...

Schylała się po ołówek, bo właśnie znalazła coś ciekawego. Usłyszała nagle glos. Uderzyła się o biurko i wstała nagle. Lewą dłonią złapała się za bolące miejsce...
- Ja... - wytrzeszczyła oczy, przełykając głośno slinę. Odruchowo cofnęła się o krok.

Jej wyraz twarzy upewnił go we wszystkim. Posmutniał.
- Przepraszam. Jestem tu, naprawdę. Nie masz do czynienia z żywym trupem, ani żadną iluzją. To jestem prawdziwy ja.
Uśmiechnął się gorzko.

Zwariowałam..., pomyślała, mrugając oczami.
Nie mogła wydusić z siebie ani jednego słowa. Z wielkimi, teraz juz szklistymi, oczami patrzyła na niego z coraz bardziej rosnącym przekonaniem, że śni... Cofnęła się jeszcze do okna, żeby się oprzeć, zemdliło ją.
- Nie wierzę... - mruknęła.

Zauważył, że źle się przez niego poczuła. Chciał do niej podejść, przytulić ją mocno, ale po chwili doszedł do wniosku, że nie miałoby to sensu. Odepchnchnął się od framugi, cofnął o krok.
- Więc... ja chyba nie powinienem niszczyć tego, co sobie odbudowałaś - wyszeptał - Dowidzenia.
Odwrócił się niechętnie i wyszedł z pomieszczenia.

W tej chwili poczuła się jeszcze gorzej. Podbiegła do drzwi i w ostatnim momencie chwyciła go za rękaw.
- Nie... nie rób mi tego znowu... - powiedziała drżącym głosem. Nie mogła wytrzymać i płakała... Chwyciła go pewniej, za rękę.

Zatrzymał się, ale widząc jej rozżalenie i płacz poczuł się jak ostatni drań. Pokręcił głową.
- Nie powinienem był wracać - uznał - Nie chcę, żeby cię to bolało. Puść.

- Bolało mnie bardziej, kiedy się dowiedziałam, że zginąłeś... - złapała go jeszcze mocniej. - Nie puszczę cię... - grzywka opadła jej na oczy. Drugą ręką też go złapała.

- W takim razie czegoś tu nie rozumiem. Dlaczego płaczesz?
Uniósł jedną dłoń i ostrożnie otarł łzę z jej policzka. Wpatrywał sie w nią ponuro.

- Bo się cieszę... - pociągnęła nosem jeszcze raz i uśmiechęła sie blado, podnosząc głowę. puściła jego ręce i wtuliła się w niego mocno.

- W porządku...
Objął ją mocno, jakby chciał ją przed czymś ochronić. Oparł się plecami o ścianę.

Zamknęła lekko oczy. Czuła się tak, jakby kamień spadł jej z serca. Narodziła się w niej nadzieja na lepsze jutro...
- Ale wszystko juz będzie dobrze, prawda? - spytała po cichu, prawie że szeptem.
Splotła ręce z tyłu, jeszcze bardziej się w niego tuląc.

Słysząc jej pytanie automatycznie pomyślał o znakach na swojej klatce piersiowej. Uśmiechnął się półgębkiem.
- Zrobię wszystko, żeby było dobrze - powiedział cicho.
Pocałował ją w czoło.

Uśmiechnęła się. Odchyliła się lekko.
- Bałam sie, że będziesz gorzej wyglądał... - mruknęła niepewnie, patrząc mu w oczy. Cieszyła się, że wreszcie może to zrobić...

- Pewnie sądziłaś, że będę zielony, zmasakrowany i na pół gnijący, co? Przyznaj się.
Zaśmiał się lekko i też spojrzał jej w oczy. Podprowadził ją do jakiegoś fotela, na którym usiadł i posadził ją sobie na kolanach.
- Ale wiesz... to brzmi tak, jakbyś ty wciąż wierzyła, że ja żyję. Oczywiście, to się sprawdziło, ale sądziłem, że tu już wszyscy o mnie zapomnieli.

- No, zielony może nie, ale z tym drugim mnie przejrzałeś - zachichotała cicho.
Po chwili siedziała u niego na kolanach.
- No bo... - zawahała się. - Nie chciałam porzucać tej iskierki nadziei. Naprawdę nie chciałam, żebyś zginął... A wiem, że tak łatwo byś się nie poddał, to właśnie było trochę pocieszające. Może po pewnym czasie po prostu z głupoty sobie to wmawiałam, ale jednak wciąż wierzyłam... - oparła się o fotel, otaczając jego szyję jedną ręką.
- Myślę, że nie zapomnieli... mimo wszystko... - stwierdziła po chwili, układając głowę na jego ramieniu.

