Gorące źródła

Postawił Aiko na ziemi, ale wciąż trzymał dłoń na jej ramieniu. Przyglądał się walce, gotowy w każdej chwili zadziałać.

Zakołysała się lekko na boki. Jedyne co było w jej głowie to dobro wioski.
- Wybacz... ^^ - wciąż wracała do tamtego wydarzenia.

Okręciła miecz w dół, żeby nie odrzuciło go do tyłu. Przez uderzenia w boki, skuliła się nie mając innego wyjścia, potem jednak zmobilizowała się i kopnęła Logosa w klatkę piersiową. Gdy upadł na plecy, stanęła nad nim ze stopą opartą na jego klatce piersiowej i czubkiem miecza przyciśniętym do jego szyi na tyle mocno, że popłynęła stróżka krwi. Przesunęła delikatnie mieczem, rozcinając skórę. Każdy najlżejszy ruch miał skończyć się jego śmiercią.

Zacisnoł palce na tonfach, ale nimi nie ruszył, wiedział czym to sie skończy jeśli ruszy.
Patrzy Jej w oczy, prubuje coś powiedzieć, ale czuje że najmniejszy ruch strun głosowych skończy sie śmiercią.

- Cholera jasna...
Zabrał rękę z ramienia Aiko i puścił się bezszelestnym truchtem ku plecom Shial. Wiedział, że musi zachować spokój i myśleć rozsądnie, ale wiedział, że wolałby leżeć teraz na miejscu Logosa niż na to patrzeć.

popatrzała na Ishero.
- Nie jestem w stanie nic zrobić... - po tych słowach zniknęła z zamkniętymi oczami.

Nie zawahała się już ani przez moment.
Bez żadnych skrupułów cofnęła ostrze, ale znów tak szybko, że nie miał czasu zareagować, oparła je na jego klatce piersiowej.
- Dobranoc... - wyszeptała.
Wiedziała, że Ishero był tuż za nią.

Wbiła miecz w klatkę piersiową Logosa, przebijając prawe płuco. Wyszarpnęła ostrze i wbiła je ponownie, tuż obok, patrząc na jego twarz.

Po pierwszym przebiciu puścił tonfy i odruchowo zacisnoł bezwładne już dłonie na ostrzu.
Wciąż ma utkwiony pusty wzrok w Shial.

- Nie!
Dobiegł do Shial, wyszarpnął miecz z jej ręki, zerwał także naszyjnik z szyi. Zamierzał od razu zabrać się za leczenie Logosa, ale o dziwo, przerwany łańcuszek zaczął wić się wokół jego przedramienia. W okolicach łokcia wbił się pod skórę.
Syknął z bólu, mając zawroty głowy opadł na kolana. Nie był w stanie się ruszyć.

Wpatrywała się w twarz Logosa z dziwną satysfakcją, dopóki Ishero nie odepchnął jej i nie zerwał naszyjnika. Wraz z tym ostatnim, cała świadomość jakby wbiła się jej w głowę niczym ciężki młot. Natychmiast przypomniała sobie gdzie jest i co robi... i co się właśnie stało.

Spojrzała zrozpaczona na Ishero, potem na Logosa. Zaczęła kręcić gwałtownie głową.
- Nie... proszę, nie... - wyszeptała zrozpaczona.
Przyklęknęła przy nim szybko i poklepała po policzku.
- Błagam...

Pewnie powiedziałby coś w stylu: "Już po wszystkim", gdyby nie to, że nie był świadom, tego co się wokół niego działo. Zgięty mocno w pół, z rękami przyciśniętymi do brzucha liczył w myślach sekundy.
W końcu stało się to nie do zniesienia. Zerwał się na nogi i zniknął.

Przarażona i rozgoryczona zniknęła razem z Logosem.

Pojawił się na krawędzi jednego ze źródełek oparty o jakąś skałę, wyciągnął z torby rolkę bandaża, którą ukradł ze szpitala i zastanowił się w jaki sposób jedną ręką owinąć sobie lewe przedramię.
- No nie... To nie realne Żebym chociaż był praworęczny....

Wyskoczyła z jakichś krzaczorów

-Może pomóc?

W drodze do niego, wyrywała z siebie listki, igły, inne śmieci...

Uniósł wzrok i uśmiechnął się lekko widząc, kto go odwiedził.
- Jeżeli mogłabyś Już rozważałem zrobienie kobie kagebunshina.
Wyszczerzył się.

Wyobraziła sobie stado Isherków w gorących źrodłach.

-A wiesz...To nie byłby taki zły pomysł

Na szczęście zamiast pieprzyć dalej głupoty, zaczęła go owijać bandażem.

-Jak źle lub boli to krzycz. Medyk ze mnie średni na jeża

Nagle ściągnęła trochę bandaż w dół i uwidoczniła jego tatuaż.

-Eee...Co to jest?

Wlepiła wzrok w znak.

Przyglądał jej się z uśmiechem, ale kiedy zadała pytanie spuścił wzrok na lewe przedramię. Był tak przyzwyczajony do tatuażu, że niemal o nim zapomniał.
- Ah, to... to jest mój znak klanowy - uśmiechnął się znowu - Ale robiono go jedynie mężczyznom, bo według tradycji, delikatnej skóry kobiety nie powinno się szpecić znakami.

