Szpital

Zaśmiała się.
- A to jest jeszcze bardziej pocieszające - odparła i też się do niego przytuliła.
W końcu wiedziała, że już na razie będzie spokój. Ze wszystkim...

Nie mógł uwierzyć, że znów mógł ją przytulić. Jedną dłonią zasłonił jej oczy i pocałował ją bardzo delikatnie.

Nie można ukryć, że trochę była zdziwiona, kiedy zakrył jej oczy, ale nie mogła opanować jakiegoś szczęśliwego uczucia. Uwiesiła mu się na szyi i, pomimo jego ręki, zamknęła oczy, też go całując.

Stęknął cicho, gdy niechcący naparła na jego klatkę piersiową, zabrał dłoń z jej oczu, objął ją mocno i przycisnął do siebie. Nie mogł się od niej oderwać.

Mogła juz otworzyć oczy, ale tego nie zrobiła, chyba nawet nie chciała... Mimichodem usłyszała ten cichy stęk, więc teraz uważała na każdy swój ruch. Wkleiła sie w niego trochę bardziej.

Był zmuszony oprzeć się o poduszki tak, że dziewczyna prawie na nim leżała.
Potem poczul dziwny dresz, a następnie smak krwi w ustach. Szybko oderwał wargi od jej ust by tego nie poczuła. Uśmiechnął się niewinnie.

Oderwał usta tak, że tego nawewt nie poczuła. Spojrzała na niego z lekkim usmiechem.
- A to miało być jakieś zadośćuczynienie? - podniosła jedna brew z rozbawieniem. -
NAgle cos sobie uświadomiła.
- Jesteśmy w... szpitalu, tak?

- Niee... to tylko taki dreszcz - udał zmieszanego.
- No tak, w szpitalu. A co?
Rozejrzał się niechętnie po sali szpitalnej.
- Uroczo...

- Dreszcz? - przestawiła krzesło na drugą stronę łóżka i usiadła na nim. - Widziałam, że lekarz dawał ci jakieś leki. Niedługo powinno przestać boleć... mam nadzieję - uśmiechnęła się i skuliła kolana, oplatając je rękoma.
Chciała zapytać o dużo więcej rzeczy, ale wtedy okazałoby się, że jest nadopiekuńcza.

- Jakieś leki? - skrzywił się.
- Wiesz... właściwie to lepiej już stąd pójdę... nie znoszę takich miejsc.
Wstał z łóżka.

Przewróciła oczami.
- Wiesz, radziłabym ci pójść do Ishero, żeby cię uleczył... w szpitalu rzeczywiście, trochę ci zejdzie... - mrukneła niechętnie.
- Ale jeśli uważasz to za złą propozycję, to rozumiem, bo Ishero mi o tym opowiadał... Ale... - zawahała się. - martwię się o ciebie, a wiem, że żebra tak szybko się nie zrosną. W każdym razie, co ja gadam, narazie - ucałowała go w policzek na pożegnanie i wyszła ze szpitala.

Zamarł, kiedy powiedziała, by poszedł z tym do Ronniego. Nie zastanawiał się nad tym ani chwili.
- Nigdy w życiu...
Złapał kurtkę, wyszedł.

Usiadła przy łóżku z ponurym uśmiechem na twarzy. Przyglądała się Aiko.

Odszedł do drzwi, oparł sie o framuge.
- Wyjaśnisz nam o co chodzi ze żniwiarzami walczącymi ze sobą nawzajem?

- Dobranoc... - pożegnała Wala półszeptem - Teraz już nic nie rozumiem.
Wpatrywała się w ścianę, analizując słowa Żniwiarza. Nagle zmarszczyła brwi.
- Dwóch nieproszonych żywych ludzi? Było nas tam przecież troje - zauważyła.

Spojżał zancząco na Aiko
- Nasza ranna przyjaciółka musi skrywać jakąś tajemnice.
Powiedział cicho, spuścił wzrok.

- Taak... na to wygląda - przyznała niechętnie.
Wstała z krzesła i podeszła do drzwi. Potargała Logosowi włosy ze smutnym uśmiechem.
- Lepiej już pójdę, odpocząć. Przepraszam, za ten kłopot... że przeze mnie ten Żniwiarz musiał zabrać was do Podziemia i... dobranoc.
Wyszła.

Przykrył Aiko kocem i też wyszedł.