- Jeszcze niedawno nagadałbym ci na temat niepotrzebnego przywiązywania się do ludzi - powiedział cicho - Ale teraz musiałbym nagadać również i sobie, i to porządnie. Bo wiesz... bardzo za tobą tęskniłem.
Wtulił twarz w jej włosy.

Zachichotała.
- Przywiązywanie się do ludzi nie jest takie straszne... - odzyskiwała swój dawny humor i jednocześnie poczucie własnej wartości powracało do normy.
- Założyłabym się, że ja za tobą bardziej - lekki uśmiech nie znikał z jej twarzy.

- Ale naprawdę wolni ludzie to ci, którzy nie posiadają żadnych więzi, trzymających w jednym miejscu. Ty stałaś się moją więzią.
Objął ją łagodnie i zaczął delikatnie całować jej szyję.

Według niej trochę dziwnie to zabrzmiało, ale ominęła to, lekko marszcząc brwi i przygryzając wargę. Może była zbyt zmęczona, żeby o czymkolwiek innym myśleć... Nie przeszkadzały jej jego pocałunki.
- A... gdzie ty w ogóle byłeś? - spytała po chwili ciszy.

Przestał ją całować, ale nie oderwał warg od skóry na jej szyi. Uniósł lekko powieki.
- Bardzo ci zależy, żebym odpowiedział? - zapytał szeptem. Choć zdawał sobie sprawę z tego, że to pytanie musiało paść prędzej czy później, nie uśmiechało mu się to.

Spojrzała na niego.
- Jeśli nie chcesz, nie musisz... Tak tylko zapytałam... - mruknęła. Opuściła dłoń po jego ręce, aż w końcu natknęła się na branzoletkę.
- Nie zgubiłeś jej... - uśmiechnęła się. - Ciągle ja nosisz...

- Dziękuję - powiedział.
Również zerknął na bransoletkę i uśmiechnął się. Coś mu to uświadomiło.
- Nie... tak nie może być, muszę być wobec ciebie fair - wziął głęboki oddech, jakby szykował sie do przełknięcia czegoś wyjątkowo paskudnego - No więc... byłem w krainie umarłych. Zostałem zabity, lecz nim zabrano mnie do Soul Society, spotkałem Żniwiarza... zapytał mnie, czy chcę pokonać tych, którzy zabili mnie i innych, by więcej nie zabijali. Zgodziłem się...
Urwał, mając nadzieję, że sama się domyśli reszty. Bał się jej spojrzeć w oczy, ale nie przytulał się już do niej.

Wysłuchała opowiadania do końca.
- Co? Ty... - przeanalizowała to sobie jeszcze raz. - Jesteś z nimi w zmowie, tak? - zapatrzyła się ślepo w jeden punkt na ścianie, po chwili zwróciła wzrok na Rode'a.
Usiadła na jego kolanach, naprzeciwko niego.
- A tak dokładniej? teraz to już wolę wiedzieć...

- Noo... tak jakby... Powiedzieli, że ludzie zostali zabici przez Rebeliantów. Zgodziłem się pomóc im zakończyć ten bezsensowny spór...
Odwrócił wzrok.

- Skoro tak... i skoro tamten Żniwiarz cię "ożywił", to nie mogę mieć nic przeciwko... - przyznała.
Obiecała sobie, że Żniwiarze nie będą przyjaciółmi Quincy, ale przecież on nim nie był...
- No ej... - ujęła go delikatnie za policzki i uśmiechnęła się łagodnie. - Chyba ważniejsze jest to, że żyjesz

- Tak, ale... honor też jest ważny. A ja sobie swój nieco splamiłem.
Przytrzymał jej dłonie, westchnął głośno i opadł na oparcie fotela.
- Więc... cieszysz się, że wróciłem...?

- Z honorem sie zgodzę, mój też bardzo często cierpiał... - szepnęła.
- Cieszę się bardziej niż na to wyglądam... uwierz - powiedziała i pocałowała go lekko.

Nie powiedział już nic, oparty wygodnie i mają dziewczyne nad sobą przyciągnął ją bliżej, całując delikatnie.

Całowała go dalej, gdy w głowie jej się zakręciło. Znowu... Zmrużyła bardziej oczy, opierając się o oparcie fotela. Po chwili czuła juz się normalnie, ale musiała na chwilę przystanąć, żeby złapać oddech. Usiadła normalnie.