-Eee tam delikatnej skóry. Ja mam skórę lepszą niż niejeden ogier....znaczy się facet

Przyglądała się długo znakowi, po czym spojrzała w oczy Ishero.

-Ale nie boli Cię ten tatuaż, prawda? Bo wiesz...różnie to bywa. Czasami jak klątwa.

Zerknęła na bandaż, a potem jeszcze raz w oczy Isherka.

Pokręcił głową.
- Nie, nie boli. Ale czasem pojawia się w koszmarach. Bo wiesz... nienawidzę mojej rodziny Jakieś dwa lata temu jeszcze bardziej utwierdziłem się w przekonaniu, że do nich nie pasuję... ale jeżeli się nie mylę, to tego nie pamiętasz, prawda?
Nie bardzo był pewny, czy powinno go to smucić, czy raczej cieszyć.

-Eee...

Znowu to dziwne uczucie. Uczucie pustki i nieobecności...

-Ale czekaj....Przecież masz brata...-imienia na pewno nie powie, ale próbuje ratować sytuację - I dobrze z nim żyjesz!

Drgnął gwałtownie, uśmiech na krótki moment zupełnie znikł z jego twarzy, ale potem z wysiłkiem przywołał go z powrotem. Starał się nie patrzeć Kayli w oczy.
- To Rode namówił mnie, żebyśmy uciekli od nich wszystkich, odeszliśmy razem - powiedział dziwnym tonem - Zginął na wojnie jakiś tydzień temu Został zabity przez Żniwiarzy-rebeliantów.

Trochę odsunęła się od niego, zniesmaczona własną wpadką. Również odwróciła wzrok.

-Przykro mi...

Westchnęła.

-I ogólnie przepraszam za moje zachowanie. Często jestem jakaś rozkojarzona. Boję się, żeby to się nie odbiło na mojej "pracy"

-A ci Żniwiarze to już w ogóle porażka

- Nie przejmuj się tym - uśmiechał się wciąż blado - Dla niego zawsze ważne było, żeby zginąć broniąc innych. Udało mu się to Więc jest w porządku.

- Nie musisz za nic przepraszać. Każdy ma gorsze dni.
Wykrzywił pogardliwie wargi oglądając głębokie krwawe bruzdy po łańcuszku na lewym przedramieniu.

-Tak, to niezwykle szlachetne- przyznała- Musisz być bardzo dumny z niego. Ja swojej rodziny w ogóle nie pamiętam

Dokończyła nakładanie opatrunku.

-Gotowe. Widzę, że i sam bardzo się poświęciłeś. Czy jest jakaś szansa, że Żniwiarze wreszcie dadzą nam spokój?

- Tak, niezwykle szlachetne... - zgodził się z nią, pozbawionym emocji pomrukiem.

Przyjrzał się bandażowi, uniósł nieco rękę, zacisnął pięść i znów rozprostował palce.
- Dzięki. Nie miałem ochoty bawić się z kagebunshinami. Nie bardzo lubię na siebie patrzeć.

- Może, kiedyś... chociaż wydaje mi się, że Żniwiarze nic do nas nie mają. Za to ci rebelianci robią wszystko, żeby nas rozwalić.

Po zdaniu "Nie bardzo lubię na siebie patrzeć." aż podskoczyła.

-No nie!!!!!!!! Jest Pan....jesteś najlepszym Kage, jakiego można sobie wymarzyć

Przytuliła się do niego z całej siły bez żadnego skrępowania Wrócił jej humor. Dziwna dziewczynka

-Eee, chrzanić rebeliantów, poradzimy A kiedy będę mogła tą swoją misję wykonać?

Drgnął, kiedy go przytuliła. Nie bardzo wiedział, co powinien myśleć, ale w porę uświadomił sobie, że na pewno nie było to to, o czym chciałby. Wziął głęboki oddech i wymusił zwyczajną beztroskę.
- No, no Bez czułości - poklepał ją po plecach - I nie sądzę, żebym bym takim znowu najlepszym Kage, skoro już tyle razy udało mi się wciągnąć wioskę w niezłe bagno .

- Misję możemy załatwić jutro, jeśli chcesz. Wybacz, nie spodziewałem się, że dzisiaj cię spotkam

-Bagno czasem może być fajne Przynajmniej nie jesteśmy nudni jak KO-NO-HA!

-Ok, postaram się za bardzo nie oddalać od wioski, żeby być na każde zawołanie . Dobranoc, In'nari-sama

Zasalutowała i zniknęła.

- Hehe. Oni są przynajmniej bezpieczniejsi - uśmiechnął się blado - Dobranoc.
Również zniknął.

Przyszła, zrzuciła co niepotrzebne, owinęła się tuniką i wlazła do wody/
- Ichiiii, ale cieeeepłyyy dziś dzieeeeń x3 - wymruczała zadowolona, gdyż lubowała się w wyższych temperaturach.
Pełen relaks...