Otworzyła ledwo ślepia. Pierwszą rzeczą, którą ujrzała był biały sufit. Podniosła się do półsiadu, odkrywając koc. Spojrzała na swoją rozerwaną bluzkę. Czuła lekki, przenikliwy ale nie groźny ból.
- Co się...? - spróbowała przypomnieć sobie wydarzenia z wczorajszego dnia - Ah tak... znowu ==" - mruknęła do siebie.
Przebrała bluzkę na czystą i nie podartą. Wyszła spokojnie ze szpitala.
<nmj>

Pojawiła się z Rode przed szpitalem. Weszła z nim do środka, podchodząc od razu do rejestracji. Pielęgniarka powiedziała im co i jak i wskazała gabinet.
- Idziemy? - przewróciła oczami po korytarzu i wzięła głęboki oddech.

Zerknął na nią kątem oka, nie puszczając jej nawet na moment. Ruszył korytarzem i wprowadził Hanabi do właściwego gabinetu.
Lekarz o coś tam zapytał, poprosił żeby usiedli.
Rode wskazał Hanie żeby wyjaśniła, co jej dolegało.

Najpierw spojrzała na lekarza, a potem na Rode'a. Pociągnęła cicho nosem .
Wyjaśniła lekarzowi co i jak.
- Głowa panią boli? - kazał jej usiąść na kozetce.
- Yhy... tak gdzieś z tyłu. Ciągły pulsujący bół.
- I tak po prostu pani zasnęła... w ciągu dnia, bez większych ceregieli spała pani przez kilka dni...? Dziwne...
-
Lekarz obszedł ją dookoła, nie spuszczając wzroku z jej głowy. Jedno miejsce przykuło jego uwagę.
- A to? - spytał.
-Co?
- Ta rana - uśmiechnął się pobłażliwie i dotknął ranki.
W głowie jej sie zakręciło, chwyciła się mocniej kozetki.
- Au...

Przytrzymał Hanabi, żeby nia upadła, ale nie wtrącił się do rozmowy.

- Uderzyła się pani gdzieś? - odgarnął jej włosy i spojrzał na rankę.
- Nie pamiętam... - mruknęła, zamykając oczy.
Lekarz spojrzał na Rode'a znacząco.
- Moim zdaniem to ta rana powinna sie zagoić w 2, może 3 dni... Może uderzyła sie pani o biurko?
- Tak, o biurko... - otworzyła oczy, mrugając kilka razy.
- Bandaż nic tu nie da... może jedynie leki i lód. Najlepiej chirurgiczny. I najlepiej mało wysiłku, aż rana się zagoi.
Lekarz zmarszczył brwi jeszcze bardziej.
- Pielęgniarka panią zaprowadzi na zdjęcie.
Jakaś dziewczyna wzięła Hanę, zaprowadziła na zdjęcie, a po kilku minutach juz miała wyniki.
Lekarz porządnie przeanalizował zdjęcie.
- Nie widzę w tym nic nadzwyczajnego... oprócz śladu ranki nic nie widać.

Przez cały czas milczał, słuchając uważnie lekarza, ale na końcu zastanowił się.
- Czy to może być jakieś promieniowanie bólu? Skoro nie ma nic poza raną, a głowa jednak boli. Albo lekki wstrząs od uderzenia.

- Nawet na podstawie zdjęcia nie jestem w stanie tego stwierdzić... - podparł dłonią brodę.
Podszedł z powrotem do dziewczyny. Wyjął taka fajną małą latareczkę [] i zaświecił jej w oczy.
Mężczyzna otworzył szeroko oczy.
Spojrzała na niego .

Wziął głęboki oddech. Czekał.

- Coś... coś mi jest? - spytała strapiona.
- No właśnie... nie Te zawroty głowy są chyba naturalne... Po tym guzie nic strasznego nie trzeba sie spodziewać. - wzruszył lekko ramionami i pokręcił głową z lekkim niedowierzaniem.
Hana kuksnęła Rode'a w bok.
-

- Yhm...
Popatrzył na nią katem oka.
- Jak się czujesz?
Pożegnał sie z lekarzem i wyszli.

Lekarz zadumany podrapał sie po głowie. Pewnie po raz piuerwszy w swojej karierze nie wiedział co powiedzieć x].
- Dobrze... A może ty spróbuj to uleczyć, co? - mruknęła. - Usiądę, żebym czasami nie upadła... albo pójdźmy na świeże powietrze .

