Kawalerka Ichi

( nie wszystko, mnie tam ni ma ^^ )

Weszła do środka, cisnęła płaszcz na łóżko i od razu poszła do łazienki. Przygotowała sobie ręcznik, szlafrok i świeży bandaż, zrzuciła to, co niepotrzebne i weszła pod prysznic. W pierwszym momencie poczuła silny ból w boku, gdy ciepła woda zetknęła się z raną, potem obóciła się szybko i zajęła się relaksem.

Pojawiam sie we w chałupce
Wchodze do łazienki i biore najbliższy szampon, powoli zbliżam sie z szamponem.
<muzyka ze szczęk >
Mój cień sie powiększa na kabinie prysznica, muzyka narasta...

Wyczuła obecność szefa. Powstrzymała westchnienie, żeby się nie zdradzić .
Za plecami Okasia wyrosła wysoka ściana śniegu x3.

Otwieram z trzaskiem drzwi do prysznica - Przechodziłem obok i pomyślałem że wymyje Ci ple.... Co tu robi orgomna ściana śniegu? o.O

- Szlag! - zaśmiała się głośno, już owinięta kotarą.
Ściany już nie było.
- Jaki śnieg?

- Jaka kotara?
Postanowiłem pójść dalej tym tokiem abstrakcji, niniejszym zniknołem kotarke Ichi <3

- Ojooooj
Nagle przed oczami Okasia zrobiło się czarno, gdy było normalnie, Ichi stała już dalej owinięta szczelnie ręczniczkiem. Wyciskała wode z włosów.
- Sory.

- Nie przepraszaj ^^' jestem wystarczająco przewidujący żeby nie wejść tu bez zabezpieczenia :3
Oślepiona postać znika w kłębach dymu

Siedze sobie na ... pralce ^^

- Rana na boku nadal krwawi, co? - zmartwiony ton, spuszczam wzrok

Zerknęła na niego bez najmniejszego zaskoczenia, spojrzała na ręcznik w miejscu rany. Nie przesadzajmy - wcale nie było takiego krwotoku, żeby od razu pojawiła się plama - mimo to nie obyło się bez kilku kropel.
- No cóż... - uśmiechnęła sie niewinnie - Podasz nam bandaż?
Wskazała rolkę na pralce obok niego.

- Pomimo tego że podglądanie Ciebie pod prysznicem jest dobrym powodem mojej wizyty, to przeszkodziłem Ci w tym właśnie dlatego że sie o Ciebie martwie. - Złaże z pralki, biore bandaża, podchodze z Nim do Ichi

- Chcesz sie sama obandażyć, czy mam to zrobić za Ciebie?

- Nie musisz się martwić - uśmiechnęła się niewinnie - Nie pierwszy raz jesteśmy ranne
Powstrzymała się przed potarganiem mu włosów, bo rzeczywiście wyglądał na zmartwionego.

- Możesz pomóc.
Odsłoniła ranę upewniając się, że ręcznik niczego nie odsłaniał.

Przykładam bandaż do rany i zatrzymuje sie...
- Ym... Tylko zdajesz sobie sprawe że musze Cie tym owinąć? ^^' - głupia mina - Inaczej opatrunek poprostu spadnie... Poza tym jeśli to bedzie sam bandaż do nasiąknie krwią która skrzepnie i ściągając go zrobisz sobie rane na nowo...
Niewiele więcej mówiąc odkładam bandaż i szukam w apteczce jakiejś gazy i maści.

- Hmm, masz rację ^^ Nie pomyślałyśmy o tym.
Poprawiła ręcznik i przeszła do pokoju, gdzie szybko ubrała dolną część ubioru. Potem chwyciła jakiś sweterek, który narzuciła i podwinęła.
Zerknęła na ranę sceptycznie.

- No dobrs, to powinno załatwić sprawe... za wiele medykamentów to tu nie masz. - Koniec końców conieco znalazłem, przygotowuje opatrunek, który przykladam do rany. Calość owijam bandażem.