Przechodził sobie właśnie nieopodal. Potargane włosy zwiastowały bezsenność, a flejowaty krok... praktycznie to samo . Zauważył koleżankę.
- Łooo, faktycznie piękny dziś dzień - wyszczerzył się i przystanął obok drzewka.

Słysząc głos otworzyła oczy i uniosła wzrok.
- Ooo, siemanko Gin . A dlaczegóż to taki piękny według ciebie?
Uśmiechnęła się.

- To my się znamy? - przyjrzał jej się bardziej. - Jakaś znajoma twarz, aczkolwiek włosy takie jakieś... białe. - skwitował.
- Czyżby Haichi? - zdziwił się. - Hmm... czemuż piękny? Nie przyznam się .

- Hm, no tak
Odgarnęła za ucho kosmyk włosów, które zbielały jej w sposób nienaturalny całkiem niedawno. Nie było to nawet farbowanie.
- Owszem, Haichi - uśmiechnęła się - I przyznaj się. Ostatnio nauczyłyśmy się bić chłopaków

- Mam się bać? - zaśmiał się głośno. - Coś ty... No, dzionek piękny, gdyż... - zastanowił jak najlepiej ubrać to w słowa. - Jest wolny, jest wiosna i ogólnie jest ciepło

- Do tego bałeś się przyznać? - zaśmiała się i wskazała miejsce obok siebie - Choć do wody .
- Ale faktycznie jest tak przyjeeeemnie - uśmiechała się wciąż.

- Tak, do tego - zaśmiał się.
Przeciągnął się swoim kocim sposobem, ziewnął i podrapał po głowie.
- Czy ja wiem... nie lubie ciepłych źródełek, no ale... - zdjął zbędne fatałaszki i zwlazł do wody. Oparł sie wygodnie.
- Przyjeeeemnie - przeciągnął jak ona.

Uśmiechnęła sie błogo, złożyła ręce na brzeżku i oparła na nich głowę przymykając powieki.
- Już nam się sprzykrzyła tak zima. Dobrze, że idzie do lata - rozmarzony ton.
- A co ciekawego powiesz? Gdzieś się szlajał znowu?

Przyszedł niezbyt szybkim krokiem z, jak zawsze, dumnie uniesioną głową i niezbyt przyjaźnie wyglądającymi oczyma skierowanymi przed siebie. I jak zawsze, oczywiście ręce miał schowane w kieszeniach. W uszach miał słuchawki od schowanego za ubraniem odtwarzacza mp4. Kiwał lekko głową w rytm muzyki. Gdy doszedł do obecnych, ze standardowym i nieco monotonicznym spokojem w głosie rzekł na powitanie:
-Ohayo...
Po wypowiedzeniu tego niemal magicznego słowa, nie wchodził do wody, a oparł się o drzewo.

- Gdzie żem się szlajał? To tu, to tam Takie życie samotnika... - odparł, spostrzegając nowego.
- Yo

Otworzyła oczy, spojrzała na nieznajomego.
- Siemano - przywitała go, nieprzekonana.
- To tu, to tam... brzmisz nam jak... albo nie, nie ważne
- Patrz! Motylek!
Wskazała kolorowego owada.
- x3

Wzrokiem podążył za motylem. Naprawdę symetrycznym motylem. Uśmiechnął się lekko
-Perfekcyjnie symetryczny... Wspaniałe stworzenie...- powiedział i westchnął przez... wzruszenie? W każdym razie spojrzał na niebo. Powoli się ściemniało. To była ulubiona pora dnia Vizarda. Kontem oka jednak rzucił spojrzenie temu, kogo nie znał.
-A tak nawiasem, jestem Death the Kid...

- Brzmię jak...? - zdziwił się... po raz kolejny .
- Jest za gruby na motyla, toż to osa >D - zadziorny ton.

Spojrzał na chłopaka.
- Sakata Gintoki - przedstawił się.

[]

Za nic nie mogła sobie przypomnieć, czy znała już przybysza. Ostatnio nie miała głowy do zawierania znajomości.
- Raven - również się przedstawiła.

- Czyś ty zgłupiał? Niebieska osa?

<zw...>

- Jak widać, niebsiekie też sie zdarzają. Nie widzę w nim/niej nic motyolowego - patrzył na motylka, który zleciał na jego palec.
- He? - potrząsał palcem, ale motyelk nie zlatywał. - >_< Cholera, wścibskie te motyle No, wybaczcie, muszę lecieć. - oddał motyla Ichi. - Ja ne
Wyszedł z wody, przebrał się i zniknął.

- Narka... - pożegnała go i spojrzała na motyla - No motyl, no
Odprężała się dalej.

Przyszła, nachyliła się nad Ichi.
- O, osa! x] - zawołała radośnie. W ostatnich dniach polepszało się jej.

- No ej! Toż to motylek jest! >< - zbulwersowała się i pokazała Aiko język.
Owad najwyraźniej także się oburzył, bo odleciał.

Przymróżyła lekko oczy.
- Ale... Taki jakiś dziwny strasznie - spostrzegła.
- A tak nawiasem, ohayo Haichi-danna - przywitała się.
Usiadła obok niej.