- Co jest? - zapytał zaniepokojony. Martwił się, że mogło jej coś dolegać, ale z drugiej strony nie zdziwiłby się, gdyby to była jego wina.
Przyglądał jej się w każdej chwili gotów przytrzymać.

- W głowie mi się zakręciło - mrugnęła jeszcze kilka razy. - Od pewnego czasu tak mam, nie wiem dlaczego...
Skuliła kolana, kładąc je na fotelu, przełknęła ślinę.
- Tak teraz pomyślałam... Byłeś w Podziemiu? - spytała niepewnie.

Zbladł bardziej, na jego twarzy nie było już ani cienia uśmiechu. Wstał, ułożył Hanę wygodnie na kanapie, a sam odszedł daleko i przysiadł na parapecie.
- Byłem.

Zmarszczyła brwi, kiedy została przeniesiona na kanapę. Przez głowę przeleciała jej dziwna myśl, ale chwilę potem od razu ja odrzuciła. Skuliła nogi i oplotła je rękoma.
- Boisz się mi o tym powiedzieć? - spytała cicho.

- Wiem, co Żniwiarze zrobili z ludźmi tutaj... a raczej, co ludziom wydaje się, że oni zrobili - powiedział - Boję się... ale nie tego, o czym myślisz. Boję się, że zaczniesz mną gardzić. Zresztą... dobrze byś zrobiła.

- Tylko tak nie myśl, nie gardziłabym tobą... - powiedziała. - Nie potrafiłabym tego robić. Gardzę tylko wrogami, a ty nim na pewno nie jesteś... i nie będziesz.
Odwróciła głowę w stronę okna przy drzwiach, słysząc wyraźne obijanie sie kropel deszczu o parapet.
- Pada... - podsunęła.

- Jedyna rzecz, której możesz być pewna to to, że nic nie jest nigdy pewne - powiedział cicho - Nie mów nigdy takich rzeczy, bo potem możesz ich żałować.

- Nie będę... - mruknęła i odwróciła wzrok w stronę biblioteczki.
- Chyba, że mam żałować tego, że cię pokochałam... - uśmiechnęła się lekko.

Kiedy to powiedziała, poczuł się lepiej. Uśmiechnął się.
- Kiedyś możesz żałować

Zaśmiała się cicho.
- Tak, chyba zaraz będę - wzięła z kanapy małą, bordową poduszkę i rzuciła go nią.

- Tak szybko? Najwyraźniej się przeliczyłem
Zniknął i pojawił się za jej plecami. Pacnął ją poduszką, którą złapał sekundę wcześniej.

Nogi ześlizgnęły jej sie po kanapie. Udało jej się złapać poduszkę.
- A jednak chcesz się bić, co? - spytała zadziornym, nieco rozbawionym tonem.
Może od unoszącego się w biurze zapachu róż, starego papieru i lekkiej stęchlizny kręciło jej sie w głowie. Coraz częściej tu przesiadywała...

- Nie chcę cię bić ewentualnie troszkę podrażnić.
Pojawił się w drugiej części biura rozparty wygodnie w fotelu.

- Podrażnić? - zaśmiała się i przetarła oczy, ziewając lekko.
Ułożyła poduszkę wygodnie na kolanach, ale po chwili zrezygnowała i wstała z kanapy. Podeszła do okna i uchyliła je trochę. I tak w pokoju panował wystarczający zaduch.
- Lubisz wiosnę? - odwróciła się w jego stronę, siadając na szerokim parapecie.

- Lubię - potwierdział - Ale preferuję klimat zimowy
Podążał za nią wzrokiem spod półprzymkniętych powiek. Był trochę senny.

Spojrzała na niego ze zmarszczonymi brwiami.
- Może chodź o domu, co? Widać, że jesteś zmęczony, prześpisz się. - zaproponowała, podchodząc i pochylając się nad nim.
- I tak już nikt nie przyjdzie, więc zamknę biuro. - uśmiechneła się.

- Do domu... - dziwnie to zabrzmiało, ale wiedział, co Hanabi miała na myśli: swoje mieszkanie - W porządku
Wstał z fotela i pocałował ją delikatnie w czoło.

- Nie ucieknę ci... - odpowiedziała na jego pocałunek, śmiejąc sie lekko. Podeszła do Księgi i zamknęła ją, przecież i tak nic na razie nie znalazła... i raczej nie znajdzie.
- Więc... panowie przodem - wyszczerzyłą się na tyle, na ile zmęczenie jej pozwalało i podeszła do drzwi, otwierając je na ościerz. Uśmiechnęła się zawadiacko.