- Troche mizernie to sie czyma... - przygladam sie stworzonej konstrukcji sceptycznie - Kugustu! - używam kugutsu no-jutsu (nitki chakry do sterowania manekinami) by umocować bandaż tak by sie nie zsunoł i nie uwierał.

- Voila ^^

- Nie potrzeba nam to wielkiej apteczki, większość ran można uleczyć technikami - zauważyła ze śmiechem.

Spojrzała na bandaż, poprawiła troszkę w miejscu, gdzie ją uwierał.
- Dziękujemy

- Nie ma za co. ^^ Niestety to Cie nie wyleczy, trzeba bedzie złożyć wizyte żniwiarzom w podziwmiu... Gadałem z Hanabi, bardzo możliwe że nam w tym pomoże.

- Hanabi? - powtórzyła nie bez zaskoczenia - Opowiesz nam o tym?

Usiadła na łóżku po turecku i spuściła mokre włosy do przody, przeczesując je palcami, by szybciej wyschły.

- Mhm, dała mi do przeczytania dziennik, z którego szczególnie interesujący był ten wpis... - wyciągam dziennik z kieszeni i podaje go Jej.

- Autor napomyka coś o imitacjach... Takich jak ta. - wyciągam imitacje oka cyklonu zdartą z Iszerka - Oko cyklonu, a raczej jego imitacja. Znalazłem na Iszerku, a dzieki naszemu wspólnemu średnio przyjemnemu doświadczeniu wiedziałem jak sobie z tym poradzić.. Choć imitacje działają troche inaczej, to jakoś sobie z tym poradziłem.

- Imitacje powiadasz - upewniła się.
Odgarnęła włosy na bok wertując dziennik. Dostrzegała fragmenty o Gwardzistach oraz artefaktach, również tych oryginalnych.
- A co to dokładnie za dziennik?

- Nie pamiętam... Coś mi pewnie o nim opowiedziała, ale najlepiej byłoby Ją spytać osobiście...

- Sporo nowych, niepewnych informacji. Nie pozostaje nic innego jak tylko sie wywiedzieć prawdy w podziemiu

Mimowolnie zerkam na Jej boczek - Napewno nie boli?

- Porozmawiamy z nią dzisiaj. Ale przed urządzeniem sobie wycieczki do Podziemia, wolałybyśmy najpierw jeszcze same się czegoś dowiedzieć . Prawde mówiąc, interesują nas rozmowy z kilkoma byłymi posiadaczami artefaktów. Ewentualnie nie pogardziłybyśmy zadaniem kilku pytań osobom, które, hmm... pracują dla Żniwiarzy .

Przechwyciła jego spojrzenie. Uśmiechnęła się z łagodnym westchnieniem.
- Nie myśl o tym . To naprawdę teraz najmniej ważne.

Targając wciąż włosy, odeszła na moment i przyniosła miskę z owocami. Wzięła sobie cytrynkę x3.

- Dla mnie jest bardzo ważne.

- Spoko, tylko troszke sie z tym pospiesz. Nie wiadomo ile Hance zajmie przygotowanie do przejścia. Tak na dobrą sprawe moglibyśmy skorzystać z tych pseudoskorpionów które nam dał Khaine, ale szczerze wątpie w ich działanie..

- Bez obaw. Spróbujemy się z tym uwinąć jak najszybciej .

Nic nie powiedziała na jego pierwsze słowa. Nie chciała, żeby jej własne zdrowie przesłoniło wiele ważniejszych spraw.
Zajęła się konsumowaniem cytrynki, próbując sobie przypomnieć, gdzie rzuciła skorpiona od Khaine'a.