- Dobrze.
Wyprowadził ją z budynku, by usiadła na ławce przed szpitalem. Usiadł obok niej i zabrał się za leczenie ranki.

Odwróciła głowę w jego stronę i chwyciła się mocno ławki. Wiedziała, że od tego małego guza właśnie kręciło jej sie w głowie. A może nie tylko od tego...
W pewnym momencie poczuła jakby zabrakło jej tchu, ale po chwili to uczucie odeszło. Czuła jak rana powoli zastygała, jak jego zimna reka działała jak lód, uśmiechnęła się błogo.

Widząc jej uśmiech poczuł się trochę lepiej. Gdy upewnił się, że ranka zniknęła, cofnął dłoń o kilka centymetrów.
- Lepiej?

Pokiwała głową. Czuła sie o wiele lepiej.
- Lepiej - uśmiechnęła się szeroko. - Ty to masz dobrze, tak uleczać innych... - złapała go za rekę i zaczęła się bawic jego bransoletką.
-

- Przydatna umiejętność - zgodził się z nią - Nie przydaje się jedynie w przypadku moim i Ronniego
Siedząc obok niej przerzucił rękę przez oparcie i przyglądał się, jak bawiła się bransoletką.

- A znasz kogoś innego kto ma taką umiejętnośc jak wy? - uśmiechnęła sie, przewracając kuleczki na łańcuszku to w jedną, to w drugą stronę.

- Cały nasz klan - udał obojętny ton - Ale ponieważ tak bardzo go nienawidzimy, obaj przysięgliśmy sobie, że nigdy nie zostaniemy uleczeni przez tą umiejętność, chyba, że nie będzie innego wyjścia.

Przestała się bawić drobiazgiem i spojrzała na niego. Obejrzała go od góry do dołu.
- A to inne wyjście to co to? Jak ktoś z waszych zobaczy, że jesteście o krok od śmierci?
Coś ją olśniło.
- Zostań tu, ja po coś pobiegnę i zaraz wrócę!
Zniknęła mu w oczach.

- Mniej więcej...
Popatrzył za nią.
Odchylił głowę do tyłu i zamknął oczy.

Pojawiła się gdzieś obok szpitala, podbiegła jeszcze kawałeczek, chowając za plecami mały pakunek.
- Już jestem - mruknęła.
Stanęła na przeciwko Rode'a i wystawiła przed siebie mały pakunek. Jakby otworzył to była w nim koszula. Niby njzwyklejsza. Czarna z szarymi, brązowymi i białymi cieniutkimi paseczkami, które biegły w poziomie i pionie.
- Ja... ja... poczułam się w obowiązku, bo ty mi zawsze dawałeś jakieś prezenty, to teraz ja ci dam! - zaśmiała się i usiadła obok niego.

Zdziwiony otworzył paczkę i zobaczył koszulę. Zaśmiał się.
- Dzięki Nie spodziewałem się, a ona jest dokładnie w moim stylu
Przyciągnął ją do siebie i posadził sobie na kolanach.

Usadowiła się wygodnie na jego kolanach.
- Nie jest za duża? Za mała? Za wszeroka? Za wąska? - popatrzyłą po nim i przypomniałą sobie sytuacje w sklepie.
- Bo ja orientacyjnie ją kupiłam... Tak na oko. Po minie ekspedientki wywnioskowałam, że miała mnie dość .

- Będzie raczej dobra... może troszkę obcisła w ramionach.
Przyjrzał się koszuli.
- Chyba, że chcesz żebym przymierzył, ale... tutaj?

Zerk na koszulę.
- Wychodzisz
- Tak, tutaj, jeszcze wejdź do środka, żeby ci zimno nie było - zaśmiała się.
- Nie, to już pozostawiam twojej inicjatywie Jak chcesz to możesz nawet wyrzucić ją do śmieci - zadziorny uśmieszek.

- Nie wyrzucę, nie ma mowy . Ale wiem jedno - czas mi się zbierać. Narazie.
Cmoknął ją w policzek i zniknął.

- Sayo - zdąrzyła go jeszcze mocno przytulić i puścić. Po chwili jednak zniknął.
Rozejrzała się jeszcze raz po okolicy szpitala i sama odeszła.

Pojawiła się z ciałem Minato. Blondyn trafił na intensywną terapię, a Kayla przy okazji też poszła gdzieś zaleczyć oparzenia

(z/t)

Umieram z powodu wyczerpania i ran których poniosłem.