- Chyba swojego gdzieś wyrzuciłem... - zastanowiłem sie i przypomniałem jak przypadkowo wypadł mi gdzieś nad jakąś przepaścią... ^^'

- Nom, tak czy inaczej dbaj o siebie, ok? Uważaj na tą rane i na siebie... ^^' - wstaje

- Oczywiście... - mruknęła niechętnie.

Uniosła na niego wzrok z nad dziennika, wyciągnęła zeszyt w jego stronę.
- Idziesz?

- Mhm, chciałbym dłużej zostać na dłużej ale musze sie spotkać z kilkoma osobami...

Podchodze do Niej i daje Jej całusa w policzek.

- Do zobaczenia - znikam

- My też powinnyśmy się rozgadać z kilkoma osobami... - stwierdziła - Na razie.
Ubrała się kompletnie, osuszyła włosy - nałożyła płaszcz. Wyszła.

Pojawiła się w korytarzu razem z Hakiru, otworzyła drzwi i weszła do środka. Dała mu znak, by wszedł za nią, po czym zamknęła drzwi.
- Rozgośc się. Czeka nas dośc długa rozmowa.

Przyniosła jakiś sok i usiadła na łózku.

Wszedł za siostrą, rozejrzał się po pokoju, na koniec spojrzał na Ichi.
- Ładnie się urządziłaś.

Nie usiadł, a zamiast tego zaczął chodzić w tę i wewtę.
- Więc, o co dokładnie chodzi?

- Mamy dla ciebie dwie wiadomości. Dobrą i złą. Twój wybór, którą chcesz usłyszec najpierw. Ale cóż... sporo to wyjaśnia w naszej "zacnej" rodzinie .

- Zacznij od złej - zadecydował. - Zawsze lepiej jest najpierw słuchać złych wiadomości.

- Byłyśmy u Heia, zaskoczyłyśmy go swoją obecnością - zaczęła opowieśc - Chciałyśmy poznac jego rodzinę. Zła wiadomośc jest taka, że okłamał nas oboje. Nie ma rodziny, jest żołnierzem-najemnikiem.

Uśmiechnął się nieznacznie.
- Nigdy mi jakoś nie pasował do roli głowy domu. A juz tym bardziej kłamcy. Podał chociaż jakis wiarygodny powód, dla którego skłamał?

- Dobry powód... powód miał taki, że chciał, byśmy myśleli, że z całej naszej rodziny przynajmniej jemu się udało ułożyc sobie życie. Byśmy przestali myślec o swojej rodzinie jak o przeklętej. Nie wyszło mu to za bardzo.
- Nie ciekawi cię dobra wiadomośc?
Przyglądała mu się uważnie.

- Nie skreslaj tak od razu jego intencji. Przynjamiej przez chwilę mojego zycia myślałam, że nie jesteśmy przeklęci - zaśmiał się pod nosem.

- Pewnie, że ciekawi. Własnie miałam o nią zapytać.
Na chwilę zatrzymał się w miejscu.

Usiadła głębiej na łózku i skrzyżowała nogi, przyjmując pozyscję po turecku. Zastanowiła się, jak powinna to powiedzieć, ale doszła do wniosku, że najlepiej będzie prosto z mostu.
- Znalazłyśmy rodziców.

Stanął jak wryty i patrzył na nią przez blisko minutę, aż do niego dotarło.
- Niemożliwe... - znów zaczął krążyć. - No mów. Co? gdzie i jka ci to sie udało? I co oni robią? jak zareagowali na twój widok? A może raczej czy cie wogóle poznali? MÓW!

- Spokojnie... - powiedziała, przyglądając mu się. Nigdy dotąd nie widziała, by tak się zdenerwował.
- Hei znalazł ich jakiś czas temu, ciężko chorych. Zabrał nas do nich. Byli tak zaskoczeni... ale wyglądali na szczęśliwych. Mama powiedziała, że jesteśmy piękne, ale przeraziły ją nasze włosy i urojenie. Bardzo chcieli byśmy zabrały ich do ciebie.
- Umarli po drodze. Zostawiłyśmy ich w wiosce obok, żeby nie robić zamieszania. Powinnismy urządzić im pogrzeb.

Zawahała się jeszcze przez moment i spuściła wzrok.
- Umierając mama powiedziała takie słowa: "Przykro nam, że ty też to masz. Powiedz Hakiru, że on..." i koniec.
Zamknęła oczy.

Spróbował się jakoś uspokoić, ale nie wychodziło mu to zbytnio. Zwłaszcza po ostatniej wiadomości.
Stanął koło okna i wyjrzał na zewnątrz.
- Że on.. że on co? - mruknął cicho.

Miał tyle pytań w głowie, ale jakoś nie bardzo chciał je zadać.
- Mówili chociaż cokolwiek, dlaczeg odeszli i co robili przez ten cały czas jak gniliśmy... - nie dokończył.

Przełknęła ślinę.
- Mówili. Ojciec był opętany przez demona, bali się, że zrobi nam krzywdę. Wspólnie ustalili, że tak będzie lepiej dla nas wszyskich i oddali nas siostrze mamy. Ale tego w jaki sposób znaleźlismy się w domy naszego "dziadka" nie potrafili już wyjaśnić, bo nigdy później nas nie widzieli. Ponoć wiele ich to kosztowało.

- Ciekawe. NIe uważasz, że to nie cudowny zbieg okolicznośc, że on mial demona, a potem również i ty? - zapytał poirytowany, co rusz prostując i zginając palce lewej dłoni.

- Nie jesteśmy pewne, czy taki cudowny - mruknęła - Ale masz rację.
Uniosła wzrok, przyglądała mu się przez dłuższy moment.
- Usiądź, nie denerwuj się tak.

- Twoja wiadomość wyprowadziła mnie trochę z równowagi - odparł. - Nie wiem co mam powiedzieć.
Zamikł, wpatrzony w siostrę kątem oka.

Przeczesała palcami włosy. Sięgnęła po jakąś wsuwkę, by spiąć kilka niesfornych kosmyków.
- Hakiru... Neigel, czy jak się tam teraz nazywasz - zaczęła z niechęcią - To jest wstrząsające, to jest znaczące, ale... nie może wpłynąć na nasze życie, pamiętaj o tym. Nie było ich przez 20 lat naszego życia, z czego przez ostatnie 5 czy 7, nasza trójka bardzo skutecznie się od siebie odizolowała. Czy naprawdę warto brać rodziców pod uwagę, skoro nigdy wcześniej tego nie robiliśmy? Nie możemy odpowiedzieć sobie na to pytanie.

Urwała, bo zrozumiała, że wyraziła się z pewnością bardzo niejasno, ale nie potrafiła powiedzieć tego inaczej.

- Możesz mnie nazywać jak ci pasuję - widać było, że nie przywiązywał do tego żadnej wagi

- Nie myślałem, o tym w ten sposób - przyznał. - Wogóle ich nie pamietam i nie jestem nawet pewnien czy mi smutno z powodu, że nie żyją. W końcu ja można tęsknić za kimś kogo się prawie wogóle nie znało?

- Kiedy ich pochowamy?

- Prawie w ogóle? My ich w ogóle nie znaliśli. Ale... żebyś ty widział to ich spojrzenie, jak na nas patrzyli...
Zwiesiła głowę.
- Kiedy tylko chcesz. Ale im szybciej tym lepiej, póki jeszcze są 'cali'.

Zaśmiał się pod nosem.
- Masz rację w każdym punkcie. Pochowajmy ich jutro.

Dotarł do drzwi, ale jeszcze sie odwrócił.
- Ichi... dzięki za wiadomości
Wyszedł.

- Nie ma sprawy... braciszku.
Położyła się na łóżku i przytuliła się do poduszki. Nie znosiła takich rozmów, no i nie była do nich przyzwyczajona.